“Zelfs al verkopen ze niet, is het nog plezant”

In het derde seizoen van ‘Stukken van Mensen’ op Vier is dealer Paul De Grande opnieuw in vorm. Want ook nu krijgt hij samen met zijn collega’s heel wat opmerkelijke en exclusieve stukken aangeboden. “Het moeilijkste is als de verkoper niet kan beslissen.”

Binnenkort is het weer tijd voor onvervalste onderhandelingen volgens de regels van de kunst tijdens het derde seizoen van Stukken van Mensen, zoals altijd vakkundig geleid door Evy Gruyaert. Elke aflevering passeren vier opvallende objecten die gekocht kunnen worden door vier dealers. Zo krijgen dealers als Patrick van der Vorst, Boris Devis, Emely Christiaens, Bie Baert en Paul De Grande uit Snellegem de kans om bijzonder exclusieve spullen te kopen. Koen Crucke hoopt in de eerste aflevering een zeldzaam kunstwerk te kunnen verkopen: een zwart-witlitho uit de belle époque van de Peruviaanse schilder Albert Lynch. De dealers kunnen verder nog bieden op het tennisracket waarmee Justine Henin in 2004 goud won op de Olympische Spelen, en een prachtige Eames-stoel uit 1956.

Paul De Grande is in dit derde seizoen naar eigen zeggen nog altijd in zijn sas. “Maar als het aan mij lag, dan zou er wel wat meer antiek tussen mogen zitten”, lacht hij. “Simpelweg omdat ik niet zoveel ken van moderne kunst, maar we moeten toch altijd bieden. En soms schat ik bepaalde stukken niet zo hoog in, maar blijken ze opeens veel meer geld waard te zijn. Ik kan ook niet alles kennen. Ik heb wel verstand van wandtapijten, sculpturen, meubelen en decoratiestukken, maar bijvoorbeeld niet van schilderijen en porselein. Ik ben niet zo snel verrast, nee, maar ik vind het wel spannend om te zien waarover het gaat. En ik ben benieuwd naar het verhaal dat erachter schuilt. Zelfs al verkopen ze niet, is het nog plezant. Het moeilijkste? Als de klant niet kan beslissen, omdat die bijvoorbeeld geen cijfer in zijn hoofd heeft. Tussen mij en de andere dealers is het een gevecht om de mensen op hun gemak te stellen.”

Paul opereert al sinds jaar en dag vanuit zijn kasteel in Snellegem, maar sinds kort heeft hij ook een antiekzaak in Zeebrugge, die DOKS heet. “De bedoeling was om drempelverlagend te werken naar particulieren en dat lukt aardig. Veel mensen zetten een bezoek op hun agenda als ze naar zee komen en deze zomer zal dat vast nog meer het geval zijn. Het programma is daarvoor zeker niet nadelig geweest. De mensen kijken verder dan het kasteel, de sigaar en de auto, en zien vooral dat ik gepassioneerd en professioneel ben. Een derde zaak? Daar pas ik voor. Voor een volgend seizoen van Stukken van Mensen sta ik wel nog open. Ik merk ook dat de kijkers die interactie en competitie tussen de dealers wel lusten.”