Wie is dé West-Vlaamse man?

Onder de noemer 'Les Smokeuses' komen twaalf Kortrijkse dames - links initiatiefneemster en voorzitster Ann-Pascale Mommerency - regelmatig samen om sigaren te degusteren. © Foto Kurt
Nancy Boerjan

Een gezelschap ondernemende dames uit het zuiden van West-Vlaanderen vragen naar wie voor hen dé West-Vlaamse man is? Het resultaat mag eigenlijk niet verrassen. De winnaar is… een ondernemer. Al scheelde het geen haar of het werd een kok. Of een priester.

Een paar keer per jaar verzamelen twaalf West-Vlaamse ondernemende vrouwen in Bar Gust in Kortrijk. Daar genieten ze, met zicht op de imposante Sint-Maartenskerk en een goed glas binnen handbereik, van het ritueel dat met het roken van sigaren gepaard gaat. Sigarensommelier Dominique Gyselink introduceert bij die gelegenheden telkens een sigaar met een verhaal en vooral een opmerkelijke smaak; de dames – die zichzelf Les Smokeuses doopten – degusteren en becommentariëren. En vast niet alleen sigaren. Of en hoe mannen hier doorgaans op tafel komen, houden Les Smokeuses liever voor zichzelf. Maar ze willen voor de gelegenheid hun licht wel eens laten schijnen over wie voor hen dé West-Vlaamse man zou kunnen zijn en aan welke kwaliteiten dat modelexemplaar dan wel moet voldoen.

Superman gezocht

Dient de West-Vlaamse man bijvoorbeeld over een gezonde portie humor te beschikken? Intelligent (genoeg) te zijn? Strak in het pak te zitten? Graag in zijn hopelijk goed gevulde portemonnee te grijpen? Voldoende maatschappelijke betrokkenheid tentoon te spreiden? Creatief uit de hoek te komen? Te gepasten tijde de romeo in zichzelf te vinden? Goed te kunnen praten? Of nog beter te kunnen zwijgen? Meelevend te zijn? “Kortom, we zoeken een West-Vlaamse superman”, vat de voorzitster van Les Smokeuses, Ann-Pascale Mommerency, onze lijst van criteria samen. “En zullen hoogstwaarschijnlijk tot de conclusie moeten komen dat die niet bestaat”, voegt ze daar droogjes en tot hilariteit van haar volgelingen aan toe. Point taken.

Sigarensommelier Dominique Gyselinck.
Sigarensommelier Dominique Gyselinck.© Foto Kurt

Maar serieus, dames, dichten we de ultieme man veel hersenen toe? Natuurlijk, klinkt het unaniem. Een schrijver! Of neen, toch liever een ondernemer. Want we zijn toch zelf ondernemers? Ze komen er niet zo gauw uit. Maar ondernemend moet en zal hij zijn, blijkt doorheen het hele geanimeerde debat.

Iets gemakkelijker misschien: hoe hoog schatten we een gestroomlijnd lijf in? Valt wel mee, zelfs een buikje wordt door de vingers gezien. Goed gekleed blijkt het halve werk. Sportief? Liefst wel, hoewel niet voor iedereen. “Hoeft niet voor mij. Alleen in bed een klein beetje”, concludeert de voorzitster. Hilariteit alweer. O ja, humor? “Héél belangrijk”, klinkt het uit twaalf kelen.

Minder enthousiasme is er over zijn maatschappelijke betrokkenheid. “Geen must. Bij een ondernemer komt dat toch vanzelf.”

Empathie? Willen we een man die over zijn gevoelens praat? Ja, maar niet te veel. “Het moet wel een vent blijven hé, zeg”. Mag hij véél babbelen? “Zeker, wij gaan daar toch los over.” Raad eens wie? De hele tafel giert het uit. Een man uit wie geen woord komt, dat is pas een sof.

Alexandra, Annelies en Nele wisselen van gedachten over de kwaliteiten waaraan de ideale West-Vlaamse man dient te voldoen.
Alexandra, Annelies en Nele wisselen van gedachten over de kwaliteiten waaraan de ideale West-Vlaamse man dient te voldoen.© Foto Kurt

Hoffelijk? Vaneigens gij!

Een dikke portemonnee heet ‘wel meegenomen’ maar belangrijker is dat die portemonnee ook opengaat. Kwaliteiten als huisman? Neen gij.

Mag er aan dé West-Vlaming een rebels kantje zitten? Daar hebben Les Smokeuses wel oren naar. Een beetje rebels dan toch.

Namen noemen

De eerste namen vallen. Quickie? Dat zou opportunistisch zijn. Andere namen, die in geen tijd ongenadig neergesabeld worden. Die acteur, dinges, Talpe? Nee wacht, Niels, die zanger! “Komaan zeg, laat ons iemand zoeken die een klein beetje meer matuur is toch?” Genadeloos, jawel.

“Iemand die niet per se in the picture staat misschien?” Er wordt gezocht, geopperd, voor en tegen afgewogen. Donald Muylle? Zot! Of een kok? Een chirurg? Als hij maar geen pretentie heeft, down to earth. Nee, een kok is nog geen slecht gedacht. Peter Goossens? Jammer, maar geen West-Vlaming. Gert De Mangeleer! Die mag er wel wezen. Sportief, creatief, ondernemend én hij houdt naar verluidt van een goeie sigaar. Ja, Gert komt in de buurt van de ideale man.

Wie is dé West-Vlaamse man?
© Foto Kurt

En we komen op toerental. Wat gedacht van Herr Seele? “Want pas op, Herr Seele is een man met humor!”, pleit zijn ene fan. “Ja, dát wel!”, riposteert de rest. Hij wordt ook nog hoffelijk en empathisch bevonden, maar toch bedankt. Wouter Deprez? Neen. Kamagurka? “We hebben niks tegen artiesten, maar hij moet nu ook niet overdreven artistiek zijn.” Arno? Vanfleteren? Wim Opbrouck? Neen. Een wielrenner! Maar we kennen er geen. A propos, moet die ideale man nog leven eigenlijk?

Een voetballer? Néén! “Een triatleet? Die mannen presteren tenminste iets. Frederik Van Lierde, da’s toch een euh vriendelijke man?” Wat evenwel niet blijkt te volstaan.

“Zeg gasten! En pastoor Pieter dan?” Als dat geen goed idee is. “Hij heeft pas laten weten dat hij dat celibaat niet zo nauw neemt, is empathisch, heeft humor en brains en hij ziet er niet uit als een priester.” Pieter maakt écht kans. Of misschien toch nog Wim Lybaert? “Goh neen, we hebben niet echt een hoog mobilhomegehalte…”

Heel veel namen, en nog veel meer ondernemersnamen later, valt het nogal unaniem verdict: Fred Vandermarliere, ceo van sigarenfabrikant J. Cortès en telg uit een bekende West-Vlaamse ondernemersfamilie. “Fred heeft alles!” En ook nog eens sigaren.

Fred Vandermarliere: “Ik ben heel preus op wat we al bereikt hebben.”

Fred Vandermaliere
Fred Vandermaliere© Jef Boes

Frederik Vandermarliere is 36 jaar, runt een sigarenbedrijf met meer dan 3.000 werknemers en wordt het liefst met Fredje aangesproken. Op zijn verkiezing tot dé West-Vlaamse man door de dames van sigarenclub Les Smokeuses reageert hij met een geamuseerd “Oei, ben je dat zeker?”.

De ceo van sigarenbedrijf J. Cortès woont tegenwoordig in Gent, maar zijn hart ligt naar eigen zeggen nog altijd in West-Vlaanderen. Hij rijdt dagelijks heen en weer naar Zwevegem voor zijn werk en houdt bewust vast aan zijn West-Vlaamse accent. “Mijn kinderen lachen wel eens met het rare taaltje van papa. Zij doen mij beseffen dat we wel degelijk naar Gent verhuisd zijn. Maar dat was puur uit praktische overwegingen. Voor het werk moet ik veel reizen en dat gaat gewoon vlotter vanuit Gent. Bovendien heeft mijn vrouw daar haar vrienden en familie dichtbij.”

Fredje bezit de West-Vlaamse ondernemerslust die eigen lijkt te zijn aan zijn familie. “Ik ben heel preus op wat we al bereikt hebben. Ik werk graag straight to the point, zo weinig mogelijk vergaderingen en blabla. Ik vind het fantastisch om allerlei projecten te kunnen opbouwen, zeker als je ziet in wat voor wereld we leven. Maar je moet ook leute kunnen maken op je werk, met familie en maten op café. Het leven is gewoon te kort om dat niet te doen.”

Een van de redenen waaraan hij zijn titel van dé West-Vlaamse man te danken heeft, is dat hij steevast goed voor de dag komt. “Ik heb twee oudere zussen die mij voor Nieuwjaar wel eens een kledingbon cadeau doen. Dat is dan een subtiele hint”, lacht hij. “En ook mijn vrouw probeert mij daarin bij te sturen, want zelf ben ik er nogal hopeloos in.”

Fred probeert ook regelmatig te sporten, maar op drukke dagen wil die ambitie al eens de mist ingaan. “Dat doe ik ook niet om er goed uit te zien voor verkiezingen”, grapt hij. “Ik fiets vooral graag. Ik voel mij daar fysiek beter door, kan dan beter tegen een stootje. En kitesurfen! Al zullen mijn vrienden zich een bult lachen als ze dat lezen. Want eigenlijk doe ik dat meer op papier dan in het echt.” (Annelies Nollet)

De ideale West-Vlaamse man: Fred Vandermarliere

Wie is dé West-Vlaamse man?
© Jef Boes

Uitstekend ondernemer, of wat dacht je.

Niet te oud, niet te jong.

Groot gevoel voor humor, met Fred kun je lachen.

Tikkeltje rebels, genre ‘roken waar het niet mag’, maar dat zien we vlot door de vingers.

Altijd goed gekleed.

Beetje flierefluiter, maar ook dat nemen we er graag bij.

Steunt schooltjes in Nicaragua.

Heeft het allerminst hoog in de bol.

Knappe looks.

Bijzonder vrouwvriendelijk.

Charmant en lief.

Sportief.

Minpuntje: uitgeweken naar Gent.

Fred Vandermarliere: “Ik ben heel preus op wat we al bereikt hebben.”

Fred Vandermaliere
Fred Vandermaliere© Jef Boes

Frederik Vandermarliere is 36 jaar, runt een sigarenbedrijf met meer dan 3.000 werknemers en wordt het liefst met Fredje aangesproken. Op zijn verkiezing tot dé West-Vlaamse man door de dames van sigarenclub Les Smokeuses reageert hij met een geamuseerd “Oei, ben je dat zeker?”.

De ceo van sigarenbedrijf J. Cortès woont tegenwoordig in Gent, maar zijn hart ligt naar eigen zeggen nog altijd in West-Vlaanderen. Hij rijdt dagelijks heen en weer naar Zwevegem voor zijn werk en houdt bewust vast aan zijn West-Vlaamse accent. “Mijn kinderen lachen wel eens met het rare taaltje van papa. Zij doen mij beseffen dat we wel degelijk naar Gent verhuisd zijn. Maar dat was puur uit praktische overwegingen. Voor het werk moet ik veel reizen en dat gaat gewoon vlotter vanuit Gent. Bovendien heeft mijn vrouw daar haar vrienden en familie dichtbij.”

Fredje bezit de West-Vlaamse ondernemerslust die eigen lijkt te zijn aan zijn familie. “Ik ben heel preus op wat we al bereikt hebben. Ik werk graag straight to the point, zo weinig mogelijk vergaderingen en blabla. Ik vind het fantastisch om allerlei projecten te kunnen opbouwen, zeker als je ziet in wat voor wereld we leven. Maar je moet ook leute kunnen maken op je werk, met familie en maten op café. Het leven is gewoon te kort om dat niet te doen.”

Een van de redenen waaraan hij zijn titel van dé West-Vlaamse man te danken heeft, is dat hij steevast goed voor de dag komt. “Ik heb twee oudere zussen die mij voor Nieuwjaar wel eens een kledingbon cadeau doen. Dat is dan een subtiele hint”, lacht hij. “En ook mijn vrouw probeert mij daarin bij te sturen, want zelf ben ik er nogal hopeloos in.”

Fred probeert ook regelmatig te sporten, maar op drukke dagen wil die ambitie al eens de mist ingaan. “Dat doe ik ook niet om er goed uit te zien voor verkiezingen”, grapt hij. “Ik fiets vooral graag. Ik voel mij daar fysiek beter door, kan dan beter tegen een stootje. En kitesurfen! Al zullen mijn vrienden zich een bult lachen als ze dat lezen. Want eigenlijk doe ik dat meer op papier dan in het echt.” (Annelies Nollet)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier