VIDEO Onze KW-crew zelf met spuitbus aan de slag voor The Crystal Ship

Geen zinnig mens heeft de afgelopen twee edities van The Crystal Ship in Oostende al hardop de vraag gesteld: hoe moeilijk kan dat nu zijn? Ook wij niet, maar uit nieuwsgierigheid staken we toch zelf de handen uit de mouwen, voor een workshop graffiti én de medewerking aan een magnifiek werk van Matthew Dawn.

Waar graffiti vroeger bestempeld werd als vandalisme, is het op vandaag streetart. En terecht. The Crystal Ship toont ons als geen ander wat voor straffe dingen je eigenlijk wel kan doen met bakken verf en tonnen creativiteit. Collega Nancy Boerjan en ik mogen er ons ook aan wagen, meer bepaald op de koer van een verlaten gebouw aan de Slipwaykaai in Oostende. Onze ervaring: nihil. Ons artistiek talent? Laat ons zeggen dat er een reden is waarom we het bij schrijven houden… Leermeester van dienst is de 28-jarige Matthew Dawn uit Putte. Hij volgde een gameopleiding aan Howest in Kortrijk, maar raakte op zijn 21ste helemaal verslingerd aan graffiti. Op vandaag is het zijn beroep. Daarnaast verkoopt hij met Tiny Pink hulpstukken voor spuitbussen én geeft hij lezingen en workshops. Oh ja, en dit jaar mag hij voor het eerst een eigen werk maken voor The Crystal Ship.

In weer en wind

“Een spuitbus is eenvoudig: ze bevat druk, verf en een bolletje”, aldus Matthew. Overigens de eerste en laatste keer dat het woord ‘eenvoudig’ gerechtvaardigd is, want de dikte van de strepen die je trekt is afhankelijk van hoe dicht je staat bij de muur, de snelheid en de druk op het dopje. Het verschil zit overigens in die dopjes, zo leren we al snel. De zogeheten fat caps laten meer verf toe en zijn dus geschikt voor de bredere vlakken. Maar zelfs onze naam schrijven blijkt al een hele onderneming. Onze tag, de iets stoerdere en bredere handtekening, is nog een grotere uitdaging. Zeker als we de randjes mooi strak willen krijgen en werken met een gradient, waarbij de kleuren vloeiend in elkaar lijken over te lopen. Dat is nu ook zo, maar dat heeft eerder te maken met de gutsende regen. Geen idee of het door de koude komt, of ons gebrek aan ervaring, maar onze vingers zijn stilaan aan het verkrampen. Ondertussen spuit, of beter foetert, ook Nancy voort.

Want het is te gek voor woorden hoe simpel zo’n graffitibus in mekaar zit en hoe moeilijk om te hanteren ze is. Het boeltje verstuift, druipt en doet vooral wat we niet willen. Minder hard duwen op de knop is de tip, maar met onze verkleumde handen is het helemaal om zeep. Iemand als Matthew heeft er geen last van, hij is het gewoon om in weer en wind te werken. Het voorbeeld op de koer is ook al niet bepaald hoopgevend. Nancy en ik denken met één blik hetzelfde: dat wij na een les of vijf in het beste geval de contouren van de afgebeelde vuurtoren kunnen maken, maar die kleurschakeringen en details… dat zullen we maar overlaten aan de echte vakmensen. Het werk is overigens van Wouter Persyn, en het eindresultaat van de workshops die hij volgde bij Matthew vorig jaar. Het leverde de Oostendenaar de eindoverwinning op van de talentenwedstrijd van The Crystal Ship. Dat resulteerde in een officieel werk voor het streetartfestival (de drie raamkozijnen in de Zandvoordedorpstraat, red.) vorig jaar.

Onze ervaring: nihil. Creatief talent? Euhm…

Nancy en ik geven het dan maar op en druipen af, letterlijk en figuurlijk. Wat voor straffe dingen je kan doen met verf en graffiti zien we de dag nadien, als we mogen assisteren bij het impressionante kunstwerk dat Matthew op het Ensorinstituut aan het vereeuwigen is. Zijn deelname aan The Crystal Ship is een bewuste carrièremove, die hem met wat geluk de nodige aandacht moet geven. Eén blik op zijn werk en je weet dat hij straks internationaal potten gaat breken. Hij koos trouwens voor een zelfportret. “Dat heeft niets te maken met ijdelheid, wel met het feit dat ik dan de volledige controle heb over de fotoshoot en de pose”, verklaart Matthew. “De figuur heeft een papieren kroon op het hoofd die afzakt en hem blind maakt. Hij probeert er ogen op te tekenen, maar dat zal tevergeefs zijn. Het werk draait rond de egocultuur van vandaag. We willen onszelf een kroon opzetten, maar die is niet echt en ze verblindt ons alleen maar.”

Last van hoogtevrees

Van ego is er echter geen sprake als we met hem in de kraan plaatsnemen. Van hoogtevrees wel bij ondergetekende. “Bij echt hoge werken is niemand gerust, maar eenmaal je bezig bent en dicht bij de muur zit, neemt die schrik af.” En hij krijgt verdorie nog gelijk!

De contouren van zijn werk heeft Matthew de dag daarvoor erop gezet met de spuitbus, wat we alleen maar kunnen aanzien als vakwerk nu we het zelf geprobeerd hebben. We mogen helpen bij het schilderen van de grote vlakken. Daar kunnen we gelukkig weinig verkeerd mee doen. Van ver, maar ook van dichtbij, is zo’n werk absurd knap en een vernuftig stukje kunst. Ik mag meerdere vierkante meters schilderen, maar het werk is zo groot dat we niet beschaamd zijn om onze inbreng te minimaliseren. Na anderhalf uur laten we hem weer alleen én op kruissnelheid werken. Een ervaring rijker en met een nog groter respect voor deze kunstenaars!