Minder Tinder

Redactie KW

Steven Claerhout maakt van het ‘huwelijk’ met zijn Dwars door Amerika-kompaan Wouter Deboot een open relatie. Elke week gaat hij op date en brengt hij hier verslag uit. “Ik zoek niks, maar ik sluit ook niets uit”, zo houdt Steven de kans op de ultieme match open.

In Sint-Niklaas wacht Fleur, die ik vorige week van Tinder plukte. Een onbeschreven blad, maar dat ben ik ook voor haar. Meteen na onze match legden we een datum vast. Ons laatste wapenfeit tot op heden. De voorbije dagen stuurden we elkaar niet één bericht. De verrassing moest regeren, en dat maakt de heenrit richting Waasland er alleen maar nerveuzer op. Ik tel mee af met mijn gps en op 0 probeer ik mijn auto foutloos te parkeren. Ik denk niet dat ik straks een rijinstructrice voor mij krijg, maar toch wil ik niet dat ze me ziet sukkelen met mijn manoeuvres. Mijn hoofd is een draaikolk. Welgeteld drie foto’s zag ik van haar. Zonder verdere uitleg. En toch vormde ik me op voorhand een beeld en verschijn ik onnodig opgenaaid ten tonele. Mijn rustige zelve heeft de rit gemist.

Ik stoot de deur van café De Casino open en speur de ruimte af. Mijn ogen zoeken iemand die op dit moment blijkbaar nog niet aanwezig is. Blijkbaar.

“Kiezen om iets niet te doen, is ook kiezen”

“Hey Steven, hier zit ik.” Fleur, ineengedoken in een hoekje, als na een faliekant mislukte date. Zo ver is het op dit moment nog niet, maar de kans is heel reëel. Nu al. Ik voel me tegelijkertijd oppervlakkig en bedrogen. Deze muurbloem vertoont geen enkele gelijkenis met de ravissante verschijning die ik vorige week op Tinder enthousiast naar rechts had geveegd. Ben ik hiervoor met klamme handen en een droge mond naar Sint-Niklaas afgezakt? Live and learn, Steven. Ik wist al dat foto’s waarop enkel het gezicht is te zien meestal niet de aanwezigheid van een modellenlichaam verraden. Wat geen probleem is uiteraard. Intelligentie komt vóór looks in mijn lijstje van ‘selectiecriteria’. Maar dit is er zwaar over. De zeven verschillen in vergelijking met haar beeldige Tinder-profiel zijn er op zijn minst zeventig. Ik huiver bij mijn totale gebrek aan diepgang en roep mezelf tot de orde. Aan mij is immers ook geen mannequin verloren gegaan, zoveel zelfkennis heb ik nog wel. Daarna schuif ik mee aan tafel, hopend op een ommezwaai. Die komt er echter niet. De gesprekken lopen voor geen meter en al gauw besef ik wat mijn date en ik vanavond aan elkaar zullen hebben: niks! Gelukkig ben ik ook haar type niet… “Ik val op mannen die perfect weten wat ze willen en geen moeite hebben met keuzes maken.”

“Kiezen om iets niet te doen, is ook kiezen”, denk ik bij mezelf, terwijl ik naar mijn uurwerk kijk. In mijn hoofd is het al heel laat, zeker wanneer ik aan mijn terstond geïmproviseerde afspraak bij de tandarts denk. Morgenvroeg om 7.30 uur al. Wat een noeste werkers toch, die tandartsen. Ik moet er echt vandoor nu.