Jobhopper

Steven Claerhout maakt van het ‘huwelijk’ met zijn Dwars door Amerika-kompaan Wouter Deboot een open relatie. Elke week gaat hij op date en brengt hij hier verslag uit. “Ik zoek niks, maar ik sluit ook niets uit”, zo houdt Steven de kans op de ultieme match open.

Volgende week geef ik mijn job op. Noodgedwongen. Dan ben ik dater af. Het is met een gebroken hart, want ik hield van deze job. Werken tot een gat in de nacht, daar draaide ik de voorbije maanden mijn hand niet voor om. ‘Afspraakjes nakomen’ mocht geen holle leuze worden. Ik leerde nieuwe mensen kennen, nieuwe culturen ook, in een omgeving die zowel mentaal als fysiek uitdagend was. Elke week op date, een fase in mijn beroepsleven die ik nimmer zal vergeten.

Nu roept een oude liefde, in de gedaante van een beeldschoon land. Australië. Daar ga ik de komende tijd mijn geluk beproeven, al wordt dit dan niet langer op amoureus vlak. Er zal geen tijd zijn voor daten, want ik vorm er weer koppel met Wouter Deboot. De fietser en de dater, samen op pad.

Ik verheug me immens op het bezoek aan onze tegenvoeters. Ik was al twee keer eerder Down Under, en de andere kant van de wereld toonde voor mij ook echt een andere kant van de wereld. Sinds de dag dat ik er voor het eerst de grond raakte, draag ik Australië hoog in het vaandel.

Een gevoel dat er kwam doordat de liefde van mijn leven er woont. Zo beweren althans mijn dichtste vrienden. Volledig weg zijn ze van haar. Van Barbara Ann, een fantastische vrouw die niks minder dan een wereldhit van The Beach Boys verdient.

Nu roept een oude liefde, in de gedaante van een beeldschoon land

De tijd die we samen beleefden in haar thuisland Australië was onvergetelijk, maar toch liet mijn geheugen me daarna meteen al in de steek. En ik dus haar. Dat ik daar achteraf spijt van zou hebben, ook dat had ik moeten weten. Niet zo lang na mijn terugkomst stond ze nochtans zelf plots in België. Om mijn dichtste vrienden te betoveren. En vooral om te zien of het toch niet kon werken tussen ons, maar nog altijd werkte ik niet mee.

Een jaar later pas kwam het verstand. Ik zag het licht en ging op mijn beurt terug. Naar Melbourne, de leukste stad waar ik ooit was en waar ik perfect had kunnen wonen. Ware het niet dat zij tegen dan al in mijn plaats had beslist. De maat bleek vol, na zo lang wachten. Op geheel Australische wijze kreeg ik mijn kuren als een boemerang in het gezicht. Sindsdien verloren we elkaar wat uit het oog, maar in mijn hart zit ze nog altijd. Een nieuwe date met haar verdien ik niet, dus sluit ik af op Belgische bodem. Volgende week, na een laatste dosis nachtwerk.