“Ik heb geen moeite om het leven te omarmen”

Nancy Boerjan

Moet een biersommelier het leven zien als een langgerekt feest? Dat doet Sofie Vanrafelghem in elk geval wel. Al heeft haar feestgevoel meer te maken met de dankbaarheid die ze voelt voor elke dag die haar, sinds ze botkanker overleefde, gegund wordt. “Aan het eind van elke week vraag ik me af: als dit mijn laatste was geweest, had ik er dan spijt van gehad? Doorgaans is het antwoord: neen!”

Sofie Vanrafelghem praat over feesten zoals ze bier proeft: wikkend en wegend, bedachtzaam. Feesten zal wel voor iedereen iets anders betekenen, meent ze. Elk vult het op zijn eigen manier in, en dat is maar goed ook. “Voor mij is het feest als ik familie of vrienden over de vloer heb, hun komst kan voorbereiden, de tafel decoreren, nadenken over de hapjes die ik zal bereiden en het bier dat ik zal serveren. Het genieten begint voor mij lang voor het feest zelf begint.”

Maar feest betekent voor haar eigenlijk nog veel meer dan dat. “Ik zie het hele leven als een feest, en wou dat meer mensen dat deden. Aan het geklaag en gezaag op sociale media lijkt tegenwoordig geen eind te komen, en dat begrijp ik niet goed. Misschien ben ik er gevoeliger voor omdat mijn eigen leven op het spel heeft gestaan. Ik kreeg botkanker op mijn achttiende, daar heb ik vier jaar tegen gevochten. Maar ik weiger dat louter als ongeluk te zien; het was tegelijk een geluk, want het heeft me wakker geschud. Ik besef wel dat mijn ziekte heeft bijgedragen tot mijn positieve ingesteldheid, en dat niet iedereen dat zo bekijkt. Het leven kan inderdaad ook heel donker zijn. Maar ik moet niet eens moeite doen om het te omarmen.”

België bierland?

“Onlangs vroeg ik in een restaurant naar het suggestiebier op de kaart. Eerst wist de serveerster niet waarover ik het had. En toen ik toonde dat er wel degelijk een ‘suggestiebier’ op de kaart stond vermeld, haalde ze een kerstbier tevoorschijn”, lacht Sofie. “Bij de wijn daarentegen wist ze wél alle informatie te vermelden. België bierland?”

“Helaas! We mogen gerust wat trotser zijn op onze bieren. Ik ontvang met mijn team soms delegaties uit de VS of Dubai die hier culinaire inspiratie komen opdoen. Ik krijg het niet uitgelegd dat we in dit land zo veel goeie en bijzondere bieren hebben en nauwelijks restaurants met een serieuze bierkaart. Er is nog veel werk aan de winkel, maar ik beschouw het als mijn missie om daar mijn steentje toe bij te dragen.”

“Ook nadien, tijdens de revalidatie, ging ik opnieuw uit. Met krukken, al bleven die in het café wel vaker langs de kant staan… Beperkingen zitten niet altijd maar soms toch voor een deel tussen je oren. Ik zou bijvoorbeeld ook nooit meer hakken kunnen dragen, zeiden ze, omdat mijn benen in lengte verschillen. Ik heb dus iemand gezocht en gevonden die schoenen ontwerpt met aanpasbare hakken. Die van mijn ene schoen is langer dan de andere, met behulp van een opzetstuk. Prachtig toch? Ik draag weer hakken!”

Je werkt graag, maar ook hard en veel. Is feest dan soms ook een beloning?

“Ja! Er wordt wel eens gezegd dat de beloning in het werken zelf zit. En dat klopt voor een deel. Voldoening vinden in je werk, doet deugd. Maar na het werken heb ik mijn verwenmoment verdiend, vind ik. Elke dag neem ik zo’n moment voor mezelf. Om als ik laat thuiskom toch nog wat sushi te maken, of toast met avocado en zalm, er een biertje bij te halen en daar dan samen met mijn man van te genieten. Van de werktafel in bed stappen. Dat kán ik niet.”

“Ja, ik werk graag en met overtuiging, maar ik leef ook voluit. Ik vraag me aan het eind van elke week af of, mocht plots blijken dat het mijn laatste is geweest, ik er spijt van zou hebben. Doorgaans is het antwoord: neen.”

Durf je te overdrijven?

“We proberen het wel gezond te houden, en slagen daar ook in. De recepten van Sandra Bekkari laten zich heel goed combineren met bier, echt waar! Maar graatmager zal ik wel nooit meer worden. En wat het bier zelf betreft: het blijft alcohol en daar moet je omzichtig mee omgaan. Onze visie, en die propageren we ook overal, is dat je bier proeft en niet zuipt. Die mentaliteit wint ook veld, merk ik. Mensen genieten meer met mate van speciale bieren in plaats van liters pils naar binnen te gieten. Ik heb zelf als student ook wel eens overdreven, maar dat overkomt me niet meer.”

“Ik ben niet het soort meisje dat als kind al droomde van haar trouwjurk, neen. Ik bouwde kampen en had G. I. Joe’s in plaats van Barbies.”

Nooit op tafel gedanst?

“Neen, ik ben geen partyanimal. Ik sta graag op een podium als dat met mijn werk te maken heeft, voor een lezing bijvoorbeeld. Van verlegenheid is al lang geen sprake meer. Maar tijdens een feest heb ik niet de behoefte om op te vallen. Dan zit ik eerder stil te luisteren naar wat de anderen vertellen, of kijk ik vanuit de keuken naar hoe mijn gasten zich amuseren. Daar geniet ik van.”

Aan wat op tafel komt besteed je ruim aandacht. Ook aan jezelf?

“Ik ben een laatbloeier op dat vlak. Ik weet nog hoe de andere meisjes in het middelbaar bezig waren met hun kapsels en make-up en ik eigenlijk niet snapte waar het over ging. Dat vrouwelijke is pas later naar boven gekomen, en dan nog vooral doordat Michiel, een neef die kapper en stylist is, me ertoe aanzette om daar wat meer oog voor te hebben. Hij helpt me met tips over hoe ik me moet kleden, hij kapt mijn haar ook. Het lukt me nog altijd niet om zoals sommige vrouwen als een perfect plaatje de deur uit te stappen, hoe goed ik mijn best ook doe. Maar ik kan er nu wel al van genieten om bezig te zijn met hoe ik eruitzie, of van een namiddagje shoppen. Dan koop ik wat kleren, misschien een paar schoenen… Maar ook altijd iets lekkers om te eten.” (lacht)

“Ziek zijn heeft me geholpen om uit te maken wat ik echt wil in het leven.”

Deze reportage is het hoofdartikel van ons magazine van vrijdag 29 juni 2018. In het magazine o.a. de column van Stephanie Coorevits, het boek van Laure Van den Broeck, de favoriete restaurants van Steven Mahieu, tomaat-garnaal met Stefaan Hancke, het leven van Isabelle Ysenbaert, tips voor een trip naar Trier en alles over hoe je een grasperk kan omtoveren in een bloemenweide.

Brunch met bier!

In elke provinciehoofdstad zal je binnenkort voor zo’n brunch kunnen inschrijven.

Bovendien organiseert Sofie op zondag 4 november, tijdens het bierevent Just Beer in Kortrijk Xpo, de grootste bierbrunch van Europa.

Maar terug naar het feest: welk zal je je altijd blijven herinneren?

“Dat zal dan mijn trouwfeest zijn, twee jaar geleden. Ik leerde mijn man kennen op een persconferentie over bier, daar was hij te gast als historicus met een passie voor bier. Hij geeft overigens les aan het zesde leerjaar en voor Vaderdag hebben de kinderen dus samen met hem een bier gebrouwen. Voor ons trouwfeest hadden we vier chef-koks gevraagd om hapjes op basis van bier te maken, en die hebben we gepaird aan bier uiteraard. Ik wist dat niet iedereen in mijn familie bierminded was, maar ik heb het er toch op gewaagd. En het is erg goed onthaald geweest. Voor mij was het alweer een statement, daarom ook heb ik die receptjes en de bijhorende bieren nadien gepubliceerd: als je een feest met bier wil organiseren, dóé dat dan. En laat je niet tegenhouden door een cateraar die uit gewoonte altijd dezelfde wijn serveert.”

Maar vond je het ook belangrijk om getrouwd te zijn?

“Ik ben niet het soort meisje dat als kind al droomde van haar trouwjurk, neen. Ik bouwde kampen en had G.I. Joes in plaats van Barbies. Naar het keukentje dat mijn grootouders me gaven, heb ik tot hun spijt nooit omgekeken. Maar toen ik voor mijn communie een auto met afstandsbediening vroeg, heb ik die toch gekregen. En dat vond ik fantastisch! Trouwen was dus niet iets wat mij bezighield, maar mijn man is een romantische ziel, en hij wilde graag trouwen. Hij heeft me ten huwelijk gevraagd boven op het Rockefeller Center in New York, bij zonsondergang.”

Met welk bier?

“Geen! Hij mocht er geen meenemen naar boven! (lacht) Maar we hebben dan wel zelf een huwelijksbier gebrouwen om als cadeautje mee te geven aan onze gasten na het feest, Hoppily Ever After. Die naam was ook weer zijn idee… Ah, als je iemand gevonden hebt bij wie je je honderd procent goed voelt, moet je ervoor gaan. Ik ben graag getrouwd, ja.”

Ik heb altijd genoeg in huis om een flink gezelschap te ontvangen, ook onverwacht

En nu organiseren jullie vaak feesten?

“Toen we gingen samenwonen heb ik met mijn man afgesproken dat ons huis een ‘open huis’ zou zijn. Mensen moeten er zich altijd welkom voelen. Ze mogen zomaar binnenlopen, maar we inviteren ook dikwijls vrienden. Ik heb eigenlijk altijd genoeg in huis om een flink gezelschap te ontvangen, zelfs als dat onverwacht is. Ervoor zorgen dat mensen zich bij ons van de eerste minuut op hun gemak voelen en graag bij ons zijn, dat is waar feest echt om draait voor mij.”

“Als je iemand gevonden hebt bij wie je je honderd procent goed voelt, moet je er voor gaan. Ik ben graag getrouwd, ja.”

Op hun achttiende gaan veel jongeren fuivend door het leven, jij kreeg kanker. Heb je dat aspect van jong zijn gemist?

“Maar ik fuifde ook! Mijn ouders hadden me beloofd dat ik voor het eerst uit mocht op oudejaarsavond dat jaar. Maar even voor Kerstmis zakte ik door mijn been, het werd duidelijk dat er iets fout zat en ik moest dringend een biopsie ondergaan. Daar heb ik alleen in toegestemd onder voorwaarde dat ik de dag nadien weer naar huis mocht en alsnog oudejaarsavond mocht vieren.”

“De dokter heeft mijn ouders overtuigd, of ik die avond uitging of niet zou geen impact hebben op wat daarna zou gebeuren. Ik kreeg codeïne tegen de pijn, een rolstoel en vrienden hebben me meegenomen naar die fuif. Ik heb twee volle pinten over me heen gekregen die avond, maar ik héb ervan genoten!”

België bierland?

“Onlangs vroeg ik in een restaurant naar het suggestiebier op de kaart. Eerst wist de serveerster niet waarover ik het had. En toen ik toonde dat er wel degelijk een ‘suggestiebier’ op de kaart stond vermeld, haalde ze een kerstbier tevoorschijn”, lacht Sofie. “Bij de wijn daarentegen wist ze wél alle informatie te vermelden. België bierland?”

“Helaas! We mogen gerust wat trotser zijn op onze bieren. Ik ontvang met mijn team soms delegaties uit de VS of Dubai die hier culinaire inspiratie komen opdoen. Ik krijg het niet uitgelegd dat we in dit land zo veel goeie en bijzondere bieren hebben en nauwelijks restaurants met een serieuze bierkaart. Er is nog veel werk aan de winkel, maar ik beschouw het als mijn missie om daar mijn steentje toe bij te dragen.”

“Ook nadien, tijdens de revalidatie, ging ik opnieuw uit. Met krukken, al bleven die in het café wel vaker langs de kant staan… Beperkingen zitten niet altijd maar soms toch voor een deel tussen je oren. Ik zou bijvoorbeeld ook nooit meer hakken kunnen dragen, zeiden ze, omdat mijn benen in lengte verschillen. Ik heb dus iemand gezocht en gevonden die schoenen ontwerpt met aanpasbare hakken. Die van mijn ene schoen is langer dan de andere, met behulp van een opzetstuk. Prachtig toch? Ik draag weer hakken!”

Je werkt graag, maar ook hard en veel. Is feest dan soms ook een beloning?

“Ja! Er wordt wel eens gezegd dat de beloning in het werken zelf zit. En dat klopt voor een deel. Voldoening vinden in je werk, doet deugd. Maar na het werken heb ik mijn verwenmoment verdiend, vind ik. Elke dag neem ik zo’n moment voor mezelf. Om als ik laat thuiskom toch nog wat sushi te maken, of toast met avocado en zalm, er een biertje bij te halen en daar dan samen met mijn man van te genieten. Van de werktafel in bed stappen. Dat kán ik niet.”

“Ja, ik werk graag en met overtuiging, maar ik leef ook voluit. Ik vraag me aan het eind van elke week af of, mocht plots blijken dat het mijn laatste is geweest, ik er spijt van zou hebben. Doorgaans is het antwoord: neen.”

Durf je te overdrijven?

“We proberen het wel gezond te houden, en slagen daar ook in. De recepten van Sandra Bekkari laten zich heel goed combineren met bier, echt waar! Maar graatmager zal ik wel nooit meer worden. En wat het bier zelf betreft: het blijft alcohol en daar moet je omzichtig mee omgaan. Onze visie, en die propageren we ook overal, is dat je bier proeft en niet zuipt. Die mentaliteit wint ook veld, merk ik. Mensen genieten meer met mate van speciale bieren in plaats van liters pils naar binnen te gieten. Ik heb zelf als student ook wel eens overdreven, maar dat overkomt me niet meer.”

“Ik ben niet het soort meisje dat als kind al droomde van haar trouwjurk, neen. Ik bouwde kampen en had G. I. Joe’s in plaats van Barbies.”

Nooit op tafel gedanst?

“Neen, ik ben geen partyanimal. Ik sta graag op een podium als dat met mijn werk te maken heeft, voor een lezing bijvoorbeeld. Van verlegenheid is al lang geen sprake meer. Maar tijdens een feest heb ik niet de behoefte om op te vallen. Dan zit ik eerder stil te luisteren naar wat de anderen vertellen, of kijk ik vanuit de keuken naar hoe mijn gasten zich amuseren. Daar geniet ik van.”

Aan wat op tafel komt besteed je ruim aandacht. Ook aan jezelf?

“Ik ben een laatbloeier op dat vlak. Ik weet nog hoe de andere meisjes in het middelbaar bezig waren met hun kapsels en make-up en ik eigenlijk niet snapte waar het over ging. Dat vrouwelijke is pas later naar boven gekomen, en dan nog vooral doordat Michiel, een neef die kapper en stylist is, me ertoe aanzette om daar wat meer oog voor te hebben. Hij helpt me met tips over hoe ik me moet kleden, hij kapt mijn haar ook. Het lukt me nog altijd niet om zoals sommige vrouwen als een perfect plaatje de deur uit te stappen, hoe goed ik mijn best ook doe. Maar ik kan er nu wel al van genieten om bezig te zijn met hoe ik eruitzie, of van een namiddagje shoppen. Dan koop ik wat kleren, misschien een paar schoenen… Maar ook altijd iets lekkers om te eten.” (lacht)

“Ziek zijn heeft me geholpen om uit te maken wat ik echt wil in het leven.”

Brunch met bier!

In elke provinciehoofdstad zal je binnenkort voor zo’n brunch kunnen inschrijven.

Bovendien organiseert Sofie op zondag 4 november, tijdens het bierevent Just Beer in Kortrijk Xpo, de grootste bierbrunch van Europa.

Wie is Sofie Vanrafelghem?

Sofie Vanrafelghem (35) is de dochter van Marie-Jeanne Vancraeynest en Marc De Smedt en groeide op in Brugge. Ze woont nu samen met haar man David Le Roy in Oudenaarde.

Ze studeerde aan de UGent en behaalde een bachelordiploma in de Rechten en een masterdiploma in de Communicatiewetenschappen. Maar het was de opleiding zythologie aan Syntra die haar professionele keuze zou bepalen: ze is op vandaag bekend als biersommelier en -journalist en organiseert met haar team tal van projecten en evenementen rond bier.

Ze is bijzonder trots op haar stiefbroer Mathieu, die al meerdere medailles behaalde op de Special Olympics.

www.sofiesworld.be

Je ziekte had duidelijk een grote impact. Ondervind je dat nu nog elke dag?

“Toch wel. Alleen al de dijbeenprothese die ik eraan overhield, herinnert me er constant aan. Dagen zonder pijn ken ik niet, maar het is zeker draaglijk. Desondanks maakt dat me niet depressief of zo, integendeel. Die aanwezigheid doet me ook telkens weer beseffen dat ik nog leef en dat ik alles wil aanpakken wat me boeit en waar ik in geloof. Ik laat me door niets of niemand meer tegenhouden in het leven.”

Was Sofie vóór ze ziek werd dezelfde als nadien?

“Ik stond ook voordien al gretig in het leven. Ik wilde altijd al van alles doen en beleven. Ik ging hardlopen, squashen, zwemmen, leerde Italiaans, op school nam ik deel aan allerlei projecten… Ik had enorm veel energie.”

Haantje-de-voorste?

“Dat niet echt. Ik was zelfs verlegen, maar tegelijk ook nieuwsgierig. En dus dwong ik mezelf om uit mijn comfortzone te stappen. Met stil in een hoekje blijven zitten zou ik niet veel beleven, besefte ik. Dus stelde ik mezelf in het laatste jaar middelbaar kandidaat als klasvertegenwoordigster, terwijl ik stond te trillen op mijn benen.” (lacht)

Ik leg me niet bij beperkingen neer, die zitten deels tussen de oren

Op welk vlak heeft ziek zijn je dan wel veranderd?

“Het heeft me geholpen om uit te maken wat ik echt wil in het leven. We worden allemaal al jong overstelpt met allerlei verwachtingen: we willen een toffe job, een gezin, veel vrienden, reizen, een huis… We willen gigantisch veel! Ziek zijn leerde me focussen op wat ik belangrijk vind. Ik ontdekte welke mensen echt iets voor me betekenen en welke momenten ik moet koesteren.”

“Dat hielp ook om op professioneel vlak een keuze te maken. Ik wilde iets doen met de culinaire belangstelling die ik van thuis uit meekreeg. Mijn moeder volgde jarenlang kookcursussen, vakanties stonden altijd in het teken van lekker en puur eten. Als wij naar de Limousin trokken, was dat omwille van de koeien daar. (lacht) Ik leerde dus al jong wat er op mijn bord lag. Bovendien gold de regel dat wat we niet lustten toch zes keer moesten proeven. Zo leer je smaken appreciëren en daar ben ik mijn ouders dankbaar voor. En toen ik toevallig de wereld van de streekbieren ontdekte, wist ik het zeker: zo’n eerlijk en zwaar onderschat product zou ik mee op de kaart zetten.”

“Ziek zijn heeft me geholpen om uit te maken wat ik echt wil in het leven.”

Bier is hoorbaar je passie. Wat kan jou nog meer begeesteren?

“Honden. Er was me destijds voorgehouden dat ik allicht niet meer zonder krukken zou kunnen lopen. De revalidatie was ook lastig, maar ik wilde koste wat het kost opnieuw zelfstandig lopen. Bij dat proces heb ik veel hulp gekregen van mijn hond. Ik was enorm aan hem gehecht. Hij is gestorven maar nu heb ik opnieuw een hond, een golden retriever.”

“Samen met hem de dag beginnen met een frisse neus halen, vind ik heerlijk. En ‘s avonds nog even naar buiten met hem, om mijn hoofd leeg te maken.”

“En dan is er ook nog poëzie. Ik schrijf zelf gedichten sinds ik tien ben. Niks wat ik wil publiceren, ik doe het gewoon graag. Het schrijven is nu stilgevallen, ik vind er de tijd voorlopig niet voor. Maar op mijn nachtkastje ligt altijd een poëziebundel. Gedichten lezen brengt me tot rust, maar ik geniet ook van de schoonheid ervan. Poëzie kan me echt ontroeren.”

“Met vriendinnen ga ik af en toe brunchen op restaurant. En dan ben ik degene die bier wil in plaats van cava. De blikken die ik dan krijg! (lacht) Terwijl dat dus perfect kan én veel bieren bovendien een lager alcoholgehalte hebben dan cava. Dat bracht me op het idee om zelf bierbrunches te organiseren. Alles zal prachtig geserveerd worden, vol kleur, met bijpassende bieren in speciaal ontworpen, elegante glaasjes.

Brunch met bier!

In elke provinciehoofdstad zal je binnenkort voor zo’n brunch kunnen inschrijven.

Bovendien organiseert Sofie op zondag 4 november, tijdens het bierevent Just Beer in Kortrijk Xpo, de grootste bierbrunch van Europa.

Maar terug naar het feest: welk zal je je altijd blijven herinneren?

“Dat zal dan mijn trouwfeest zijn, twee jaar geleden. Ik leerde mijn man kennen op een persconferentie over bier, daar was hij te gast als historicus met een passie voor bier. Hij geeft overigens les aan het zesde leerjaar en voor Vaderdag hebben de kinderen dus samen met hem een bier gebrouwen. Voor ons trouwfeest hadden we vier chef-koks gevraagd om hapjes op basis van bier te maken, en die hebben we gepaird aan bier uiteraard. Ik wist dat niet iedereen in mijn familie bierminded was, maar ik heb het er toch op gewaagd. En het is erg goed onthaald geweest. Voor mij was het alweer een statement, daarom ook heb ik die receptjes en de bijhorende bieren nadien gepubliceerd: als je een feest met bier wil organiseren, dóé dat dan. En laat je niet tegenhouden door een cateraar die uit gewoonte altijd dezelfde wijn serveert.”

Maar vond je het ook belangrijk om getrouwd te zijn?

“Ik ben niet het soort meisje dat als kind al droomde van haar trouwjurk, neen. Ik bouwde kampen en had G.I. Joes in plaats van Barbies. Naar het keukentje dat mijn grootouders me gaven, heb ik tot hun spijt nooit omgekeken. Maar toen ik voor mijn communie een auto met afstandsbediening vroeg, heb ik die toch gekregen. En dat vond ik fantastisch! Trouwen was dus niet iets wat mij bezighield, maar mijn man is een romantische ziel, en hij wilde graag trouwen. Hij heeft me ten huwelijk gevraagd boven op het Rockefeller Center in New York, bij zonsondergang.”

Met welk bier?

“Geen! Hij mocht er geen meenemen naar boven! (lacht) Maar we hebben dan wel zelf een huwelijksbier gebrouwen om als cadeautje mee te geven aan onze gasten na het feest, Hoppily Ever After. Die naam was ook weer zijn idee… Ah, als je iemand gevonden hebt bij wie je je honderd procent goed voelt, moet je ervoor gaan. Ik ben graag getrouwd, ja.”

Ik heb altijd genoeg in huis om een flink gezelschap te ontvangen, ook onverwacht

En nu organiseren jullie vaak feesten?

“Toen we gingen samenwonen heb ik met mijn man afgesproken dat ons huis een ‘open huis’ zou zijn. Mensen moeten er zich altijd welkom voelen. Ze mogen zomaar binnenlopen, maar we inviteren ook dikwijls vrienden. Ik heb eigenlijk altijd genoeg in huis om een flink gezelschap te ontvangen, zelfs als dat onverwacht is. Ervoor zorgen dat mensen zich bij ons van de eerste minuut op hun gemak voelen en graag bij ons zijn, dat is waar feest echt om draait voor mij.”

“Als je iemand gevonden hebt bij wie je je honderd procent goed voelt, moet je er voor gaan. Ik ben graag getrouwd, ja.”

Op hun achttiende gaan veel jongeren fuivend door het leven, jij kreeg kanker. Heb je dat aspect van jong zijn gemist?

“Maar ik fuifde ook! Mijn ouders hadden me beloofd dat ik voor het eerst uit mocht op oudejaarsavond dat jaar. Maar even voor Kerstmis zakte ik door mijn been, het werd duidelijk dat er iets fout zat en ik moest dringend een biopsie ondergaan. Daar heb ik alleen in toegestemd onder voorwaarde dat ik de dag nadien weer naar huis mocht en alsnog oudejaarsavond mocht vieren.”

“De dokter heeft mijn ouders overtuigd, of ik die avond uitging of niet zou geen impact hebben op wat daarna zou gebeuren. Ik kreeg codeïne tegen de pijn, een rolstoel en vrienden hebben me meegenomen naar die fuif. Ik heb twee volle pinten over me heen gekregen die avond, maar ik héb ervan genoten!”

België bierland?

“Onlangs vroeg ik in een restaurant naar het suggestiebier op de kaart. Eerst wist de serveerster niet waarover ik het had. En toen ik toonde dat er wel degelijk een ‘suggestiebier’ op de kaart stond vermeld, haalde ze een kerstbier tevoorschijn”, lacht Sofie. “Bij de wijn daarentegen wist ze wél alle informatie te vermelden. België bierland?”

“Helaas! We mogen gerust wat trotser zijn op onze bieren. Ik ontvang met mijn team soms delegaties uit de VS of Dubai die hier culinaire inspiratie komen opdoen. Ik krijg het niet uitgelegd dat we in dit land zo veel goeie en bijzondere bieren hebben en nauwelijks restaurants met een serieuze bierkaart. Er is nog veel werk aan de winkel, maar ik beschouw het als mijn missie om daar mijn steentje toe bij te dragen.”

“Ook nadien, tijdens de revalidatie, ging ik opnieuw uit. Met krukken, al bleven die in het café wel vaker langs de kant staan… Beperkingen zitten niet altijd maar soms toch voor een deel tussen je oren. Ik zou bijvoorbeeld ook nooit meer hakken kunnen dragen, zeiden ze, omdat mijn benen in lengte verschillen. Ik heb dus iemand gezocht en gevonden die schoenen ontwerpt met aanpasbare hakken. Die van mijn ene schoen is langer dan de andere, met behulp van een opzetstuk. Prachtig toch? Ik draag weer hakken!”

Je werkt graag, maar ook hard en veel. Is feest dan soms ook een beloning?

“Ja! Er wordt wel eens gezegd dat de beloning in het werken zelf zit. En dat klopt voor een deel. Voldoening vinden in je werk, doet deugd. Maar na het werken heb ik mijn verwenmoment verdiend, vind ik. Elke dag neem ik zo’n moment voor mezelf. Om als ik laat thuiskom toch nog wat sushi te maken, of toast met avocado en zalm, er een biertje bij te halen en daar dan samen met mijn man van te genieten. Van de werktafel in bed stappen. Dat kán ik niet.”

“Ja, ik werk graag en met overtuiging, maar ik leef ook voluit. Ik vraag me aan het eind van elke week af of, mocht plots blijken dat het mijn laatste is geweest, ik er spijt van zou hebben. Doorgaans is het antwoord: neen.”

Durf je te overdrijven?

“We proberen het wel gezond te houden, en slagen daar ook in. De recepten van Sandra Bekkari laten zich heel goed combineren met bier, echt waar! Maar graatmager zal ik wel nooit meer worden. En wat het bier zelf betreft: het blijft alcohol en daar moet je omzichtig mee omgaan. Onze visie, en die propageren we ook overal, is dat je bier proeft en niet zuipt. Die mentaliteit wint ook veld, merk ik. Mensen genieten meer met mate van speciale bieren in plaats van liters pils naar binnen te gieten. Ik heb zelf als student ook wel eens overdreven, maar dat overkomt me niet meer.”

“Ik ben niet het soort meisje dat als kind al droomde van haar trouwjurk, neen. Ik bouwde kampen en had G. I. Joe’s in plaats van Barbies.”

Nooit op tafel gedanst?

“Neen, ik ben geen partyanimal. Ik sta graag op een podium als dat met mijn werk te maken heeft, voor een lezing bijvoorbeeld. Van verlegenheid is al lang geen sprake meer. Maar tijdens een feest heb ik niet de behoefte om op te vallen. Dan zit ik eerder stil te luisteren naar wat de anderen vertellen, of kijk ik vanuit de keuken naar hoe mijn gasten zich amuseren. Daar geniet ik van.”

Aan wat op tafel komt besteed je ruim aandacht. Ook aan jezelf?

“Ik ben een laatbloeier op dat vlak. Ik weet nog hoe de andere meisjes in het middelbaar bezig waren met hun kapsels en make-up en ik eigenlijk niet snapte waar het over ging. Dat vrouwelijke is pas later naar boven gekomen, en dan nog vooral doordat Michiel, een neef die kapper en stylist is, me ertoe aanzette om daar wat meer oog voor te hebben. Hij helpt me met tips over hoe ik me moet kleden, hij kapt mijn haar ook. Het lukt me nog altijd niet om zoals sommige vrouwen als een perfect plaatje de deur uit te stappen, hoe goed ik mijn best ook doe. Maar ik kan er nu wel al van genieten om bezig te zijn met hoe ik eruitzie, of van een namiddagje shoppen. Dan koop ik wat kleren, misschien een paar schoenen… Maar ook altijd iets lekkers om te eten.” (lacht)

“Ziek zijn heeft me geholpen om uit te maken wat ik echt wil in het leven.”

Wie is Sofie Vanrafelghem?

Sofie Vanrafelghem (35) is de dochter van Marie-Jeanne Vancraeynest en Marc De Smedt en groeide op in Brugge. Ze woont nu samen met haar man David Le Roy in Oudenaarde.

Ze studeerde aan de UGent en behaalde een bachelordiploma in de Rechten en een masterdiploma in de Communicatiewetenschappen. Maar het was de opleiding zythologie aan Syntra die haar professionele keuze zou bepalen: ze is op vandaag bekend als biersommelier en -journalist en organiseert met haar team tal van projecten en evenementen rond bier.

Ze is bijzonder trots op haar stiefbroer Mathieu, die al meerdere medailles behaalde op de Special Olympics.

www.sofiesworld.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier