Een pijnlijke vaststelling

Wouter Deboot
Wouter Deboot Televisiemaker

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

Negen van de tien staten die op de TransAm liggen heb ik intussen achter de rug. De laatste, Oregon, is eigenlijk de perfecte staalkaart van wat Amerika aan landschappen te bieden heeft. Verdorde woestijnlandschappen, besneeuwde bergtoppen, een ruige, bijna vijfhonderd kilometer lange rotsachtige kustlijn, prachtige goudgele stranden, oeroude bossen en vruchtbare valleien.

Drievoudig opa

Een vruchtbaarheid die afstraalt op de lokale bevolking, zo blijkt wanneer ik onderweg een vader over zijn tienerdochter hoor vertellen. Door haar is Bruce drievoudig opa geworden. Maar dochterlief kon de verantwoordelijkheden die dat met zich meebrengt niet aan. Ze vluchtte naar Nashville, Tennessee en liet haar kroost in de steek. Dag moeder!

Gelukkig sprong de nog altijd ravissante overgrootmoeder in de bres. Zij zorgt nu voor de drie kleintjes en behoedt hen voor het trieste lot dat vele andere kinderen hier wacht. Die worden als het ware gewoon bij het huisvuil gezet. Schrijnende taferelen in een land dat de schijn altijd en overal hoog wil houden. Het is niet voor het eerst tijdens mijn trip dat dit pijnlijk duidelijk wordt.

Tienerzwangerschappen

De tienerzwangerschappen in Amerika gaan de laatste decennia gelukkig in dalende lijn, maar toch blijven de Verenigde Staten een van de recordhouders onder de ontwikkelde landen. Om een abortus te plegen moet je in de rurale gebieden vaak honderd kilometer ver rijden, en ook het gebruik van anticonceptiva is er minder ingeburgerd dan in de steden.

Als tienervader was ik nu misschien al opa en keek ik in mijn schommelzetel naar de avonturen van een andere fietsende onverlaat in Amerika

“De kraamkliniek ligt vol met tieners in deze regio. Het is triest”, schudt Bruce het hoofd. “Ze hebben gewoon absoluut geen besef waar ze aan beginnen. Gelukkig heeft mijn moeder de negatieve spiraal voor mijn kleinkinderen doorbroken. Zonder haar was het een verloren zaak geweest.”

Schommelzetel

Ik aanhoor de grieven van de ontgoochelde maar intussen ook wel berustende Bruce en voel dat een kleine bekentenis zich opdringt. Ook ik was er vroeg bij om het andere geslacht van dichterbij te leren kennen. De nieuwsgierigheid waarmee ik in het leven sta is er duidelijk niet op latere leeftijd gekomen. Die was er al van kindsbeen af. Van mijn tijd op de schoolbanken moest ik het alvast niet hebben. Daar werd hoogstens over de echte bloemetjes en de zedigste bijtjes gerept. Wij moesten aan de slag met wat we zagen in verloren gelegde seksboekjes, in de stellige hoop onszelf daarmee geen onheil op de hals te halen.

Je mag het niet gedroomd hebben. Vader worden op je vijftiende, wanneer je het begrip ‘maturiteit’ enkel kan snappen na het raadplegen van een woordenboek. Ik denk terug aan mijn jonge jaren en besef: gelukkig geen ongelukjes. Als tienervader was ik nu misschien al opa en keek ik in mijn schommelzetel naar de avonturen van een andere fietsende onverlaat in Amerika.