Binnenkijken bij ondernemende en creatieve West-Vlamingen doen we deze week bij Jo Libeer.
Wie is Jo Libeer?
Jo Libeer is 62 jaar. Hij is geboren en getogen in Wevelgem en woont er nog altijd, samen met zijn vrouw Kris Lammertyn. Zoon Julien (30) is klassiek pianist.
Hij studeerde rechten aan de Kulak in Kortrijk en de KU Leuven en deed een postgraduaat internationale betrekkingen in Nice.
Jo is sinds september 2015 ceo van Biënnale Interieur. Daarvoor was hij gedelegeerd bestuurder van de werkgeversorganisatie Voka.
Hij is voorts voorzitter van Wilde Westen en van Buda vzw, bestuurslid van Kortrijk Xpo en zetelt in de algemene vergadering van Concertgebouw Brugge.
Jo houdt van lezen, reizen en concerten en volgt de politiek op de voet.
De kroon van Lego
“Bij mijn vertrek bij Voka West-Vlaanderen in 2009 hadden mijn collega’s zonder mijn medeweten een feestje georganiseerd met 300 aanwezigen. Ik had er 26 jaar gewerkt. De avond werd aan elkaar gebabbeld door cabaretier Dirk Denoyelle. Hij is ook ingenieur, Lego-ambassadeur en Lego-kunstenaar en hij had speciaal voor mij een kroon meegebracht. Ik heb ze slechts één keer, de avond zelf, aangehad. Ik bewaar ze zorgvuldig in mijn bureau als souvenir aan die geweldige periode.”
De campagnepet
“Opkomen voor de gemeenschap is van het meest eervolle wat er is. Als ik alles wat ik doe of ooit heb gedaan in de weegschaal moet leggen, dan staat mijn tijd als gemeenteraadslid op nummer een. Tussen 1994 en 2006 zetelden we met de partij De Brug in de oppositie. Als oppositielid weet je dat je weinig macht hebt, maar misschien wel invloed. We kwamen op voor onze ideeën en ik heb er vrienden voor het leven aan overgehouden. Deze pet droeg ik toen we campagne gingen voeren.”
De minimijlpaal
“In het Frans heet dit une borne. Vaison La Romaine, in de Provence aan de voet van de Mont Ventoux, is een streek waar we al sinds 1985 op reis gaan. Elk jaar spenderen we er minimum drie weken. Drieëntwintig jaar lang gingen we er ‘housesitten’ in hetzelfde huis. Ondertussen logeren we elders, maar de eigenaars zijn wel vrienden geworden. Bij elk bezoek worden we verrast door hun boeken- en platencollectie. Steevast vragen ze om Belgische pralines mee te brengen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier