Barbara Hoorelbeke: “Ik zou nooit een ander café dan De Groene Kikker willen hebben”

Amper 10 minuten kan je op Overleie met Barbara Hoorelbeke (38) rustig een terrasje doen. Daarna moeten er tafels en stoelen bijgeschoven worden voor toegestroomde klanten, collega’s en kennissen. Geen mens op Overleie die niet weet wie de uitbaatster van De Groene Kikker is. En zo heeft ze het graag. “Ik wilde niet zomaar een café uitbaten, ik wilde dít café uitbaten. De sfeer en samenhorigheid die wij hier hebben, vind je nergens anders.”

Barbara Hoorelbeke baat al sinds 2011 café De Groene Kikker uit in de Kapelstraat. In die tijd ging de Budabrug nog niet op en neer. Maar dat hinderde niet. De bewoners van Overleie voelen zich thuis op wat zij ‘hun eilandje’ noemen. We ontmoeten Barbara op een stralende maandagnamiddag op het terras van haar buren van Halte 6. Ze maakt een afwachtende eerste indruk, alsof ze het allemaal niet zo vertrouwt. Maar eens ze aan het praten slaat over haar studententijd en haar passie voor verre reizen is er geen houden meer aan. “Al maak ik me wel wat zorgen over wat mijn ouders zullen denken als ze volgende week de krant zullen openslaan”, lacht ze.

Hoezo?

“Ik ben wel iemand die graag spontane dingen doet”, steekt ze van wal. “Mijn man Rik bijvoorbeeld liep ik niet zomaar tegen het lijf. Een kleine tien jaar geleden zaten we tot in de vroege uurtjes op café hier op het Sint-Amandsplein. Ik wilde hem naar huis brengen, maar op dat moment waren er wegenwerken aan de gang. Ik moest dus een heel eind omrijden. ‘Ga je langs Parijs rijden misschien?’, vroeg hij mij al lachend. Waarop ik antwoordde: ‘Awel, waarom niet.’ We zijn dan gewoon doorgereden tot in Parijs, we hebben een koffie gedronken onder de Eiffeltoren en 20 croissants gekocht vooraleer we weer in de auto sprongen om terug te keren naar hier. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik viel voor zijn prachtige ogen en zijn stevige gestalte. En voor zijn goede karakter uiteraard.” (knipoogt)

“Op het plein was iedereen ondertussen op de hoogte en tegen de tijd dat we terug waren, was het opnieuw feest. Iedereen op Overleie kent het verhaal, alleen mijn ouders laat ik liever in het ongewisse over dat soort stunts. Al hebben ze volgens mij wel een vermoeden. Een paar jaar geleden kwamen vrienden van ons aanzetten met een zak met een foto van de Eiffeltoren erop en 20 croissants erin. Op de tonen van Aux Champs-Elysées sleurden ze mij toen een podium op, tot grote hilariteit van de hele wijk. Mijn familie was ook aanwezig en stelde zich daar serieuze vragen bij. Maar ik ben blijven volhouden dat ik geen idee had waarover het ging. De week daarna hebben we overwogen om naar Amsterdam te rijden om tulpen, maar daar hebben we toch vanaf gezien.”

Ik ben absoluut niet materialistisch en hou van de flexibiliteit die huren met zich meebrengt

Je was niet de braafste tiener?

“Wat mijn ouders betreft wel, hoor. Tijdens het weekend moest ik werken en in de week zat ik op kot. Ze wisten dus niet echt wat ik uitspookte. Vooral mijn papa, die nog erg katholiek is, had zich misschien wel vragen gesteld. Ik liet mij in mijn eerste jaar al dopen bij studentenclub Mercurius en werd daar later penningmeester. Mijn codex, kiel en lint heb ik nog altijd liggen want ik heb goede herinneringen aan die periode. Mijn kiel stonk vroeger vreselijk, maar ondertussen staat die zo stijf van het opgedroogde vuil dat je hem niet meer ruikt. Ik geraakte ook nog ergens bij een andere club gedoopt zonder dat ik het wist. Dat waren tijden.” (lacht)

Dat kan geen straffe doop geweest zijn?

“Nee, waarschijnlijk niet. Bij ons was dat wel in orde. Zo moest er bijvoorbeeld iemand in een doos zitten die helemaal met boter ingesmeerd was. Daar was dan haar opgedaan dat ze bij de kapper waren gaan halen. In die doos zat de koekoek. Elke minuut moest die uit de doos springen en koekoek roepen. En als hij niet juist geteld had, moest hij honden- of kattenvoer eten. Dopen hebben nu een slechte naam, maar dat ging er toen heel gemoedelijk aan toe. Ik heb nog steeds contact met veel van mijn vrienden van toen. Zo is er een koppel uit Sint-Eloois-Winkel dat hier elk jaar op de dag dat ze een stel werden eentje komt drinken. Zij zat in mijn klas en hij zat bij mij op kot. Ik heb hen indertijd aan elkaar voorgesteld. Ondertussen hebben ze twee kindjes samen, ik mocht laatst nog naar de communie van de oudste.”

Werd je daarom cafébazin?

“Goh, eigenlijk wilde ik iets doen in de medische sector. Maar toen een klasgenote van mij over verzekeringen begon, ben ik dat gaan doen. Ik heb dat negen jaar heel graag gedaan maar was het een beetje beu om op een bureau te zitten. Ik kom graag onder de mensen en vond dat ik daar wat te weinig sociaal contact had. Bovendien hielden zowel mijn nonkel als een neef van mijn mama al café en werkte ik in de horeca in de weekends. Ik wist dus waaraan ik begon. Mijn werkgever stelde voor om een jaar verlof zonder wedde te nemen, maar op het einde van die termijn wist ik dat ik precies was waar ik wilde zijn.”

Waarom koos je voor De Groene Kikker?

“Mijn eerste 5 jaar in Kortrijk bracht ik door in de Kapelstraat, maar ik was nog nooit binnen geweest in De Groene Kikker. Pas toen ik op het punt stond om te verhuizen, wezen vrienden me erop hoe gezellig dat cafeetje in mijn straat wel niet was. Sindsdien kwam ik er regelmatig, drie jaar later stond het over te nemen en heb ik beslist om dat te doen. Maar ik zou nooit een ander café overgenomen hebben. Het moest De Groene Kikker zijn want hier ken ik de mensen en de buurt. De sociale cohesie is hier heel sterk. Als ik een vaste klant een paar dagen niet zie, gaat er een lampje branden. Het is al twee keer gebeurd dat we zo iets meldden bij de politie en dat de persoon in kwestie uiteindelijk overleden bleek te zijn. Op mijn vrije dagen ga ik ook steevast iets eten of drinken bij de collega’s.”

Kon je man meteen goed om met die vele uren achter de toog?

“Wij schelen 18 jaar, hij is gepensioneerd militair. Dus dat is praktisch. Als er iets is, staat hij altijd klaar om te helpen. Zo doet hij boodschappen en slaat hij graag een babbeltje met de klanten.”

Ik ben wel iemand die graag spontane dingen doet

En hij kan aan de slag als buitenwipper?

“Nee hoor, dat is niet nodig. Ik trek mijn plan wel. Ze krijgen een verwittiging. Maar als de druppel de emmer doet overlopen, is het buiten. En buiten is buiten. Dan kunnen ze komen zagen wat ze willen maar dan moeten ze nooit meer binnenkomen. Zo weten ze dat ze niet met mijn voeten moeten spelen. Maar ik kan niet klagen, hoor, De Groene Kikker is meer een buurtcafé en als er iets is of iemand te ver gaat dan sta ik er nooit alleen voor. Andere klanten zouden zeker in de bres springen.”

Is het café de reden dat jullie nooit aan kinderen begonnen?

“Niet echt, dat is gewoon niks voor mij. Ik ben meter van het jongste kindje van mijn zus en ik zie allebei haar kinderen heel graag. Al ben ik altijd even blij als ik ze ‘s avonds terug kan brengen. Ik voel mij goed in mijn rol van toffe meter en tante met wie ze uitstapjes kunnen doen, cadeautjes van krijgen en zelfs hulp kunnen aan vragen voor hun huiswerk. Gisteren was het wiskunde. Eigenlijk zijn ze rotverwend door mij.” (lacht)

Je hebt wel een groot hart voor dieren?

“Ja, een hond in huis halen, wil ik echter niet omdat we te veel reizen. Maar de dierenartsen van Overleie hebben mij wel een kat aangesmeerd. Ze kwamen met een hele kleine pluizenbol langs en daar kon ik geen nee tegen zeggen. Ze heet Wilma en is een echte beroemdheid hier op Overleie. Als er hondjes naar mijn café komen staan de koekjes ook altijd klaar.”

“Als het maar geen duiven zijn”, onderbreekt haar man haar lachend.

Ben je bang voor duiven?

“Ja, vooral als ze fladderen. Van vissen trouwens ook, daar ben ik als de dood voor. Dat heb ik pas ontdekt toen we gingen snorkelen in de Dominicaanse Republiek. Ik ben nog nooit zo snel uit het water geweest.” (lacht)

Zal die passie voor reizen jullie uiteindelijk definitief naar het buitenland voeren?

“Goh, wie zal het zeggen. Het zou kunnen dat er verandering komt eens mijn contract van De Groene Kikker afloopt. Maar om eerlijk te zijn, heb ik daar nog niet over nagedacht. Eigenlijk wil ik wel oud worden op Overleie. Langs de andere kant hebben we hier nog altijd geen huis gekocht. Ik ben absoluut niet materialistisch en hou van de flexibiliteit die huren met zich meebrengt. Als we weg willen dan kan dat. Dus wie weet wat de toekomst brengt.”