Sven Jodts zes jaar later: “Bij Topsport Vlaanderen-Mercator kreeg ik geen eerlijke kans”

Eind 2010 zag het er bijzonder fraai uit voor de 21-jarige Pannenaar Sven Jodts. Na een opmerkelijke passage door de jeugdcategorieën had hij bij Topsport Vlaanderen-Mercator al op 10 juni een tweejarig contract kunnen tekenen en mocht hij zich vanaf 1 augustus opwarmen als stagiair.

Sven was geen verwende tiener. Als eerstejaarsjunior overkwam hem in 2005 een rampjaar: een scheenbeenbreuk in april en zijn knieschijf naar de knoppen in september. Hij vermande zich in 2006, al had hij toen veel weg van een notoire (onverdiende!) verliezer: tweede in de Ardennenkoers van Harzé, tweede in Reningelst, tweede in de derde rit van de Münsterland Tour… Daar bracht hij, gepokt en gemazeld bij Beveren 2000, in 2007 als neobelofte grondig verandering in met een dagzege in de Triptyque des Barrages én de Ronde van Luik. Het jaar daarop bevestigde hij in binnen- (tweede in Hasselt-Spa-Hasselt) en buitenland (dagzege in de Tour du Haut Anjou, voor onder andere John Degenkolb). In 2009 en meer nog in 2010 zette hij de kroon op het werk.

“Ik werd zelfstandig schrijnwerker. En dat ging mij bijzonder goed af. Ik bouwde in vijf jaar tijd een bloeiende zaak op waartegen zelfs een geslaagde rennerscarrière niet zou hebben opgewogen

Waar hij niet in slaagde in zijn thuisprovincie (tweede na Jens Debusschere in 2009), bewerkstelligde hij een jaar later in Oost-Vlaanderen, in zijn eigen (Maria)-Aalter nog wel ten koste van Edward Theuns. Het viel hem te beurt na een puike voorbereiding in de Ronde van Normandië, waarvan hij de slotrit won. Zijn titel en trui deed Sven ten slotte alle eer aan in de Internationale Wielertrofee van en naar Oetingen. “Jérôme Baugnies geraakte niet weg, Koen Barbé op de laatste helling wel”, herinnert Sven zich. “Ik liet hem wat uitlopen, zo zeker was ik van mijn stuk. Koen was op zijn beurt zegezeker, maar op mijn superdag kon ook hij mij niet stoppen. Ik won met de vingers in de neus.”

Incontournable

Er kwam nog aardig wat bij, zodat Sven incontournable was voor Topsport Vlaanderen. Indien er één renner perfect in hun plaatje paste, was hij het toch, daar ging Sven tenminste van uit. Hij werd er ook in de armen gesloten, maar helaas niet gekoesterd, in weerwil van een geweldige entree. Op de slotdag van de Ster van Bessèges, zijn openingskoers, werd hij (na Said Haddou) immers meteen tweede. “Volgens bepaalde foto’s had ik zelfs gewonnen, maar de jury hield voet bij stuk dat de Fransman gewonnen had”, zucht Sven. “Die dichtste ereplaats stelde ook wat voor op één van mijn weinige mooie dagen onder de vleugels van de Vlaamse Gemeenschap.

Voor mij werd de lat echter meteen veel hoger gelegd en men ging er kennelijk van uit dat ik week na week zou scoren. Dat gebeurde evenwel niet, ik had meer tijd nodig. Vooral Walter Planckaert zag dat met lede ogen aan en toen ik voor de Ronde van de Algarve afzegde, omdat ik een eerste keer vader werd, werd zelfs dat mij aangerekend als een gebrek aan professionalisme. Bij Planckaert had ik het van dan af helemaal verkorven. Dat kwam niet meer goed en na 2012 werd mijn verblijf niet verlengd. In 2013 modderde ik nog wat aan bij Colba-Superano Ham, waarna ik gauw de eer aan mezelf hield om aan mijn vaardige handen meer genoegdoening te beleven dan aan mijn sterke benen”, beklemtoont de uitgeweken Pannenaar.

Schrijnwerker

“Ik werd zelfstandig schrijnwerker”, vervolgt Sven. “En dat ging mij bijzonder goed af. Ik bouwde in vijf jaar tijd een bloeiende zaak op waartegen zelfs een geslaagde rennerscarrière niet zou hebben opgewogen. Ik werk zelfs grensoverschrijdend en intensief samen met het Nederlandse Neverland Teampark Decorations.”

“Ik woon intussen al zeven jaar in Oost-Vlaanderen, maar ben een rabiate West-Vlaming gebleven. Het voelt goed aan dat ik op amper anderhalve kilometer van de provinciegrens woon en ik maak nog geregeld de oversteek naar mijn geliefd De Panne met zijn strand en zee die het vakantiegevoel aanzwengelen.”

“Toen ik afzegde voor de Algarve, omdat ik vader werd, werd zelfs dat mij als een gebrek aan professionalisme aangerekend”

“Met de koers daarentegen heb ik nog weinig uitstaans”, bekent Sven. “Spijt heb ik niet, wrok al evenmin. Al wil ik er meer dan wat aan te danken hebben, niet in het minst mijn echtgenote Maaike Pannekoek, de zus van Jorg met wie ik als junior voor Avia uitkwam. Wij hebben drie kindjes: Noa (7), de 4,5-jarige Manon (4,5) en de éénjarige Lewis.