Noël Demeulenaere wordt 80: “Ik wil herinnerd worden als een mens die van goede wil is”

Noël Demeulenaere viert zaterdag zijn 80ste verjaardag. Toch blijft hij, de ex-burgemeester van Wielsbeke, ex-topman van Beaulieu én ex-wielermecenas van honderden wielrenners, een hyperactieve duizendpoot. “Ik voel me het best als ik mensen kan helpen die het echt nodig hebben.”

De telefoon gaat. Meneer Noël neemt op en haakt een kleine minuut later weer in. Hij zucht eens. “Het is weer van dat. We zijn september, hé. Er zijn veel coureurs die voor volgend seizoen nog geen ploeg hebben. En dan bellen ze daarvoor naar mij. Maar ik ben al een oude man, hé.” Noël Demeulenaere glimlacht eens. Ook al viert hij dit weekend zijn 80ste verjaardag, het woord afbouwen staat duidelijk niet in het woordenboek van de Wielsbekenaar. Nog dagelijks opereert hij vanuit zijn tweede woonst in Sint-Eloois-Vijve. Hij lacht als we hem erop wijzen. “Functioneren is de meest edele, meest gezonde én meest prijsvriendelijke bezigheid.”

“Ik heb geen titels nodig om te doen wat ik wil doen. Ik ben er voor de kleine man. Ik ben er om te helpen waar ik kan”

Als er iemand goed geplaatst is om zoiets te zeggen, is het wel Noël Demeulenaere. Hij, de zoon van een vlasbewerker en grensarbeidster die een universitair diploma handelswetenschappen behaalde en vervolgens met Roger De Clerck het textielbedrijf Beaulieu uitbouwde. 45 jaar lang bleef Noël een sterkhouder van het bedrijf, tot hij er in 2005 op zijn 66ste mee ophield. De bijsluiter hoge bomen vangen veel wind was ook van toepassing op hem en het waren niet uitsluitend de meest aangename turbulenties die hem overkwamen.

Geen titels nodig

Meneer Noël, zoals hij vaak genoemd werd en wordt, was ook actief in de gemeentepolitiek voor de lokale lijst Welvaart door Vrede. In 1982 leverde hij de strafste electorale stunt ooit door in Wielsbeke alle zetels in de gemeenteraad te veroveren, 19 stuks in totaal. Een logisch resultaat, want als nummer twee van Beaulieu werkte heel Wielsbeke voor hem en boer Clerck. Dat vertaalde zich in het aloude West-Vlaamse gezegde: wiens brood men eet, diens bolleke op het stemformulier men rood maakt. “Ik was zes jaar schepen, twaalf jaar burgemeester en twee keer zes jaar voorzitter van het OCMW”, somt Noël op. “Dat maakt 30 jaar, maar eigenlijk doet dat er mij niet toe. Ik heb geen titels nodig om te doen wat ik wil doen. Ik ben er voor de kleine man. Ik ben er om te helpen waar ik kan.”

En daar zijn voorbeelden genoeg van. “Hier in Wielsbeke heb je servicewoningen waar mensen vanaf hun 70ste in terechtkunnen, op wandelafstand van het OCMW. Ik vind dat er daar nog zeker 25 van moeten bijgebouwd worden. Zulke mensen stop je toch niet zo’n woontoren!? En dan kunnen ze daar, in hun eigen woning, nog hun kinderen en kleinkinderen ontvangen.”

“Functioneren is de meest edele, meest gezonde én meest prijsvriendelijke bezigheid.”

Er volgt nog een ander voorbeeld. Noël toont prompt een plattegrond van een kaart en legt met drukke gebaren uit wat hij wil aantonen. “Kijk, hier hebben zich al vijf mensen doodgereden, onder meer het neefje van Wouter Beke. Ik zei dat ze in die bocht rood-witte bordjes moesten plaatsen, zodat de mensen kunnen zien dat er gevaar is. Ik heb er vijf brieven voor gestuurd, maar nooit is er iets gebeurd. (zucht) Oh ja, who cares…”

Wielermecenas

Noël Demeulenaere is bij het brede publiek echter vooral bekend als mecenas in de wielersport. Hij werd door de koersmicrobe aangestoken als supporter van Boudewijn Devos. Die kroonde zich in 1951 in Tiegem tot kampioen van België bij de onafhankelijken, maar brak daarna niet door als beroepsrenner, iets waar zijn zonen Hendrik en Patrick wel in slaagden. Hendrik reed zelfs negen keer de Tour. “Boudewijn was een goeie coureur, hé. Met zijn fiets reed hij naar de koers en wij reden met hem mee. Dat lijkt nu ongeloofwaardig, maar je moet weten dat er toen heel veel koersen in een omtrek van 15 kilometer waren, van Wielsbeke tot in Izegem.”

De anekdotes blijven zich opstapelen. Logisch natuurlijk. Noël integreerde zich almaar meer in de wielrennerij. Op actieve wijze deed hij dat, als bezieler van meerdere ploegen. Zijn eerste engagement kwam er in 1972, toen hij met Beaulieu cosponsor van Flandria werd. Op aanraden van ene Hein Verbruggen, die later voorzitter van de Internationale Wielerunie (UCI) zou worden. In de loop der jaren werd Noël de drijvende kracht achter nog meer ploegen. We sommen even op: Splendor, Hitachi, Collstrop, Palmans, GB-MG, Mapei, Lotto, Jartazi, ABX, Chocolade Jacques… Daarnaast hielp hij honderden coureurs aan een profcontract. De ene renner was daarbij al wat beter dan de andere.

Napoleon & Hemingway

Ploegleider Lomme Driessens liet ooit optekenen dat hij alle koersen heeft gewonnen. Als dat waar zou zijn, heeft meneer Noël nog meer recht van spreken. Al is dat het laatste wat hij zou doen. “Het zijn de coureurs die gewonnen hebben”, wimpelt hij de quote resoluut af. Ingetogen ijdelheid lees je wel van zijn gezicht af, maar voor de rest overheerst sereniteit. “Ni fleurs, ni couronnes. Ni trompettes, ni trombones. Geen bloemen, geen kransen. Geen trompetten, geen trombonen.”

“De wereldtitel van Claude Criquielion, mijn kopman bij Hitachi, in Barcelona is mijn mooiste herinnering aan de wielersport”

Liever dweept meneer Noël met anderen. Zoals Napoleon Bonaparte. “Hij wordt in het huidige onderwijs helaas verzwegen”, zucht hij. “Zijn Slag van Waterloo en de invoering van het kadaster (het van overheidswege bijgehouden openbaar register van registergoederen, waaronder onroerende zaken, en de daarop gevestigde rechten, red.) waren ingrijpend voor de geschiedenis. Zijn Code Napoléon, de juridische hervorming die een blijvende invloed had op het recht in veel landen, was dat nog veel meer. In vrijwel elke Franse locatie is er nu een Place of een Rue Napoleon. Veelzeggend, nietwaar?”

Noël koestert ook de boeken van Ernest Hemingway. “Vooral dan The Old Man and the Sea, waarmee hij in 1953 de Pulitzerprijs voor de literatuur won, en de roman A Farewell to Arms over zijn romance met Agnes von Kurowsky, een hoog gekwalificeerde Amerikaanse verpleegster.”

Jaskula en Goffin

Intussen kabbelt het interview van de ene in de andere andekdote. Plots komt Zenon Jaskula ter sprake. De Pool werd als renner van GB-MG verrassend derde in de Tour van 1993. “Ik herinner me een klimtijdrit in de Ronde van Zwitserland op de Balmberg, een vreselijke klim. Zenon zei niet veel. Soms was het een vreemde snuiter. Vier minuten voor zijn start reed hij daar maar wat rond. Roger De Vlaeminck volgde hem met de ploegwagen. (grijnst) En ik ook. Als mecanicien, achteraan in de auto, ook al kon ik niet eens een nieuw wiel steken. Maar Jaskula won wel. Het klimrecord op de verschrikkelijke Balmberg staat trouwens nog altijd op zijn naam.”

“Ik voel me het best als ik mensen kan helpen die het echt nodig hebben. En ja, daar zaten nogal wat coureurs tussen”

Aan mooie herinneringen uit de wielersport geen gebrek bij de Wielsbekenaar. “De wereldtitel van Claude Criquielion, mijn kopman bij Hitachi, in Barcelona steekt erbovenuit. En dat elf jaar nadat Freddy Maertens, toen ook één van mijn poulains, op dezelfde locatie in vreemde omstandigheden een wenkende regenboogtrui aan zijn neus zag voorbij glippen.”

Maar er was nog veel meer. En daar horen natuurlijk ook de minder aangename momenten bij. Zoals die vermaledijde 27ste februari in 1987, toen Michel Goffin tijdens de Ronde van de Middellandse Zee in Marseille zwaar ten val kwam en overleed. “Met voorsprong mijn pijnlijkste herinnering”, zucht Noël. “Michel was een modelhelper van Criquielion. Ik herinner me nog goed hoe we hem met alle renners van Hitachi vanuit zijn woonplaats naar de begraafplaats hebben gedragen.”

Dochter in politiek

Meneer Noël mag er dit weekend dan wel 80 worden, de koers blijft hij op de voet volgen. “Natuurlijk. Ik heb hier dagelijks mijn zes kranten. Maar enkel de artikels die mij interesseren, lees ik nog.” In de politiek is zijn opvolging intussen verzekerd. Zijn 51-jarige dochter Sofie komt immers op tijdens de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen in Waregem. “Ik heb haar gewaarschuwd dat ze niet beseft waaraan ze begint”, knipoogt Noël. “Helaas kan ik niet op haar stemmen. Mijn bureau bevindt zich dan wel in de Waregemse deelgemeente Sint-Eloois-Vijve, zelf ben ik in Wielsbeke gedomicilieerd.”

Het bereiken van de gezegende leeftijd van 80 jaar heeft geen gevolgen voor Noël Demeulenaere. “Ik wil gezond en actief blijven. Een intiem feestje met de naaste familie mag zeker. En voor mijn beste kameraden voorzie ik binnenkort wel eens een etentje in ‘t Houtvuur (in Waregem, red.). En misschien kunnen we meteen al het volgende interview vastleggen? Dat zal dan zijn als ik 90 word.”

Het interview loopt op zijn einde. “Nog vragen?” Meneer Noël is vriendelijk, maar kordaat. Natuurlijk hadden we nog vragen voor hem. “Hoe ik later herinnerd wil worden?” riposteert hij even later. “Als een mens van goede wil die zich het best voelt als hij mensen kan helpen die het echt nodig hebben. (glimlacht) En ja, daar zaten nogal wat coureurs tussen.”