Freddy Vangeluwe was eind de jaren 50 en in eerste helft van de jaren 60 van de vorige eeuw een steengoede liefhebber, die enkel wat explosiviteit ontbeerde om helemaal in het blikveld te komen van de beroepscategorie. Toen baseerde men zich meer op het zegecijfer dan op de intrinsieke kwaliteiten.
“Ik was aangewezen op de rol van smaakmaker met een blitzstart”, voegt Freddy daaraan toe. “Wie niet mee was, was gezien. Dat besefte ook wijlen Georges Van den Berghe, die erover waakte dat hij zijn wagonnetje bij mijn locomotief kon aanhaken. Ooit heb ik één massaspurt gewonnen door in Izegem van héél ver te beginnen en geen van de 100 concurrenten nog te laten passeren. Vele tientallen andere keren moest ik tevreden zijn met dichte ereplaatsen die niet genoeg doorwogen om prof te worden. Ik won niet vaak, maar wanneer ik het deed, was het er boenk op: de Vijfdagenprijs in Gistel en tweemaal een trofeezege in de Paasprijs in eigen Eernegem.”
Freddy was een overwegend regionale coureur. Eén van de zeldzame keren dat hij buiten zijn provinciale oevers trad, was het een voltreffer: in 1962 de tijdrit van de toen hoog aangeschreven Ronde van Limburg, die blij was met de allochtoon Roger Swerts als eindwinnaar. “Ik maakte deel uit van de West-Vlaamse selectie waarin onder andere ook Willy Dekeyser (Zevekote), Berno Thoma, Willy Van Heste (de latere burgemeester van De Panne) en geleid door Odiel Desmet”, herinnert Freddy zich.
Regenboogtrui
“Het was mijn mooiste herinnering die had kunnen overstegen worden door een regenboogtrui, die ik in Rocourt 1963 zo goed als zeker zou hebben behaald indien ik tijdens de generale repetitie in Oostende niet was weggeschoven op het ruwe beton. Ik was diep geschaafd en verbrand van boven tot onder, de wonden etterden en waren een week later nog niet geheeld waardoor ik forfait moest geven voor het WK. Daardoor werd Jan Walschaerts, die ik in elke voorafgaande achtervolging op een halve ronde reed, in mijn plaats wereldkampioen.”
“Het zou niet de laatste keer zijn dat ik naast een voltreffer greep”, zucht Freddy. “Twee jaar later werd ik op training in Nieuwpoort door een bromfietser omvergereden en met een schedelbreuk opgeraapt. Ik werd aan beide benen geopereerd en was enkele weken gehospitaliseerd. Kort voordien werd ik gepolst om bij Flandria prof te worden. Wie weet waartoe dat zou geleid hebben…”
“Als het dat maar is”, relativeert Freddy aan het eind van zijn betoog. De toedracht van die quote werd gauw duidelijk. Op 30 juni 2017 verloor hij zijn kleindochter Lisa-Marie (20) na een fatale val. Met een voet in de gips gleed ze uit toen ze een bad nam. “Dan vergaat de wereld”, zeggen Freddy en Jacqueline in koor. “We waren helaas niet aan ons proefstuk, want langer geleden verloren we ook al kleindochter Sara aan een hartoperatie. Toch moet je verder en daar slaagden wij in omdat wij een hechte familie vormen.”
Freddy en zijn echtgenote Jacqueline Tanghe zijn de pioniers van een prachtige dynastie. Zij hebben vijf zonen grootgebracht die zowaar voor elf (!) viergeslachten zorgden. Freddy werd op 1 december 2017 gehuldigd voor zijn diamanten jubileum als muzikant (contrabas) van de Ichtegemse fanfare Sint-Cecilia. “In mijn jongere jaren was ik meer coureur dan muzikant”, laat Freddy raden. “Beroepshalve was ik eerst diamantslijper bij Loeters in Diksmuide. Daarna werkte ik in de bouw, kortstondig bij Willaert in Koekelare en daarna langdurig bij Vansteenkiste in Gistel. Ook drie van mijn zonen en één kleinzoon vonden er een job.” (BCA)
Profwielrennen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier