Een bom op het parcours

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en nemen volgende week deel aan de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. Daarbij zamelen ze geld in voor het onderzoek naar multiple sclerose (MS), de ziekte waar haar broer aan lijdt. Exclusief voor kw.be houdt Sjoukje een dagboek bij.

Een bom!? Jawel, er werd een bom gevonden op het parcours. Voor het eerste deel werden we omgeleid door de politie. Maar een bom? Blijkbaar was er hier in de Tweede Wereldoorlog een militair trainingskamp en komen de bommen hier bij bosbranden bovengronds zichtbaar.

Witte ridder op het zwarte paard

Ik vond het helemaal geen probleem, want hierdoor moesten we niet over de eerste ‘te voet’-helling. Tijdens de omleiding moesten we achter de auto blijven, maar die reed wel snel bergop: toch afzien dus. Eenmaal op het parcours werden we getrakteerd op de eerste helling te voet. Daarna volgden killerafdalingen op een soort zandsteen. Het was vandaag mijn dagje niet: ik maakte twee keer een uitschuiver op de zandsteen. Als je er heel voorzichtig over rijdt, heb je meer kans om te vallen blijkbaar. Mijn achterwiel schoof twee keer weg. De helling was zodanig steil dat ik ook na de val verder naar beneden bleef schuiven.

En plots was Tom daar. Als een witte ridder op zijn zwart paard. Hij wilde mij een stukje helpen omdat hij toch niet echt vooraan zat. Hij bedoelt dus niet tussen de eerste tien.

De hitte en de vele hoogtemeters maken het niet altijd gemakkelijk onderweg

Het was heet! Mijn (zweet)fontein schoot weer in gang en mijn benen voelden aan als lood. Ik kon Tom niet volgen, al deed hij zo zijn best om ‘traag’ te rijden. We hielden het snel voor bekeken en realiseerden ons dat we de juiste keuze gemaakt hadden om niet in een mixedteam te rijden. Tom is gewoon veel te goed. Aan de eerste bevoorrading vulde ik braaf mijn bidon en camelbag en daarna ging ik op weg voor de volgende 25km. De langste 25km van mijn leven, zo leek het wel.

Ik kreeg het echt lastig, enerzijds door de hitte en anderzijds door de vele hoogtemeters. Het ging steeds moeilijker om op de fiets te blijven en ik lurkte continue aan mijn camelbag. Die begon al snel weinig te wegen. Mijn bidon was ook bijna op en het klimmen bleef maar duren. Ik schoof van minischaduwplekje naar minischaduwplekje om even te schuilen voor de zon. Met een volledig lege bidon en camelbag belandde ik uiteindelijk aan de bevoorrading, waar ik zo wit als een lijk en rillend toekwam.

Het begin van een hitteslag

Wacht eens even, ik heb dit al eens meegemaakt… Ik heb een hitteslag, of toch het begin van een hitteslag. Het heeft geen zin om door te beulen. Ik blijf aan deze bevoorrading: eten, drinken en rusten uit de zon. Na een half uurtje begon het beter aan te voelen en ging ik weer onderweg. De volgende bevoorrading was slechts 15 ‘gemakkelijke’ kilometers verder. Ik deed het traag – op het gemak kan ik moeilijk schrijven, want er waren toch nog heel wat beklimmingen te bedwingen. De volgende bevoorrading bleef ik nog een half uurtje hangen op een schaduwplekje tot plots onze benjamin Lotte tevoorschijn kwam met hevige maagkrampen.

Morgen staat er een tijdrit van 38km en 1.000 hoogtemeters op het programma

Lote kwam amper van haar fiets omdat ze zich niet meer kon bewegen en ging direct op pad. Ik volgde haar. De laatste 15km waren relatief gemakkelijk, met zeer mooie uitzichten. Ik begon mij steeds beter te voelen en genoot nu echt! De hele dag reden we op zalige mountainbikepaden. Echt genieten, zeker als je je niet misselijk en ziek voelt. Tom heeft ook echt genoten van deze dag na zijn pechdag gisteren.

Na een lange dag stond een heerlijke maaltijd klaar, dus het genieten bleef duren. Het eten wordt hier gewoon beter met de dag! Voor Lotte was het afzien. Na een frisse (lees koude) douche kroop ze onmiddellijk in haar tent. Benoit, haar vriend, moest uiteindelijk zelf het podium op kruipen om haar prijs in ontvangst te nemen.

Tijdrit overleven

Morgen staat er een tijdrit van 38km en 1.000(!) hoogtemeters op het programma met aankomst in Ironbank, waar geen bereik is. Morgen dus geen verslag. Jullie moeten er maar van uitgaan dat wij onze tijdrit overleven, onze posities kunnen behouden als derde elite vrouw en achtste elite man en er ook van zullen genieten! Ironbank, en de weg ernaar toe, schijnt prachtig te zijn.