Thierry De Decker was coach van Hermes in de laatste bekerfinale 31 jaar geleden

Thierry De Decker, op de foto met dochter Katrien, hoopt op bekersucces voor Hermes Oostende. (foto Bart) © VDB
Redactie KW

Hermes Volley Oostende speelt zondag de bekerfinale om 18 uur in het Antwerps Sportpaleis tegen Michelbeke. Voor de groen-gele formatie zou het bij winst de zesde bekertriomf zijn. De laatste finale dateert al van in 1988. Toen was het ondertussen opgedoekte Hermanas Wervik te sterk. De 66-jarige Thierry De Decker leidde de Oostendse ploeg op die zwarte dag. De ex-coach had de week voordien de sportieve leiding van Jean Gyselen overgenomen.

“Ik herinner me nog dat ik de ploeg in miserabele omstandigheden had overgenomen”, zegt Thierry De Decker. “Nochtans hadden ze het jaar voordien nog de titel veroverd. Maar dat jaar was er onenigheid en waren er verschillende speelsters die al bij een andere ploeg getekend hadden. In die negatieve spiraal kreeg ik net voor de finale één kans om met hen te trainen. Ik kende de ploeg wel een beetje, maar niet goed genoeg om zomaar met grote ingrepen uit te pakken. We waren ook maar met zes speelsters op die bewuste training. De rest zag ik voor het eerst op de afzondering de vrijdagavond voor de finale. Rekening houdend dat ik op hetzelfde moment de mannen van Bredene coachte en dus een dubbele job deed, was het bijna onmogelijk om er dat seizoen nog iets deftigs van te maken. Men rekende vooral op het schokeffect, maar het was meteen duidelijk dat dit bij het haar gegrepen was.”

Mekka van volleybal

“De finale zelf werd in het nieuwe Euro Volley Center in Vilvoorde gespeeld. De volgorde van de wedstrijden was omgekeerd aan de huidige. De vrouwen speelden een voorwedstrijd. De mannen met Rembert Torhout, dat toen de formidabele Hongaar Gruzer in de rangen had, speelden na ons. Wij hadden met Alena Leblova ook een Tsjechische speelster. Zij was de vrouw van Tony Lebl die toen voor Roeselare uitkwam. Andere speelsters waren naast internationals Freya Deloddere en Greet Cardoen, de zusjes Berton, Els Van De Vijvere, Renée Vandepitte… Ex-Hermesser Bernice Vermote speelde toen al bij onze opponent. We trainden als ploeg slechts twee keer per week. Je kan het volleybal van toen niet vergelijken met het huidige niveau. Hermes was in de jaren 70 echt wel het mekka van het Belgische volleybal. De nationale ploeg bestond toen bijna uitsluitend uit Hermesspeelsters. Andere klinkende namen uit die tijd waren Miet Deckers, Angeline Cobbaert, Anita Janssens…”

Thierry De Decker als coach, met rechts Marleen Berton. (gf)
Thierry De Decker als coach, met rechts Marleen Berton. (gf)

“Van de bekerfinale van toen heb ik onlangs nog de videobeelden teruggevonden. De wedstrijd zelf had weinig om handen. Tegen Wervik met de sterke Poolse setter Anka Lichoshevska konden we in de openingsset de schijn nog wat hooghouden. Als extra tegenslag viel Renée Vandepitte met een voetblessure al snel uit. Onze voorsprong smolt als sneeuw voor de zon en we verloren met 15-11 en meteen was de fut uit de ploeg. Het werd dus een droge 3-0-nederlaag. We speelden de rest van het seizoen tegen het degradatiespook, maar redden ons finaal. Het seizoen erop viel ook nog wat tegen door enkele afgesprongen transfers en moesten we tevreden zijn met de middenmoot.”

70 procent kans

Thierry De Decker zelf zal de bekerfinale niet live meemaken. Hij bevindt zich momenteel op vakantie in Spanje. “Ik kan gelukkig streamen via Sporza. Als je me om een prognose vraagt, dan geef ik Oostende toch wel ruim de voorkeur. Neem 70 procent kans op slagen. Michelbeke is een ploeg met een enorm thuisvoordeel. Hun klein zaaltje is altijd een beetje gekend als een kerkhof voor grote ploegen. Nu hebben ze in het grote Sportpaleis dat voordeel niet.”

“Zelf volg ik het volleybal vooral nog vanop afstand. Soms ga ik nog eens naar Knack Roeselare kijken. Een goede vriend nodigt me dan telkens uit en ik kan er wat uit de drukte blijven. Mijn gezondheid is de laatste jaren niet echt gespaard geweest. Ik kreeg enige tijd geleden darmkanker en het duurde jaren voor ik ervan verlost was. Nu heb ik Parkinson en verdraag ik drukte niet meer als voorheen. Ook de vele babbels en herinneringen doen me telkens heel emotioneel worden. Ik heb altijd in de sport gestaan, zowel als sportleraar in de STIO of als volleybalcoach. Ik geniet nu van de rust en de kleine dingen en hoop vooral nog veel mooie momenten te mogen beleven.” (John Loncke)