Vreugde en verdriet liggen soms dicht bij elkaar. Op 30 januari 2018 scoorde Lucas Rougeaux in de heenmatch van de halve finale het winnende doelpunt tegen Racing Genk, zes dagen later liep de verdediger in de bekerreturn een verschrikkelijke knieblessure op. Bijna exact een jaar later staat de verdediger voor de terugkeer op onze voetbalvelden. Misschien is hij er zaterdag al bij als KVK op Sclessin zijn opmars richting top zes voortzet.
In de nieuwjaarsmaand januari is het gebruikelijk dat mensen elkaar het beste toewensen. Voor Lucas Rougeaux is die wens eenvoudig: een goede gezondheid (lees: blessurevrij blijven). “Ik herinner me nog elk detail van die bewuste fase”, refereert Rougeaux naar die 6de februari in Genk. “Ik kreeg een pass van Teddy, ging het strafschopgebied binnen en toen ik op doel wou schieten, kon die verdediger (Omar Colley, red.) de bal nog net lichtjes wegtikken waardoor ik vol op zijn been trapte. Ik wist meteen dat het ernstig was, maar door de adrenaline voelde ik aanvankelijk geen pijn. Die kwam later. Uiteindelijk was zowat alles in mijn knie kapot. Een zware blessure dus, een met grote gevolgen ook. Maar men wist mij snel te vertellen dat alles goed kon komen en dat ik weer op dit niveau zou kunnen spelen.”
Maar je moest wel liefst twaalf maanden revalideren.
“Die termijn werd me al vanaf de eerste dag voorgeschoteld. Ik heb gelukkig meteen de knop kunnen omdraaien. De revalidatie was hard, maar we hebben altijd perfect op schema gezeten. Alles verliep zoals gepland en er werden geen stappen overgeslagen. Ik heb gelukkig ook geen terugval gekend tijdens mijn revalidatie. Op alle testen heb ik uitstekend gescoord en ik ben nu klaar voor mijn comeback. Mijn knie is sterker dan voorheen. Het volgende doel is wedstrijden spelen. Begin december speelde ik er al een met de beloften, maar het is bij dat ene duel gebleven omdat het daarna winterstop was.”
Heb je ooit gedacht dat dit het einde van je carrière kon betekenen?
“Ik heb bewust afstand van die gedachte genomen. Terugkeren, dat was het enige waaraan ik dacht. Ik moest veel geduld hebben, maar kreeg ongelooflijk veel steun van mijn vrouw en familie, maar ook van de clubleiding en mijn ploegmaats. Ik was verrast door wat zij allemaal voor mij hebben gedaan. Ze stuurden me filmpjes, speelden tegen Antwerp met een T-shirt aan waarop ‘Courage, Lulu’ stond. Dat heeft me verrast, want in het profvoetbal is het vaak ieder voor zich. Die acties deden me mentaal veel deugd, gaven me ook extra vertrouwen en wakkerden mijn goesting om terug te keren aan.”
Ik nam bewust afstand van de gedachte dat die knieblessure het einde van mijn carrière kon zijn
Je bleef al die tijd optimistisch. Ben je van nature zo ingesteld?
“Ja, het heeft geen zin om alleen maar het negatieve van bepaalde situaties in te zien. Terugkeren na zo’n blessure is voor de helft fysiek werk, de rest is mentaliteit. Al heb ik ook mindere dagen gekend.”
Had je nood aan een psycholoog?
“Toen ik in het revalidatiecentrum in Clairefontaine vertoefde, had ik een babbel met de psychologe van dat centrum. Maar het werd snel duidelijk dat ik daar geen nood aan had, ik zat mentaal op het goede spoor om terug te vechten.”
Maar je bleef niet in het Ardense revalidatiecentrum.
“Dat klopt, ik wou geen tien maanden op dezelfde locatie zitten. Ik wou geregeld andere lucht opsnuiven en dat heeft me ook echt deugd gedaan. Na Clairefontaine trok ik naar het Centre Européen de Rééducation du Sportif in Saint-Raphaël, in de zomermaanden revalideerde ik voort bij mijn ex-club Nice en het laatste luik deed ik in Kortrijk. Ik mocht van de clubleiding zelfs even een extra week vakantie nemen. Dat was in september. Een mooi gebaar en het liet me toe om, na het vele revalidatiewerk, de knop even om te draaien en aan iets anders te denken. Ik kwam heel gefocust terug en sinds november train ik opnieuw op het veld. Na bijna twaalf maanden voel ik me volledig klaar, zowel in het hoofd als in de benen.”
Je bent terug op een ideaal moment, want de club loopt niet dik in rechtsachters. Larry Azouni doet het uitstekend op die positie, maar is eigenlijk een middenvelder en zijn doublure Petar Golubovic voldoet niet en mag vertrekken.
“Ik hoop zoveel mogelijk nog te kunnen spelen, dat is mijn verwachting voor 2019. Ik toon de coach dat ik fit en speelklaar ben. Al zal ik wel wat matchen nodig hebben om het goede ritme te pakken te krijgen.”
Eerste klasse A
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier