Het is inmiddels al tien jaar geleden dat Jason Vandelannoite (30) bij Club Brugge aan de slag was. De Ardooienaar tekende vorige week een contract bij tweedeprovincialer Kwik Eine, maar hij onderhoudt nog steeds goede banden met de blauw-zwarte fans. Zo is hij bevriend met Thierry Dodici, een diehard supporter die eind deze maand een boek over de East-Side, de Brugse hooligans, uitbrengt. “Het leverde me een stadionverbod van drie jaar op, maar eens een East-Side-hooligan, altijd een East-Side-hooligan”, aldus Vandelannoite.
Het is valavond als we aan het Jan Breydelstadion arriveren voor de fotosessie. Jason Vandelannoite staat gezellig te keuvelen met een ex-jeugdtrainer en begroet ons hartelijk. Ook Thierry Dodici, decennialang een hooligan, maar al een vijftal jaar hooligan af, schudt ons de hand. “Ik wil niet op de foto omdat het een boek is van onze harde kern en dus niet van mij alleen, maar ik wil er wel openlijk over praten en enkele clichés doorprikken. Aangezien het boek binnenkort verschijnt en met de wedstrijd van zondag tegen Antwerp in het vooruitzicht, is dit het ideale moment om dat te doen.” De toon is meteen gezet.
Hoe leerden jullie elkaar kennen?
Jason Vandelannoite: “Op een feestje in de Overpoort voor de wedstrijd Gent-Brugge van 14 jaar geleden. Ik was nog niet bij de A-kern actief en leerde de East-Side eerst tijdens de thuiswedstrijden kennen, maar ging daarna ook regelmatig mee op verplaatsing. Ik keek uit naar de feestjes en het samenzijn met de andere hooligans, die een vriendengroep waren geworden.”
“Door mijn stadionverbod speel ik nu in provinciale, maar ik wil binnenkort weer de stap naar nationale zetten” – Jason Vandelannoite
Thierry Dodici: “Wij zijn vrienden voor het leven. Buiten die voetbalparty’s gingen we vaak samen naar de discotheek, maar ik ben bijvoorbeeld ook regelmatig aanwezig op familieaangelegenheden van Jason.”
Waarom schreef je een boek over hooliganisme?
Thierry: “Ik speelde al lang met de idee om iets over dat onderwerp te publiceren. Antwerp bracht al 15 jaar geleden een boek over hooliganisme uit en wij wilden niet achterblijven. Ik begon al 18 jaar geleden met dingen op papier te zetten. Omwille van de gevoelige materie en enkele rechtszaken die ertussen kwamen, is alles pas sinds 2013 in een stroomversnelling geraakt. Alle verhalen werden meermaals gedubbelcheckt, want we willen het correct brengen. Zo laten we ook twee keer de tegenpartij aan het woord. Het is een eerlijk boek. We willen enerzijds de Brugse hooligans een herinnering aan de vele onvergetelijke momenten geven, maar anderzijds hopen we het gewone publiek eens een andere kijk te geven op de leefwereld van de hooligans.”
Is het uitzonderlijk dat een ex-speler bij de harde kern hoort?
Jason: “Dat denk ik niet. Namen wil ik niet noemen, maar er waren zeker nog vier andere spelers die er regelmatig bij waren. Ook bij Antwerp zitten er heel wat bekende koppen in de harde kern. Het was echter nooit echt een bewuste keuze om er openlijk voor uit te komen. Het feit dat ik al behoorlijk wat boetes heb moeten betalen, zorgt er wel voor dat ik er nu op een andere manier naar kijk. Mijn vriendin en mijn jongste zoontje hebben ervoor gezorgd dat ik een keuze moest maken. Ook voor mijn oudste zoon hoop ik een positief voorbeeld te zijn. Hij is al oud genoeg om alles te begrijpen. Er zijn nu andere dingen in het leven, maar dat wil niet zeggen dat ik hier nooit meer zal komen. Die band blijft.”
Het hooliganisme heeft een heel negatieve connotatie.
Thierry: “Dat is ook de reden waarom ik mijn verhaal niet op televisie ga doen. Geassocieerd worden met hooliganisme heeft gevolgen op privévlak, maar ook op professioneel gebied. Ik ben in de privésector aan de slag, maar ken andere hooligans die voor openbare instanties werkzaam zijn. Zij zouden in de problemen kunnen komen. Hooliganisme wordt heel vaak geassocieerd met vandalisme, maar dat is een cliché dat doorprikt moet worden. De politie heeft er een sport van gemaakt om de hooligans te pesten met enorme boetes en stadionverboden. We zijn een gemakkelijke prooi. Wij worden als marginalen of gangsters afgeschilderd, maar eigenlijk gaat het gewoon om het opzoeken van de confrontatie met gelijkgezinden. Een gewone supporter met een sjaal zal nooit klappen krijgen, tenzij hij zich op gevaarlijke plaatsen waant. De essentie van het hooliganisme is stand your ground. De eer van je ploeg verdedigen.”
Jason: “Ik kan niet zeggen dat hooliganisme volledig positief is, maar er is meer in zo’n groep: vriendschap, samen op vakantie, feestjes… het is een familie. Van mijn ex-vriendin moest ik kiezen tussen mijn gezin of het voetbal en toen ben ik een aantal maanden van rond het stadion weggebleven, maar uiteindelijk miste ik het toch. En dan heb ik het niet over die agressiviteit of het vechten. Het is veel meer dan dat, de onderlinge vriendschap in onze groep, de beleving rond de wedstrijd… Het unieke aan de East-Side is de mengelmoes van verschillende mensen. Iedereen is er welkom, ongeacht je dialect of sociale klasse.”
Maar je kreeg wel een stadionverbod van drie jaar opgelegd. Is dat ook de reden waarom je vorige week in tweede provinciale tekende?
Jason: “De harde kernen van Club en Gent hadden een confrontatie op een plek waar ik ook toevallig was. Ik liet me meeslepen door het samenhorigheidsgevoel van de groep en de kick. Het was een eenmalig feit en ik moet daar nu de gevolgen van dragen. Maar het stadionverbod loopt volgend seizoen af en dan kan ik weer nationaal spelen. Ik heb een jaar stilgelegen en concentreerde me vooral op mijn gezin, maar ik wil graag weer fit geraken en daarom zocht ik een ploegje in de buurt (Jason woont in Deinze, maar is aan het uitkijken om binnenkort naar Oudenaarde te verhuizen, red.). Trainer Gino Pauwels van Kwik Eine is leraar op de Vlaamse Trainersschool en doet ook videoanalyses voor Club Brugge. Hij belde me op en is de hoofdreden voor mijn beslissing. Misschien keer ik volgend seizoen terug naar Sparta Petegem, maar ik bekijk het jaar per jaar en nu wil ik eerst samen met de coach mijn ploeg redden (Eine staat puntenloos laatste in de Oost-Vlaamse tweede provinciale B, red.). Dat is een mooie uitdaging. De honger is weer groot.”
We konden al enkele pagina’s van het boek inkijken en je besteedt ook veel aandacht aan het sportieve verhaal.
Thierry: “Inderdaad. Vaak horen we in de media dat hooligans geen echte supporters zijn, maar wij hebben een bijzonder groot hart voor de club. Vandaar ook dat alle gebeurtenissen aan sportieve feiten gekoppeld worden. Zo werden we na rellen in Beerschot eens met 160 opgepakt en in een paardenstal gedropt. We konden de wedstrijd via een radiootje volgen. In de laatste minuut scoorde Andrés Mendoza de 2-3 en dat euforische moment is me altijd bijgebleven. Het boek is vanuit mijn perspectief geschreven, maar is doorspekt met getuigenissen en anekdotes van andere hooligans. Vandaar ook de subtitel: ‘De Brugse harde kern, ons verhaal.’ Zo willen we een zo volledig mogelijk beeld brengen. De verhalen lopen van eind jaren 70 tot 2015, waardoor we bijna alles hebben.”
Was het een bewuste keuze om niet meer te schrijven over de periode na 2015? Net dan zijn de verhalen rond Jelle Borkelmans – zoon van – uitgebreid in de media gekomen.
Thierry: “Het Europese verhaal stopt inderdaad bij de uitwedstrijd in Napels, want er volgt waarschijnlijk nog een rechtszaak en we willen die gasten van toen niet in een lastig parket brengen. Jelle wordt onterecht met de grond gelijk gemaakt. Iedereen heeft wel iets mispeuterd en hij hoogstwaarschijnlijk ook, maar van hem wordt het enorm uitvergroot omdat hij de zoon is van Vital. Hij wordt onheus behandeld.”
“We hopen het gewone publiek eens een andere kijk te geven op de leefwereld van de hooligans” – Thierry Dodici
Jason: “Hij is een easy target omdat iedereen hem kent. Journalisten willen hem enkel neerhalen en sensatie creëren.”
In vergelijking met de feiten van in de jaren 80 en 90 hebben de ordediensten het hooliganisme vandaag veel meer onder controle.
Thierry:(vraagt zich luidop af) “Is het op sterven na dood? Dat is een discussie.”
Jason: “Ik vond toch dat er veel hooligans meestapten in de mars in Brussel (in maart van vorig jaar kwamen de hooligans met zo’n 450 samen om op het Beursplein te manifesteren tegen terrorisme. Het kwam tot een aanvaring met linkse manifestanten, red.).”
Thierry: “Ja oké, ze zijn er nog, maar de rellen van weleer zijn er niet meer. Laat ons zeggen dat de politie nu veel slimmer is dan toen.”
Jason: “De boetes, stadionverboden en combiregeling hebben hun effect niet gemist.”
Thierry: “Nu zijn er de free fights (het afspreken met rivaliserende supporters, puur om te vechten, red.), waar de meeste Belgische harde kernen ook aan deelnemen. Dit heeft niks met clubliefde te maken. De free fighters zijn trouwens bijna allemaal geoefende jonge knullen, terwijl de gemiddelde leeftijd van een doorsnee hooligan 40 jaar is.”
Je schrijft ook in je boek dat jullie het meest respect hebben voor de Antwerp-clan?
Thierry: “Omgekeerd is dat ook zo, maar ze willen dat niet toegeven. Het blijven Antwerpenaren hé. (lacht) Het is ook met hen dat er al het meest onregelmatigheden zijn voorgevallen. Het is inmiddels dertien jaar geleden dat Antwerp nog op bezoek kwam, dus het wordt wel een speciaal moment. Er doen geruchten de ronde over dingen die op til staan, maar geruchten kunnen ook roddels zijn. Eén ding is zeker, de Bruggelingen zullen klaar zijn.”
Jason: “Ook ik keek ernaar uit om de sfeer rond het stadion op te snuiven, maar ik moet voetballen, dus zal ik jammer genoeg niet aanwezig kunnen zijn. Toen ik zondag geel kreeg, dacht ik er even aan om een tweede kaart te pakken om geschorst te zijn, maar ik moet verstandig blijven en denken aan mijn nieuwe ploeg en mijn gezin.” (lacht luid)
Sportief gezien loopt het op wieltjes. Hadden jullie verwacht dat Ivan Leko Club zo snel op de rails zou krijgen?
Jason: “Ik speelde nog even met Ivan samen en stuurde hem bij zijn aanstelling een bericht om hem succes te wensen, maar in mijn achterhoofd vond ik wel dat Club een groot risico nam. Hij heeft zijn ervaring als voetballer, maar als trainer is dat toch nog iets anders. De resultaten zijn er nu, dus kan je geen commentaar geven.”
Thierry: “Het is ook geen evidentie om Michel Preud’homme op te volgen. Ik ben pro Leko. Alleen al omdat het een ex-speler is die nooit een kwaad woord over onze club sprak.”
Jason: “Dat klopt en ik ben heel benieuwd hoe hij zal reageren als het eens wat minder gaat. Ik hoop dat hij dan genoeg gezag heeft over zijn team.”
Hoor je af en toe nog andere spelers van toen?
Jason: “Met Jonathan Blondel heb ik nog regelmatig contact. Onlangs hoorde ik ook nog Tomislav Butina en Michael Klukowski. Ik kom hier trouwens nog altijd graag terug. Dat familiegevoel onderscheidt Club Brugge van alle andere ploegen.”
Het boek ‘East-Side Never Dies’ wordt volgende week vrijdag 27 oktober officieel voorgesteld en is daarna te koop in de boekhandel.
“Zonder twaalfde man geen voetbal”
Dodici betekent twaalf in het Italiaans. “Heel toepasselijk, want zonder de twaalfde man zou er geen voetbal zijn”, aldus de auteur van het boek ‘East-Side Never Dies‘. “In het boek is er daar de nodige aandacht aan besteed, zo zijn er twaalf hoofdstukken. De verschillende namen van de harde kern worden uitgelegd, Antwerp en Anderlecht kregen elk een eigen hoofdstuk en ook aan de Europese verplaatsingen wordt er ruim aandacht geschonken. Na elk hoofdstuk geeft er een andere side trouwens commentaar over de East-Side. Met Tottenham en AS Roma komen ook twee buitenlandse harde kernen aan het woord. Ook muziek is bijzonder belangrijk in het hooliganisme, vandaar dat we een Spotify-lijst aan elk hoofdstuk koppelden.”
“Het kon anders gelopen zijn”
Jason Vandelannoite speelde een vijftal seizoenen in het buitenland. Zo trok hij na zijn Brugse periode voor een jaar naar het Turkse Bursaspor, om daarna terug te keren naar ons land en in twee seizoenen meer dan 50 matchen voor Tubeke te spelen. Daarna verkaste hij voor drie jaar naar Malta, waar hij achtereenvolgens bij eersteklassers Qormi FC, Hibernians FC en Valletta FC actief was. In 2013 koos de Ardooienaar voor een avontuur in de Roemeense hoogste klasse alvorens definitief naar België terug te keren. “Ook in het buitenland kwam ik regelmatig met hooliganisme in aanraking. Vooral in Turkije zijn ze heel fanatiek. Zo werd een match tegen Besiktas – uit vrees voor rellen – op meer dan 1.000 kilometer van beide stadions afgewerkt en toch is het nog uit de hand gelopen. We moesten ook eens 2 uur in de kleedkamer blijven omdat onze eigen supporters ons zouden lynchen.”
Door vaak in het buitenland te zijn, kon Jason hier nooit echt iets opbouwen. “Nu is het back to reality. Sinds ik terug ben, heb ik bij twee grote consultingbedrijven gewerkt. Het is mijn bedoeling om zoveel mogelijk ervaring op te doen, om dan uiteindelijk mijn eigen consultingbedrijf op de starten.” Vroeger opperde Jason geen spijt te hebben over het verloop van zijn carrière, maar vandaag de dag heeft hij daar toch een andere mening over. “Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog regelmatig terugdenk aan de gemiste kansen. Als ik nu de nationale ploeg zie spelen, had ik daar misschien ook kunnen staan. Het kon anders gelopen zijn, maar ik heb toch bij heel wat goede ploegen gespeeld en heel veel leuke en unieke momenten meegemaakt. In alle landen waar ik voetbalde, heb ik overigens nog steeds connecties”, aldus Jason.
Eerste klasse A
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier