Ethan Horvath en Maja Tingvoll: “Ja, onze kinderen mogen gerust in Brugge opgroeien”

Ze houdt niet van de term WAG, want ze is geen typische voetbalvrouw. Maja Tingvoll (22) volgde Ethan Horvath (23) richting België en is hier intussen volledig ingeburgerd. In die mate zelfs dat de ex-speelster van het Noorse Molde al enkele maanden meetraint met Club Brugge Vrouwen. “De taalbarrière zorgt vaak voor hilarische momenten, maar ik voel me hier thuis en sta te popelen om volgend seizoen effectief matchen te spelen”, glimlacht de Noorse.

“Dit keer draait het eens om jou”, knipoogt Ethan Horvath tijdens de fotosessie richting Maja. Daar is de ingetogen, bescheiden Amerikaanse doelman ongetwijfeld niet rouwig om. Gedurende het interview zal hij nu en dan eens instemmend knikken of ingetogen lachen, maar voor de rest laat hij het woord volledig aan zijn vriendin.

“Tijdens mijn periode bij Molde FK gaf ik al eens een kort groepsinterview aan een Noorse krant, maar ik werd nog nooit uitgebreid alleen geïnterviewd”, geeft Maja enthousiast mee. “Zowel Ethan als ik zijn eigenlijk heel introverte types. Dan is het niet makkelijk om samen naar een vreemde omgeving te trekken. De eerste maanden in België waren best lastig. In die periode ben ik ook regelmatig naar Noorwegen teruggekeerd, maar intussen zijn we hier twee jaar en voelen we ons volledig thuis in Assebroek. We hebben ons leven op de rails.”

Hebben jullie al de tijd genomen om de rest van België te ontdekken?

“Absoluut. De afstanden hier zijn verwaarloosbaar. Je springt in de auto en in een uurtje sta je in een andere stad. In Noorwegen zijn we dat niet gewoon. (lacht) Het internationale karakter van Antwerpen spreekt ons aan en ook Gent vinden we echt de moeite. Brussel is dan weer veel te groot, maar Brugge is ons eigenlijk op het lijf geschreven. We houden van de rust en zoeken geregeld de rand van de stad op, want we zijn liefhebbers van lopen, wandelen en fietsen.”

Wat vind je de grootste troef van ons land?

(resoluut) “De mensen. Iedereen is hier vriendelijk en makkelijk in de omgang. Mensen zijn hier gewoon chill, buren zijn heel behulpzaam en open… We hadden trouwens niet verwacht dat een oude, middeleeuwse stad als Brugge zo internationaal getint zou zijn. Iedereen praat hier Engels en is heel open naar buitenlanders toe.”

Wat mis je het meest aan Noorwegen?

“Zowel Ethan als ik missen vooral de ongerepte Noorse natuur. De bergen, het skiën in de winter… Hier heb je ook natuur, maar op een heel andere manier. We houden van de bossen rond Brugge – nou ja, ‘bossen’ (zowel Ethan als Maja schieten in de lach) – en gaan er graag wandelen met onze Engelse cockerspaniël. Het is echter niet hetzelfde als in Noorwegen. Het eerste jaar keerde ik dan ook nog vaak terug, maar nu heb ik die behoefte niet meer. Alleen op feestdagen of als Ethan met de nationale ploeg speelt, ga ik nog naar huis. En mijn familie komt regelmatig op bezoek in België. Mijn vader is verzot op jullie bier.” (lacht)

Hoe vul je je dagen hier?

“Ik studeer voeding aan een Noorse universiteit, maar kan het grootste stuk van mijn studies van hieruit afwerken. Alleen voor examens moet ik wel naar Noorwegen. Ik heb er even aan gedacht om mijn studies aan een Belgische universiteit voort te zetten, maar mijn bachelor – ik zit nu in het tweede jaar – moet ik in Noorwegen behalen. Voor mijn master kan ik dan eventueel wel een Belgische universiteit kiezen.”

En in je vrije tijd voetbal je ook voor Club Brugge Vrouwen.

(knikt) “Als vijfjarig meisje begon ik bij een Noorse jongensploeg. Toen ik een jaar of twaalf was, zette Molde enkele grote stappen in de professionalisering van het damesvoetbal, waardoor alles veel serieuzer werd. Het was leuk om daar deel van uit te kunnen maken. We speelden nooit in de hoogste klasse, maar Molde staat wel bekend als een ontwikkelingsteam. Mijn positie? In mijn jeugdjaren proefde ik eigenlijk van alle posities, maar onder lat stond ik nog nooit. (Ethan lacht) Nu ben ik een stevige verdedigster.”

Ik zie mezelf niet als de typische voetbalvrouw, maar Ethan is ook niet dé typische voetballer

“Toen ik in de zomer van 2017 in Brugge arriveerde, had ik even genoeg van voetbal. Ik had een break nodig, maar onderhield wel mijn conditie. Een paar maanden geleden miste ik het voetbal zo hard, dat ik ervoor koos om mee te trainen met Club Brugge Vrouwen. Ik word goed opgevangen door coaches Leo (Van der Elst, red.) en Ingrid (De Rycke, red.). Ik kan op mijn eigen tempo aan een comeback werken. Wedstrijden spelen lukt omwille van administratieve redenen – blijkbaar ben ik niet correct uitgeschreven in Noorwegen – nog niet, maar ik sta te popelen om dat volgend seizoen wel te doen.”

Wat vind je van het niveau van het Belgische damesvoetbal?

“Ik volg de Brugse dames al van toen ik hier arriveerde en ik ben onder de indruk van de vooruitgang die ze boekten. We beschikken over enkele jeugdinternationals en dat is een troef. Ook de enorme werkersmentaliteit kan ik ten zeerste waarderen. Noorwegen staat op vlak van damesvoetbal nog altijd iets verder dan België, want de Scandinavische landen speelden een voortrekkersrol op vlak van damesvoetbal. Maar landen als Frankrijk en Duitsland kunnen qua ontwikkeling en omkadering stilaan hun voet naast Noorwegen zetten. Op financieel vlak is het uiteraard niet te vergelijken met herenvoetbal. Ik heb bijvoorbeeld enorm veel respect en bewondering voor mijn ploeggenotes hier in Brugge. Lange uren kloppen op het werk en dan nog alles komen geven op training, chapeau!”

En hoe zit het met de taalbarrière?

(lacht) “Dat zorgt regelmatig voor hilarische momenten. Ik pik Vlaamse woorden vlot op, dus ondertussen begrijp ik behoorlijk veel. Het Nederlands lijkt gelukkig wat op het Noors, maar het praten blijft tricky. Het West-Vlaamse dialect? (zucht) Daar kan ik vaak geen woord van begrijpen. (lacht) Ik hoop mijn Nederlands de komende jaren verder bij te schaven tot op het punt dat ik deftig kan communiceren.”

Zien je teamgenotes je als ‘Maja’ of als ‘de vriendin van Ethan Horvath’?

“Uiteraard weten ze dat ik de vriendin van Ethan ben, maar ik wil niet dat de focus daarop ligt. Ik probeer het echter ook niet te verbergen. De ploeggenotes weten dat ik mijn eigen leven heb. Ze vinden het best cool dat ze voor het eerst een internationale speelster binnen hun team hebben.”

Zie je jezelf als een typische WAG?

(resoluut) “Nee. Ik hou niet van dat woord. Elke vrouw heeft een eigen persoonlijkheid en leven, het verwondert me dan ook dat veel vrouwen ervan houden om als WAG omschreven te worden. Ik zie mezelf dus zeker niet als een typische voetbalvrouw, maar ik zou Ethan ook niet als dé typische voetballer bestempelen. (lacht) Wij doen ons eigen ding, houden ervan om het simpel te houden en gewoon onszelf te zijn.”

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

“In het kleine Molde, met zo’n 25.000 inwoners, kent iedereen elkaar. Hij speelde bij het herenteam, ik bij de dames, dus hadden we elkaar al opgemerkt. Ik werkte in een sportwinkel waar Ethan regelmatig – al dan niet vanwege mij (lacht) -op bezoek kwam. Wie de eerste stap zette? (overtuigd) Ik zou zeggen dat het Ethan was.”

Ethan Horvath: “Zo’n kans krijg je maar één keer in je leven.” (lacht)

Er schuilt een leeuw in Ethan die op de grote momenten, zoals in de CL, naar buiten komt

“Ik zie Ethan, ondanks zijn voetbalcarrière, als een heel gewone jongen. Zijn authenticiteit vind ik dan ook een van zijn mooiste eigenschappen. Ethan heeft geen honderden vrienden, maar een paar écht goede. Hij draagt ook zorg voor de relaties en vergooit zijn tijd niet aan dingen die fake zijn. Dat vind ik een uitzonderlijke kwaliteit. Zoals de meeste Amerikanen is Ethan uitzonderlijk beleefd. Hij behandelt me extreem goed. Iets wat bij Noorse jongens wel eens anders ligt.”

Heb je er ooit aan getwijfeld om Ethan tot in België te volgen?

“Neen, dat was een logische stap in onze relatie. We waren drie jaar samen en ik wist al dat hij de ware was vooraleer we die beslissing moesten maken.”

Wordt er ten huize Horvath vaak over voetbal gepraat?

“Nogal. (lacht) Onze televisie staat constant aan en we kijken eigenlijk bijna alleen maar naar voetbal. De Bundesliga, Premier League, de andere Belgische ploegen… Ja, we zien behoorlijk veel wedstrijden. Ook de matchen van Ethan komen uiteraard vaak ter sprake. Ik denk dat hij er wel van houdt om thuis te komen en over zijn prestatie te kunnen discussiëren. (Ethan knikt bevestigend) Hij stelt ook regelmatig vragen over bepaalde beslissingen die hij tijdens de match nam. Ik geef dan altijd eerlijk mijn mening.” (lachen luid)

Dus ook als het slecht was?

“Wees maar zeker. Ik weet echter dat Ethan – net als ikzelf overigens – heel hard is voor zichzelf. Als iets echt slecht was, weet hij dat heus zelf ook wel. Maar dan weet ik ook wat ik moet zeggen om hem weer op te beuren.”

Wat is dat dan?

“Dat er altijd nieuwe dingen, nieuwe opportuniteiten op hem af zullen komen. Dat wat er in het verleden is gebeurd niet noodzakelijk een grote invloed heeft op de toekomst.”

Dat heeft Ethan de jongste maanden ook bewezen, want hij is sterk teruggekomen na een aantal lastige momenten. Hadden die moeilijke periodes ook een invloed op de sfeer thuis?

“Zowel voor Ethan zelf, de familie als ik waren dat lastige momenten, maar juist dan is het belangrijk om er voor elkaar te zijn. In die periodes zijn Ethan en ik nog dichter naar elkaar toegegroeid. Het was voor het eerst dat we samen voor een dergelijke uitdaging stonden, maar we zijn er samen door geraakt en nu zijn we terug. (glimlacht) Voor een doelman is het normaal dat een carrière met ups en downs verloopt, maar het doet je eens te meer beseffen wat écht belangrijk is in het leven: een goede gezondheid, familie… Op de zware momenten heeft Ethan de goede mindset: I’m gonna train my ass off and show them that they are wrong.”

Hebben jullie er toen ooit aan gedacht om België te verlaten?

“Hoogstens een paar seconden, maar al snel volgde die drang om te tonen dat we hier gekomen zijn om het effectief te maken. Ethan is goed genoeg om hier te zijn. We zijn geen opgevers.”

En kijk nu: al drie clean sheets in PO1.

“Als doelman kan het snel keren. Wereldkeepers als David de Gea en Manuel Neuer spelen ook niet altijd perfect. Maar als we naar de lange termijn kijken, is Ethan zich steeds verder aan het ontwikkelen en komt hij sterker uit elke tegenslag. Dat is het belangrijkste. Met zijn 23 is hij een jonge doelman, maar als je zijn aantal wedstrijden op het hoogste niveau bekijkt, heeft hij eigenlijk al veel ervaring.”

Hoe belangrijk was de goede Champions Leaguecampagne voor Ethan?

(vol trots) “Wat hij daar presteerde, kon ik op momenten amper geloven. Er schuilt een leeuw in Ethan die op de belangrijke momenten naar buiten komt. Ik weet niet hoe hij het doet, maar hij houdt van die grote momenten. Ik was aanwezig in Dortmund: wat een intense ervaring! Het stadion daverde op zijn grondvesten en dan besef je eens te meer dat het eigenlijk echt gek is wat we doen.”

Ivan Leko hamert op het voetballen van achteruit. Dat brengt risico’s met zich mee, zeker voor een doelman.

“Ik vind dat Ethans goede voeten hem onderscheiden van de andere doelmannen. Het is niet altijd even goed voor mijn hart (lacht), maar hij werkt veel aan zijn techniek en moet vooral blijven uitvoetballen. Ook al voel ik dat de mensen in het stadion vaak ongeduldig en zenuwachtig worden als de bal achteruit wordt gespeeld, het is onderdeel van het spelsysteem.”

Ethan heeft nog een contract tot juni 2021. Zullen jullie België tegen dan niet beu zijn?

(lachen) “Zoals ik al zei: we houden écht wel van Brugge. Het loopt hier vol met toeristen, dus kunnen we zelfs rustig over straat wandelen zonder aangeklampt te worden. Wat een luxe! In Assebroek worden we in de winkel wel eens aangesproken, maar telkens op een beleefde manier. Waar we ook gaan, we zullen altijd positief op ons Belgisch avontuur terugblikken. Maar ik zou het ook niet erg vinden om hier te blijven. Als er ooit kinderen komen, mogen ze hier gerust opgroeien.”