Eind vorige maand zag Sammy Feys uit De Panne (18) een droom in vervulling gaan: deelnemen aan het WK in Adelaide, Australië, de bakermat van de sport. Het werd een kampioenschap onder lastige omstandigheden tegen het zwaarste deelnemersveld ter wereld. Het doel? Zoveel mogelijke finales halen om af en toe in de top tien te eindigen. En dat lukte wonderwel!
Naar de andere kant van de wereld reizen om niet veel later op korte tijd enkele fysiek verwoestende wedstrijden af te werken is sowieso geen sinecure. “Ik ben in topvorm naar Australië vertrokken, ook al was het in aanloop naar het WK soms moeilijk trainen, buiten in de kou na het vallen van de duisternis. Want ik moest natuurlijk overdag naar school”, aldus Sammy. “De reis naar Australië zelf duurde bijna een volledig etmaal, waarbij ik geprobeerd heb om op de juiste momenten te slapen om de effecten van de jetlag zoveel mogelijk in te perken. Na aankomst zijn we ook zo snel mogelijk gericht beginnen trainen, opnieuw om de jetlag in te perken. De eerste dagen werd ik dan ook erg vroeg wakker en sliep veel tussendoor, maar uiteindelijk wende het uurverschil vrij snel. Ik denk niet dat het een groot negatief effect op mijn prestaties heeft gehad.”
Onweer
Na de jetlag dook een ander probleem plotseling de kop op. “De dagen voor de wedstrijd was het prachtig weer. Tot er plots, twee dagen voor de eerste WK-dag, een enorm storm over de locatie raasde. Het weer was vliegensvlug omgeslagen, tenten van kinesisten vlogen door de lucht, enkele atleten die nog aan het trainen waren moesten snel beschutting zoeken omdat ze bijna de lucht in werden geblazen. Deze verschrikkelijke storm bleef de volgende dag duren en toen de eerste wedstrijddag gepland stond, was de schade amper te overzien: grote delen van het wedstrijdterrein stonden onder water, een stuk van de tribune was verwoest, een trailer met materiaal was omver gewaaid en het strand lag vol afval, puin en zeewier. Daarop stelde de organisatie wedstrijden op het water een dag uit.”
“Na dit WK weet ik waar ik nog hard aan moet werken”
Het uitstel zorgde ervoor dat Sammy de dag nadien een heel druk programma kreeg voorgeschoteld. “Op mijn eerste wedstrijddag moest ik al om 6 uur opstaan om me voor te bereiden, want het eerste startschot weerklonk al om 8 uur: de reeksen van de Board Race. Na een zwakke start wist ik me alsnog te plaatsen voor de finale, dus een eerste doelstelling was al bereikt. Een luttele tien minuten werd die finale al beslecht: ik eindigde als twaalfde na even aan kop te hebben gelegen. Veel tijd om na te genieten van die eerste finalerace kreeg ik echter niet. De start van de reeksen voor de Surfski volgde immers snel. Ook hier wist ik me vrij makkelijk te plaatsen voor de finale waarin ik zeer nipt beslag wist te leggen op een negende plaats, voor de tweevoudige Europese kampioen, één van de topfavorieten op dit onderdeel. In de daaropvolgende Board Rescue, waarin je samen met een teamgenoot aantreed, werd ik mooi zesde tegen enkele van de grote landen. Mijn laatste wedstrijd was de Ocean Man, een combinatie van vier onderdelen, waarin ik met een elfde plaats net buiten de top tien eindigde.”
Steun
Bemoedigende uitslagen onder niet de makkelijkste omstandigheden dus. “Gezien het niveau van het deelnemersveld en de omstandigheden ben ik bij met mijn prestatie. Ik heb veel geleerd uit dit WK voor de komende jaren en weet waaraan ik nog hard kan werken om beter te worden. Ik hoop op dit WK ook getoond te hebben aan de federatie dat ik klaar ben voor een eerste selectie in de open categorie. Langs deze weg wil ik ook graag iedereen die me gesteund heeft om deze droom werkelijkheid te maken, want goedkoop was het natuurlijk niet. Deelnemen aan dit WK was nooit mogelijk geweest zonder mijn sponsors, de Belgische en Vlaamse Reddingsfederatie, al de mensen die een steunkaart kochten, mijn school en leerkrachten, die er alles aan doen om mij de tijd te geven mijn sport te beoefenen, en natuurlijk mijn ouders”, besluit Sammy dankbaar.
(JGO)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier