KW brengt deze week verschillende mensen aan het woord die in de buurt wonen van de R8, waar de maximumsnelheid binnenkort verlaagd wordt. Bedoeling is dat het leefmilieu erbij wint, dat we gezonder worden en dat we veiliger gaan rijden. Kris Catteeuw woont in de Remi Vermandelestraat in Bissegem. Hij woont al jaren langs de R8. Net als zijn vrouw is hij verpleger in het RVT Pottelberg. Hij is blij dat het verkeer gaat vertragen. Voor het fijn stof, voor het lawaai, en vooral voor de veiligheid.
Vlak bij zijn huis staat nu een geluidswand. Maar dat was niet altijd zo. Jarenlang zag hij het verkeer voorbij vlammen achter de vangrails. Waar hij woont is er een bocht. Kris Catteeuw heeft destijds van meerdere mensen horen zeggen dat die bocht daar was omdat aan de overkant fabrieksgebouwen van een bekende firma te dicht waren neergezet bij de strook waar de R8 zou komen. En daardoor maakt de weg plots zo’n kronkel. En zijn nogal wat chauffeurs verrast dat de weg opeens zo sterk daalt en dat de afrit Bissegem er zo dicht ligt. Allemaal elementen die misschien hebben meegespeeld in het tragisch ongeval dat hij zich 18 jaar later nog levendig herinnert
Er staat nog een foto van in het boek ‘100 jaar Brandweer Bissegem’. En hij haalt het boek meteen boven en toont de zwart-wit foto, genomen op de bewuste woensdag, 28 maart 2001, terwijl hij vertelt: “Er zat een vrouw aan het stuur die met een BMW 520 – ik zie het nog voor mij – haar dochter was gaan halen naar de dansschool. Ook haar zoontje en haar hond zaten in de wagen. Ze is veel te snel naar beneden gereden, op een nat wegdek, tegen een verlichtingspaal gekatapulteerd, en de auto was doormidden gebroken. Ik was thuis. Ik zat in mijn pyjama nog in de krant te kijken en mijn vraag was al naar haar bed. Ze moest de volgende dag vroeg werken. Opeens zwaar gestommel. Eerst dacht ik dat het aan het donderen was. Maar mijn vrouw kwam naar beneden gelopen.
“Heb je dat gehoord?” zei ze. Ik zei: “Nee, het is een ongeval.” Ik trok mijn jas en mijn schoenen aan en ik ben naar buiten gerend. Er stond nog geen muur. Alleen dat vangrail. Het was precies een oorlogstafereel. Overal brokstukken. De vrouw lag op haar buik, in een plas bloed. Als verpleger voelde ik aan halsslagader en wist meteen: dood. Ik stak de middenberm over, en daar stond een ander stuk auto, recht tegen de paal, met het jongetje dat ertegen zat. Een zoontje van een jaar of 12. Ik zie het nog voor mij, in het schijnsel van de lichten. Het bloed stroomde over zijn gezichtje. Hij was ook dood, ik voelde het meteen. En een beetje verder stond het ander deel van de wagen. Die was in tweeën gekraakt door tegen die paal te vliegen. Alsof hij met een gigantische slijpschijf doormidden was gezaagd. Het dak was eraf. De deuren stonden open. De koffer stond open, vooraan. Er was gigantisch veel rotzooi op de weg. Je kunt niet geloven hoeveel brokstukken één wagen die crasht, achterlaat. De hele weg lag bezaaid. Dat tweede stuk van de wagen stond 30 meter verder. En de dochter moet eruit geslingerd zijn en lag aan de overkant. Tegen de vangrail aan de overkant.
Er was een stuk uit haar arm. Diep. Fel bloedend. Ik duwde het wat dicht. Iets later arriveerde de MUG. De 100. Ik kende toevallig een van de mensen, met wie ik op school gezeten had. Ik zei het meteen: “2 mensen dood. Dat meisje ademt nog.” De spoedartsen konden het alleen beamen. Het meisje leefde dus nog. Er liep bloederig speeksel uit haar mond. Ik mee met die ploeg. Ik stond er met de baxter, die ze probeerden aan te leggen. Nu, om een lang verhaal kort te maken, dat meisje is drie uren later ook gestorven. Balans drie doden. Vier. De hond hing als een pannenkoek tegen de paal. Door overdreven snelheid. Je hebt de brug over de Leie, als je van Marke komt, maar dan gaat dat hier plots naar beneden én die weg draait. Een bocht die hier nooit had mogen liggen. Ze hebben die bocht gemaakt om de fabrieksgebouwen aan de overkant te ontzien, die er eigenlijk nooit hadden mogen staan.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier