Eindelijk werken op gehaat kruispunt: “Ik reed lang met een grote boog rond dat punt”

Dinsdag starten de werken aan het kruispunt van de R8 met de Brugsesteenweg in Kuurne. In de afgelopen vijf jaar gebeurden daar meer dan 200 ongevallen. Toch moest er eerst een dode vallen voor het Vlaams gewest actie ondernam. Wij spraken met Johan (55) en Geert (59) Louncke, de twee jongste broers van Ludwine Louncke (64) uit Harelbeke. Ze verloren hun zus nog geen jaar geleden op het ‘kruispunt des doods’.

Op dinsdag 23 april is het dag op dag vier jaar geleden dat Joeri Verbeeck, toen 17, 600 meter werd meegesleurd door een vrachtwagen op het kruispunt van de R8 met de Brugsesteenweg. Sindsdien kreeg het punt de stempel van ‘kruispunt des doods’. Joeri raakte zwaar verminkt, maar overleefde het ongeval.

Ludwine Louncke, de zus van Johan en Geert, had minder geluk. Op 18 juli vorig jaar wilde ze met haar fiets boodschappen doen in winkelcentrum Ring Shopping in Kuurne. De verkeerslichten stonden op groen dus zij reed rechtdoor. Maar de vrachtwagen die naast haar reed, draaide af, naar rechts. Ludwine fietste pal in de dode hoek van de chauffeur. De vrachtwagen sleurde haar een tiental meter mee, Ludwine was op slag dood. Een enorme klap voor haar 13 broers en zussen. Zij verloren op jonge leeftijd hun ouders en kregen in dezelfde periode ook de dood van een schoonbroer en een andere zus te verwerken.

Mexicaanse band

Geert en Johan hadden een goede band met hun oudere zus. “Ik was nog geen 3 jaar oud toen mijn mama stierf. En geen tien jaar later zijn we onze vader verloren”, vertelt Geert. “Een van onze zussen heeft toen het huishouden overgenomen. Dat schept natuurlijk een hechte band. Wij hangen als familie goed aan elkaar. Zo heb ik drie jaar voor een van mijn zussen gezorgd en heb ik beenmerg afgestaan voor een andere.” “Ik heb onze mama zelfs nooit gekend”, vult Johan aan. “Ik herinner mij nog dat we met de hele bende uitgingen om te dansen. We hebben natuurlijk zoals in alle families onze problemen, maar als het er op aankomt, zijn we er wel voor elkaar.”

De man van Ludwine stierf in 2009, het koppel had geen kinderen. “Maar dat wil niet zeggen dat ze alleen thuis bleef hoor, absoluut niet. Ludwine wist wat leute maken was“, herinnert Geert zich met de glimlach. “Samen met een schoonbroer en nog wat andere familieleden zat ze in The Bandoleros, een Mexicaanse band. Ze traden tot twee keer per week op en altijd zat de sfeer er dik in.” “Echt zingen deden ze niet”, pikt zijn broer in. “Het was vooral playbacken en veel show verkopen in hun Mexicaanse kostuums (lacht).”

Over de dood van hun zus hebben de mannen gemengde gevoelens. Geert was in het begin vooral boos. “Ik ga haar graf nooit bezoeken”, vertelt hij terwijl hij zijn tranen probeert te bedwingen. “Dat kan ik gewoon niet aan. Ik heb een beetje as van haar die ik graag in een ring zou steken, om ze dicht bij mij te hebben. Het ergste is dat haar geen schuld treft. Ze beloofden al zo lang om dat kruispunt opnieuw aan te leggen. Hadden ze hun beloftes wat eerder waargemaakt, dan was Ludwine er misschien nog. Er gebeurden daar al zo veel ongelukken. Ik begrijp gewoon niet dat het zo lang moet duren voor iemand in actie schiet.”

Protestmars

“Ik begrijp mijn broer volledig. Maar ik probeer toch om niet boos te zijn en geen stenen te gooien”, zegt Johan relativerend. “Ik rijd voor het werk zelf vaak met een lichte vrachtwagen en weet hoe verraderlijk die dode hoek kan zijn. Ik verwijt de chauffeur niets. Die mens moet ook met dat ongeval leven. En wie weet zat mijn zus met haar gedachten ergens anders? Misschien werd ze afgeleid door iets? We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Uiteindelijk zijn dat vijgen na Pasen. Ik probeer daar gewoon niet te veel bij stil te staan.”

Toch was Johan een van de stuwende krachten achter de protestmars die begin september vorig jaar over het kruispunt trok. Enkele honderden deelnemers eisten toen dat het ‘kruispunt des doods’ zou aangepakt worden. “Het is wel een enorme opluchting dat er nu iets gaat veranderen”, vertelt hij. “Hopelijk hoeft niemand mee te maken wat onze familie heeft doorstaan.”

Ik verwijt de chauffeur niets, die mens moet ook met dat ongeval leven – Johan Louncke, broer van Ludwine

De twee zijn hun zus nog lang niet vergeten. Geert: “Ik ga vaak naar het voetbal in Heule en moet dan altijd aan dat punt passeren. Ik denk dan zonder uitzondering even aan haar. Het zal altijd mijn zus blijven, hé.” “Ik ben heel lang met een grote boog rond dat punt gereden”, vertelt Johan. “Nu kom ik er al eens voorbij, maar nooit op het vak waar Ludwine overleden is. Ondertussen hebben we vier van onze zussen verloren, maar ze blijven allemaal altijd in mijn hart.”

Dichter bij elkaar

In het tragische verhaal zien de broers ook een lichtpuntje. “Voor Ludwine overleed, was het al even geleden dat we nog eens een familiefeest hadden. Dat soort dingen verwatert nu eenmaal. Maar haar dood heeft onze familie weer dichter bij elkaar gebracht. We hebben Nieuwjaar gevierd met een groot familiefeest, er waren meer dan 100 mensen en er werd heel wat afgedanst. Dat had Ludwine zeker fantastisch gevonden.”