Wim Willaert: "Ik speel dikwijls een dwaze mens, maar ik doe dat graag"

Hannes Hosten

15 februari 2019, 06:00 Bijgewerkt op: 5 augustus 2021, 18:08

“Franksje Welvaert? Een lief ventje. Een beetje te goed hé. En hij meent het zo met de liefde…” Wim Willaert (51) ziet hem graag, zijn alter ego in Eigen kweek, de vorige week afgesloten succesreeks op Eén. “Maar ik zou me toch niet zò laten doen. Hoewel… ik zou het allemaal weggeven. Ik moet me daar tegen beschermen”, zegt de Nieuwpoortenaar.

We hadden hem bijna niet herkend onder zijn zwarte petje. En dat is ook de bedoeling. “Als ik in Vlaanderen rondloop, ik geraak niet vooruit! Of ik sta op alle selfies! Niet dat ik de mensen niet graag zie, maar ik heb daar echt last mee gehad. Vanmiddag moet ik mijn vader ophalen na een verblijf in het ziekenhuis. Het is goed met hem, maar stel je voor dat hij net gestorven zou zijn. En dat ik dan dat ziekenhuis binnenstap en iemand me roept: ‘Hey! Is ‘t voor den tuut in je ears dat je hier bent?’ Joenge toch.”

Schrikt het je af, oud worden?

“Van mij mag het in één keer kwak zijn, hoor. Het had al twintig jaar geleden mogen zijn. Als het maar op een goed moment was. Je kan bang zijn en wachten tot je dood valt, of je kan leven, leven, leven… tot het plots gedaan is.”

https://www.youtube.com/watch?v=zCyU5WmatiU

Ben je daar veel mee bezig?

“Ik ben geïnteresseerd in alles. Dus ook in de dood. Vroeger ging ik boeken kopen, nu heb je het internet, hé. Zoals je in de porno kan surfen, kan je surfen in de wetenschap. En dat doe ik veel.”

Je bent iemand met een brede algemene kennis, terwijl je meestal iemand speelt die…

“…niet zo slim is (lacht luid)! Ik voel me ook geen acteur. Ik heb een handicap van toen ik klein was, waardoor ik goed kan acteren. Ik was de zot van de klas. En ik bestudeerde de mensen. Aan jezelf ken je de andere, aldus het gezegde. En zo acteer ik ook. Als ik een moord pleeg in een film, dan pleeg ik echt een moord. Uit de grond van mijn hart. Iedereen kan een moord plegen, hé.”

En waarom casten ze je vaak als minder slimme mens?

(met ingehouden lach) “Omdat niet iedereen dat kan! Iedereen doet wel eens iets dwaas in zijn leven, ik ook. Maar je hebt dwaze mensen die toch echt stieve dwaze dingen doen. En die mag ik dan dikwijls spelen. Ik kan dat en ik doe het ook graag. Het is eigenlijk een studie. Zoals toen mijn zoon geboren werd. Ik speelde toen in een big band en had niet zo veel werk. Daardoor was ik in zijn eerste twee, drie levensjaren heel veel bij hem. Ik leefde met hem, er kwamen ook eigen herinneringen boven… Zo heb ik hem echt bestudeerd.”

Als Wim voor lange tijd op reis zou gaan…
Met gevangenen
“Mocht ik de Mercator ter beschikking krijgen, ik zou vertrekken en nooit meer terugkeren (luid lachsalvo). Of wat wel leuk zou zijn… Mocht ik vijf goede matrozen vinden en een goede kapitein, dan zou ik voor de rest van de bemanning allemaal gevangenen nemen. Niet de zwaarste criminelen, hé, maar mensen die hun hele leven op de sukkel zijn, omdat onze gevangenissen eigenlijk vergeetputten zijn. Sociale projecten met gevangenen, dat vind ik zo schoane. Ik denk soms, start de boerderijen in Bokrijk weer op en zet daar mensen aan het werk, geef hen weer een eigenwaarde. Zoals ze met moeilijke jongeren naar Compostela gaan. Die gasten kunnen dan weer met hun leven beginnen.”
Naar overal
“Waar ik heen zou varen met hen? Overal. Maar niet naar de Noordpool en de Zuidpool. Naar Thailand voor de rest van ons leven? No way! Ik wil zomer hebben, maar ook lente, herfst en winter. Klagen over de regen, dat doe ik niet. Je hebt veel soorten regen, hé. Zoals de eskimo’s honderd woorden hebben voor verschillende soorten sneeuw, zo zouden wij honderd woorden moeten hebben voor soorten regen.”
Muziek
“Ik zou zeker enkele instrumenten meenemen. Een piano, een accordeon,… Of mijn kinderen en vrienden mee mogen? Ja, maar ik zou ze ook weer thuis afzetten als ze dat willen. Er zijn koppels die rondreizen met een zeilboot met hun kinderen mee, zelf les geven en zo… Maar ik vind dat ik hen dat niet aan mag doen. Mijn zoon is goed bezig, gaat zijn eigen weg… Dat mag je hem niet afpakken. Tenzij hij het echt zelf zou willen.”
West-Vlaams
“Wat ik zou missen als ik lang op reis zou zijn? Een bak frieten, een frikandel – une saucisse en carton zoals ik in het Frans zeg – mosselen eten… En West-Vlaams spreken. Ik hoor zo graag onze taal. Ik spreek al bijna geen origineel Nieuwpoorts meer. Dat zou ik allemaal missen. Maar voor de rest niets, hoor.”

Wie is Wim Willaert?
Privé
Geboren in Nieuwpoort op 19 maart 1967. Vestigde zich in het Gentse. Vader van een zoon (15) en een dochter (9).
Opleiding en loopbaan
Toneelopleiding aan de Studio Herman Teirlinck. Speelt in het theater, in heel wat films, ook in Frankrijk, en tv-series zoals Eigen kweek en Bevergem. Werkt nu aan een scenario voor een serie met Sebastien Dewaele (Steven uit Eigen kweek) en aan een filmscenario met zijn vriendin. Samen met Wim Opbrouck ook accordeonist en zanger bij de ambianceband De Dolfijntjes.

Je was de zot van de klas, zeg je. Eigenlijk een beetje een ADHD’er, niet?

“Je bent nog zo klein. En je moet toch eerlijk zeggen: het onderwijs, dat is toch saaaaai? Van ‘s ochtends vroeg al gevangen zitten als een werkmens. Als een kudde schapen, niet boven het koren uitsteken. Dat is wat de leerkrachten willen, dat is een brave klas. Maar veel leerkrachten vergeten hoe slim ze zelf waren, toen ze twaalf waren. Volgens mij hebben ze volwassenen uitgevonden.”

Hoezo?

“Van bij de geboorte ben je een intellectueel volwaardig mens. Zo ging ik met mijn kinderen om en zo zou het ook op school moeten zijn. Maar ze leren je dat je je saai moet gedragen. Ergens rond mijn zevende heb ik beslist: aan mijn ziel, daar komen ze niet aan! Dat ben ik blijven bewaren. Ik weet ook niet waarom. Het lijkt me de beste omschrijving van ADHD. Ik las het in een artikel. Sommige kinderen die in zo’n saai systeem terechtkomen, maken de keuze: death to boredom. Dood aan verveling! Zo heb ik ook beslist: ik zal hier een beetje leute maken, anders zal het hier niet te doen zijn.”

Tot je op de toneelschool terechtkwam.

“Op mijn 18de ging ik eerst rechten studeren. Ik had nog nooit toneel gezien. In Nieuwpoort, wat was er daar van toneel? Ik zat in mijn eerste kandidatuur en een vriend zei: ga naar de toneelschool. Je moet niet meer blokken en je zal er door zijn! Dat was mijn motivatie om toneelschool te doen. Daar waren het allemaal mensen als ik. Ik moest plots niet meer onnozel doen. Een last die van me afviel! (lacht luid)”

Iedereen wil gèren gezien worden, liefde is het sterkste wat er bestaat

Maar je staat niet graag in de belangstelling, zeg je. Een atypische acteur?

“Als ik in Brussel ben, kan ik op mijn gemak rondlopen, in de mensen hun ogen kijken, op café gaan, een praatje slaan met een dakloze… In Vlaanderen kan ik dat niet meer. Ik ben zo blij dat ik al die mensen gelukkig kan maken. Ik wil hen allemaal goeiedag zeggen en ze mogen allemaal een selfie hebben, maar het is gewoon niet mogelijk. Net een vlaag die je over je krijgt. Anderen, zoals Wim Opbrouck, kunnen daar beter mee om. Maar ik kan me niet verbergen. Ik ben ik. Een open boek. Ik moet opletten met interviews en zo, want ik zou alles zeggen dat op mijn lever ligt.”

Brengt je dat soms in de problemen?

“In Gent riepen eens twee mensen op straat: Hey, Wim! Wim! Kom, we gaan iets drinken hé! Ik ga mee met die mensen naar een café en we beginnen te praten, maar na vijf minuutjes vroeg ik hen: kennen wij elkaar eigenlijk? Nee, antwoorden ze. En dat heeft iets gedaan met mij! Gezichten, ik kan ze niet meer onthouden. Vervelend, want ik heb respect voor iedereen en wil ieders naam kennen. Ook voor de koffiedame op de filmset. Daarom leer ik nu de namen van buiten in de bijbel, het boek met alle namen van medewerkers aan een productie.”

Frank van Eigen kweek, in welke mate ben jij dat?

“Dat is gewoon de relatie met zijn moeder, hé. Die jongen heeft een te sterke moederbinding (lacht). Mijn zoon was negen jaar en had een prepuberteit. Hij had zo’n bles zoals Frank. Ik herkende er ook mezelf in. Hij kon zo verongelijkt kijken naar zijn moeder van onder die bles… Ik zag het, dat is hem. Franksje! Dat is een heel gevoelig ventje, die probeert zich te beschermen met een harnas, maar hij is er niet slim genoeg voor. En hij wil zo de echte liefde met Julita… Ken je die scène, waarin Julita hem een blowjob wil geven? Hij wil dat niet. Ik zag half Vlaanderen al denken: mo gie pipo! Zo’n snelle! Maar het is zo mooi. Hij wil echt dat zij hem graag ziet.”

Wil jij ook zo graag gezien worden?

“Iedereen wil gèren gezien worden. Maar liefde is iets ongelooflijks. Er wordt niet veel over geklapt. Zoals de Kerk erover praatte, dat verstond je niet. Dat was een uitgehold woord. Maar echte liefde, dat is het sterkste wat er bestaat. Da’s raar, hoor.”

Net als Frank ben jij laat aan kinderen begonnen. Nog een gelijkenis?

“Het was wel anders. Frank wachtte op de ware liefde, maar had geen te groot seksleven. Terwijl ik wel… veel heb geoefend. Maar voor mijn vak was het heel goed: als ik op mijn 25ste vader was geworden, moest ik werk vinden. Maar dat was niet zo. Ik kon daardoor nee zeggen. In het begin waren er regisseurs bang van mij, maar na een tijdje kreeg ik zo wel de kans om met grote namen te werken. Als ik op mijn 25ste kinderen had, zat ik misschien in Thuis. Met alle respect voor Thuis, maar dan vragen ze je niet meer voor andere rollen. Met Frank Welvaert is dat misschien ook zo, maar nu heb ik toch al wat naam gemaakt. Maar als ik dood ben, zal het zijn: (imiteert nieuwslezer) ‘Acteur Wim Willaert is gestorven…’ En het beeld dat ze gaan tonen, dat zal Frank Welvaert zijn.”

Ben je veranderd door vader te worden?

“Als je eerste kind daar is, komt er een soort rust over je. Je ziet je grootvader, je vader, jezelf… en je eigen, pasgeboren kleine. En je beseft plots: het is gelijk nen pot. Het stroomt over en als je oud bent, val je eruit.”

Ben jij een makkelijk mens om mee samen te werken?

“Als we samenwerken, werken we samen, hé. En de fantasie van veel mensen samen, dat is veel unieker dan de fantasie van één mens. Behalve: er zijn genieën. Mocht Fassbinder (Duitse topfilmmaker, in 1982 overleden, red.) me komen halen om een film te draaien, ik sta klaar. Ik zou ook mijn mond open doen, hoor. Maar hij mag veel vragen, ik zou het doen. Maar als je mij vraagt om aan iets mee te doen dat niet in de fong gaat, ben ik een héél moeilijke acteur.”

En om mee samen te leven?

“Ik ben gescheiden. Ik moet geen makkelijke mens zijn om mee samen te leven. Hoe dat komt?Goh (stilte). Goeie vraag. Het is niet makkelijk hoe liefde bij ons, via het huwelijk, wordt opgesloten in bezit. Eigenlijk zou je het in een relatie op elk moment moeten kunnen aanscharten. Dan… zou je misschien echte liefde hebben. Mensen zijn verliefd, ze trouwen en het is gedaan. (met zaagstemmetje) ‘We zien elkaar wel gèren, maar haal ondertussen dit of dat eens uit de diepvries.’ Dat doet dingen dood. Weet je… mijn ex, ik zie haar nog altijd heel graag. En ze is een mooie vrouw. Ik heb haar heel veel pijn gedaan. Ik hoop dat de wonde heelt en dat we goede kameraden kunnen zijn. We zijn op de goede weg. Dat moet toch mogelijk zijn? Als liefde los staat van bezit. Het zou een vrij spel moeten zijn. Als het niet gaat, moet je uit elkaar kunnen gaan. Met respect. Maar wij zitten gebetonneerd.”