Waregemse Katleen Gobbin fietst voor vijfde keer mee tegen kanker: “Kanker plots heel dichtbij”

Katleen Gobbin (55) neemt in het hemelvaartweekend voor de vijfde keer deel aan de actie 1.000 km Kom Op Tegen Kanker. “Ik ben er mee begonnen nadat mijn beste vriendin te horen had gekregen dat ze borstkanker had”, vertelt ze. “Nu is ze gelukkig kankervrij maar die vreselijke ziekte blijft wel nadrukkelijk aanwezig in mijn leven. Anderhalf jaar geleden kreeg mijn partner te horen dat hij een hersentumor heeft.”

Met Katleen is afgesproken dat we niet alleen gaan praten over de actie Kom Op Tegen Kanker maar ook over hoe de kanker van haar partner Frank Nys (55) nu ook hun leven voor een belangrijk stuk bepaalt. Frank heeft daar geen probleem mee, al wil hij zelf niet deelnemen aan het vraaggesprek.

Jullie leven is de voorbije jaren plots wel grondig veranderd. Hoe gaat het nu vandaag met je vriend Frank?

“Nu gaat het relatief goed, maar het was toch wel een klap toen we dat nieuws te horen kregen. De hersentumor die Frank heeft, zal niet meer verdwijnen maar op dit ogenblik wordt die gelukkig ook niet groter. De toestand is gestabiliseerd. Dat kan nog lang zo blijven maar hoe lang weten we ook niet. Op een dag kan de tumor opnieuw groeien. Met die onzekerheid moeten we leven, elke dag opnieuw. Mijn man kan door zijn tumor niet meer werken. Hij is redelijk stressgevoelig en die stress is nu net iets dat hij zoveel mogelijk moet zien te vermijden.”

Lukt het om jullie leven verder te zetten met die kennis in het achterhoofd?

“Makkelijk is het niet. Je kunt die kanker wel even uit je hoofd zetten en je concentreren op andere zaken maar plots is het besef van hoe het nu is helemaal terug. Mijn man heeft soms momenten dat hij neerslachtig is en dat vind ik ook heel normaal. Zelf ben ik redelijk optimistisch van nature en dat is in deze situatie niet onbelangrijk.”

Hoe hebben jullie het ontdekt?

“Frank heeft al lang epilepsie-aanvallen maar op zeker ogenblik stelden we vast dat die niet meer onder controle te krijgen waren. Daarop maakten we een afspraak met de neuroloog, die na een onderzoek wist te zeggen dat een groot stuk in de hersenen er melkwit uitzag. Dat wees op een abnormaal letsel. Daarop zijn we naar de neurochirurg doorverwezen die na bijkomende onderzoeken tot de vaststelling kwam dat Frank een hersentumor heeft. Die veroorzaakt de pijn en de epilepsie. Bovendien vertelde de chirurg dat die epilepsie-aanvallen van in het begin veroorzaakt werden door die tumor. Aanvankelijk waren ze minder hevig omdat de tumor toen nog klein was.”

De toestand van Frank is nu stabiel, maar we weten niet voor hoe lang

Lukt het je man om nog actief bezig te zijn?

“Ja toch wel. Zo gaan we geregeld samen wandelen. Soms is dat in de Vlaamse Ardennen, maar het gebeurt ook dat we van bij ons thuis in Waregem vertrekken. Zo zijn we al eens naar Deinze gestapt waar we dan de trein terug naar huis namen. Dat is toch een wandeling van 18 km, meteen ook het verste dat we nu al samen gestapt hebben.”

Hoe gaan jullie kinderen er mee om?

“Inmiddels zijn onze vier kinderen de deur uit maar ze leven uiteraard ook mee. In maart hebben er verschillende meegedaan aan de 100 km run ‘Samen lopen tegen kanker’.”

De hersentumor van je man kwam aan het licht nadat je zelf al jaren deelnam aan de actie Kom Op Tegen Kanker.

“Daar ben ik mee gestart nadat mijn vriendin te horen had gekregen dat ze kanker had. Het was de eerste keer dat het wat dichterbij kwam en je verwacht dat niet. Toen ze het me vertelde, ben ik direct naar haar toe gereden. Ze heeft geen relatie en ik vond het belangrijk dat ik bij haar was toen. Het was allemaal heel ingrijpend ook. Zo moest ze haar beide borsten laten verwijderen en was er na de ingreep een chemokuur nodig. Ik heb toen meteen ook beslist om alles mee te volgen met haar: van de doktersbezoeken tot de chemokuur.”

Hoe triest de zaken ook zijn, soms moet je er de humor van kunnen inzien

Een mooi maar ingrijpend engagement neem ik aan.

“Voor je beste vriendin doe je dat, vind ik. Ik vond het belangrijk dat ze toch ook een klankbord had bij die moeilijke weg die ze te bewandelen had. Ik vind dat niemand een dergelijk ingrijpend proces alleen hoeft door te maken. Zelf heb ik een relatie. Dan is er iemand en dat is belangrijk. Ik herinner me dat we ook gelachen hebben, het was niet allemaal kommer en kwel. Zo moest mijn vriendin op zeker ogenblik op zoek naar een pruik toen ze haar haar begon te verliezen. Dat leidde tot grappige situaties. Hoe triest de zaken ook zijn, soms moet je er ook de humor van inzien. Nu is ze gelukkig kankervrij verklaard.”

Moest je zelf veel regelingen treffen om dat te kunnen doen?

“Eerst en vooral heb ik mijn hobby’s op een lager pitje gezet. Verder moest ik af en toe een vakantiedag nemen als ze op doktersbezoek moest maar dat lukte altijd. We konden het voorts ook regelen dat de chemotherapie de vrijdagnamiddag plaats vond. Dan moest ik niet werken.”

De nieuwe actie van Kom Op Tegen Kanker komt eraan. Blij dat de stad Waregem met zo’n sterke vertegenwoordiging aan de start komt?

“Dat doet me zeker plezier. De stad Waregem brengt 32 mensen aan de start en zamelt ook nog eens via allerhande acties 20.000 euro in. De deelnemers zijn niet alleen mensen van de administratie, ook het stedelijk onderwijs, het kunstonderwijs en nog andere diensten zijn er bij betrokken. Ik ben wel blij dat wij, van de financiële dienst, met een sterke delegatie van vijf collega’s aanwezig zijn.”

Per team van acht personen leggen jullie 1.000 km af. Wat doe jij precies?

“Ik fiets net als de andere leden van mijn team ook 125 km. Dat is op vrijdag 31 mei, de tweede dag van de actie. Ik fiets de rit van Zedelgem naar Mechelen. Die rit loopt over een redelijk vlak parcours. Er hadden voor mij best wat meer heuvels mogen tussen zitten.”

Voor jou kan dat niet zo’n groot probleem zijn, want je bent toch een geoefend wielerliefhebber?

“Laat ons zeggen dat ik sportief ben. Ik doe af en toe wel eens een fietstocht van een kleine 100 kilometer en ik heb onlangs ook meegedaan aan Dwars Door Vlaanderen voor wielertoeristen. Dat was toch ook een tocht van 85 km. Verder ga ik regelmatig joggen, deed ik onlangs mee aan de Ten Miles in Antwerpen en heb ik al eens een marathon uitgelopen. Dus ik sta wel mijn mannetje in de sport.”

Gaat het er snel aan toe tijdens die 1.000 kilometer?

“Dat hangt er vanaf. Ik rijd mee met de groep die aan 24 km per uur rijd. Dan rijd je aan een comfortabel tempo. Het voordeel is dat je dan tijdens het fietsen ook makkelijker een praatje kunt slaan met anderen. We rijden normaal met twee naast mekaar maar op landwegen mogen er dat meer zijn. Ik kon ook kiezen voor een groep die aan 27 km per uur rijdt, maar dat is al geconcentreerd fietsen hoor. En de groep die 30 km per uur rijdt, is echt voor goed geoefende wielertoeristen.”

Je bent erg actief voor Kom Op Tegen Kanker en werkte ook mee aan een tentoonstelling waarvan de opbrengst naar de actie ging.

“Dat ging om een fototentoonstelling in het Koetshuis in Park Baron Casier, in een organisatie van onze vereniging Waregem f64. Alle leden hadden er een of meerdere foto’s hangen die ze wegschonken voor de actie. Daarna werden die per opbod verkocht. Eén foto bracht maar liefst 300 euro op. Bij dergelijke acties kunnen de bedragen wel oplopen, maar het was in dit geval ook een erg mooie foto. De veiling heeft toen in totaal 840 euro opgebracht. Ik heb toen zelf een foto gemaakt van een stilleven. We moesten werken rond het thema ‘kunstvormen’ en ik heb een foto gemaakt van een fruitschaal die ik nogal barok heb aangekleed.” (Freddy Vermoere)