Walter Baele openhartig over zijn Waregemse roots en toekomst: “Ik stop met soloshows”

Acteur en komiek Walter Baele heeft goed én slecht nieuws voor zijn fans. Het goede nieuws: volgend jaar doet hij een ‘best of-tournee’ door Vlaanderen. Het slechte nieuws: hij stopt met solo-optredens. Hij treedt voor het laatst alleen op in Waregem, op 20 maart. “Ik wil niet in herhaling vallen”, zegt de 54-jarige man die opgroeide in Waregem en Zulte.

Walter Baele is een kind van de Leiestreek. Geboren en getogen in Waregem, op zijn zesde verhuisd naar Zulte. “We woonden daar in de wijk De Piste, bekend om zijn vele Waregemse inwijkelingen. Onze buurman was Rode Duivel Luc Millecamps, een icoon van het toenmalige Essevee.” Toen hij afstudeerde als leraar lager onderwijs, verhuisde hij naar het Vlaams-Brabantse Overijse waar hij een job aangeboden kreeg. Daar woont hij vandaag nog steeds, met zijn vrouw Pascale Van den Broeck. Zijn ouders, Herman Baele en Simonne Van Huffel, wonen opnieuw in Waregem. Dat is meteen de voornaamste reden waarom de komiek graag terugkeert naar zijn geboortestad.

Ik denk vaak terug aan de mooie tijden die ik beleefde bij de Waregemse atletiekclub

“Wij waren met vier thuis, maar zijn allemaal uitgezworven”, vertelt Walter Baele. “Mijn ene zus woont in Zwitserland, mijn andere zus vertrekt nu naar Mauritanië en ook mijn broer zit vaak in het buitenland voor zijn werk. Ik zie hen nauwelijks. (even stil) Voor ons ma en pa is dat wellicht niet makkelijk. Zij moeten zich daarbij neerleggen. Ik spring binnen, als ik in de buurt ben. Overijse ligt echter niet om de hoek. Ik denk trouwens dat we dat avontuurlijke karakter van ons moeder hebben. Zij was amper twintig, toen ze alleen naar Congo trok om er les te geven. Straf van haar.”

Atletiek en onderwijs

Walter Baele spreekt vol enthousiasme over zijn jeugd in Waregem en Zulte. “Ik denk vaak terug aan de mooie tijden die ik beleefde bij de Waregemse atletiekclub. Lopen, dat was álles voor mij toen ik kind was. Uw hèrte, riep mijn moeder vaak. Zó veel sport is niet goed voor uw hèrte. (lacht) Ik was al achttien toen ik een eerste keer uit ging. Ik zat altijd op tijd in bed, omdat ik mij wou verzorgen voor de wedstrijden. Helaas bleek ik niet het talent te hebben van de Borlées. Ik ben één keer geselecteerd voor de Belgische ploeg van de 4×400 meter. Maar ik kende mijn limieten. Ik zou nooit prof worden.”

Hij studeerde Latijn-Grieks aan het Heilig Hartcollege. “Maar ik hield niet van de schoolbanken. Vreselijk vond ik dat, over die boeken gebogen zitten. Ik had geen zittend gat. In het laatste jaar begon ik plots karikaturen te tekenen. Ik begon ook mensen na te doen, leerkrachten vooral. (lacht) En dat bleek goed aan te slaan. Ik had zelfs een kleine show waarmee ik de klassen rondtrok. Ik wou eigenlijk naar de toneelschool, maar mijn moeder vond dat geen serieus diploma. Ik ben dan voor onderwijzer gegaan. Een goede keuze, bleek achteraf. Daar, op de normaalschool, ben ik écht getriggerd. Die leerkrachten zagen die acteur in mij en stimuleerden die ook.” De rest is geschiedenis.

Een nieuwe carrière?

Walter Baele was amper 21 en net gestart als leraar in Overijse, toen zijn eerste show in première ging, ‘ALS’ en dat was niet toevallig in zaal De Hoop in Waregem. “Dat was om zeker te zijn van publiek“, lacht hij. “Als ik in Waregem zou spelen, dan zouden de familie en de vrienden van de atletiek wel komen kijken. Ik kende ook die uitbater goed. Eén beeld zal ik nooit vergeten. Mijn moeder zat op de eerste rij, met haar sjakosj op haar schoot. Dat was meteen de laatste keer dat ze is komen kijken. Ze kan dat niet aan. Te veel stress.”

Vaste typetjes

Op woensdag 20 maart staat het alter ego van Rosa Vermeulen opnieuw op het podium in Waregem, deze keer in het cultuurcentrum De Schakel met zijn ‘No Man Show’. Dat wordt mogelijk de laatste keer dat u hem alleen op het podium zal zien. “Ik ga stoppen met mijn soloshows. Ik voel namelijk dat het moeilijker wordt. Ik heb al zoveel grappen verteld en ik wil niet in herhaling vallen. Ik zie andere artiesten die dat doen en dat vind ik pijnlijk. Een komiek met een kort broekske en een grijze baard: sorry, maar die zou beter afronden. Ik wil niet meemaken dat de mensen ook zo over mij gaan denken. Volgend jaar plan ik een ‘best of-tournee’ en dan zal het welletjes geweest zijn. Wat ik daarna ga doen? Iets anders. Misschien theater met twee. Misschien met een muzikant. Ik weet het nog niet. Ik weet alleen dat mijn vaste typetjes de diepvries ingaan.” (Paul Cobbaert)