Vrienden organiseren benefiet voor Anneleen uit Meulebeke die al 3,5 jaar tegen kanker vecht

Al sinds mei 2015 levert Anneleen Van Parys een moedige strijd tegen borstkanker. Recent onderging de 36-jarige Meulebeekse nog twee zware operaties, maar ondanks de vele klappen die zij en haar gezin moeten incasseren, houdt ze de moed er in. “Ik blijf vechten”, zegt ze. “Met mijn man en twee dochters als grote steun. Zij houden me recht.”

De van Sijsele afkomstige Anneleen Van Parys (36) had tot midden 2015 een quasi onbezorgd leven. Samen met haar echtgenoot Kristof Vande Walle (38) en hun twee dochters Eléonore (9) en Célestine (5) kan ze rekenen op een warme thuis op De Paanders in Meulebeke en met een plekje op de dienst financiën bij het gemeentebestuur van Meulebeke heeft ze ook een leuke job beet.

Maar die droom werd op 12 mei 2015 bruusk doorprikt. “Ik zal die datum nooit meer vergeten”, opent Anneleen. “Die dag kreeg ik het harde nieuws: ik had borstkanker. Ik kan je verzekeren, op zo’n moment schuift de wereld van onder je voeten weg…” Anneleen werd onmiddellijk naar het UZ Gent doorverwezen voor bijkomend onderzoek. “Mijn mama is in 2004 aan borstkanker overleden, de kans bestond dus dat de ziekte erfelijk is. En ik ben inderdaad ook drager van het bewuste gen.”

Naar hersenen uitgezaaid

Vrijwel meteen na de diagnose werd in het AZ Sint-Jan in Brugge een eerste chemokuur opgestart. Daarna volgde een operatie en nog dertig bestralingen. “Eind december 2015 zat de behandeling er op”, vervolgt Anneleen. “De vooruitzichten waren goed. De artsen vertelden ons dat de borstkanker volledig verdwenen was.”

“Met onze dochters spreken we trouwens erg open over wat mama meemaakt”

Begin april kregen Anneleen en haar gezin echter een tweede klap van formaat te verwerken. “Ik had toen al een tijdje last van lichtflitsen en mijn zicht ging achteruit. Aanvankelijk werd gedacht aan een vorm van migraine, maar de symptomen bleven aanhouden. Een hoofdscan wees uit dat de borstkanker naar mijn hersenen was uitgezaaid… Waar we het eerste nieuws nog met een stevige portie courage een plaats konden geven, stonden we nu echt aan de grond genageld.”

Tranen met tuiten

Anneleens echtgenoot Kristof knikt. “Ik herinner me dat we die bewuste avond tranen met tuiten hebben gehuild. De moed was volledig weg. We hebben ons toen wel honderd keer afgevraagd waarom uitgerekend ons dit moest overkomen. Uiteindelijk was het onze dochter Eléonore die ons toonde dat we niet mochten opgeven. Ze wees naar een vakantiefoto van Rhodos, waar we alle vier de breedste smile ooit op hebben. ‘We zullen niet opgeven’, zei ze. ‘En we zullen ooit weer kunnen lachen zoals op die foto’. De ochtend nadien hebben we beslist om opnieuw keihard te vechten. Met onze dochters spreken we trouwens erg open over wat mama meemaakt. Het heeft ons gezin alleen maar hechter gemaakt.”

De nieuwe strijd was allesbehalve een rustige rit voor Anneleen. De moedige vrouw kreeg opnieuw een pak bestralingen te verwerken en op 18 september en 8 november van dit jaar onderging ze twee zware hersenoperaties. “Uiteindelijk konden de artsen drie van de vier letsels verwijderen“, zegt Anneleen. “Het laatste kan niet benaderd worden, want de kans bestaat dat ik dan verlamd zou raken.”

Nooit klagen

Ondertussen vecht Anneleen al 3,5 jaar tegen kanker. “Enorm lang, dat besef ik zelf ook. Maar ik blijf positief. Zelfs in de negatieve momenten probeer ik iets moois te vinden. Een van de belangrijkste lessen die dit hele verhaal me heeft geleerd, is dat je moet kunnen genieten van kleine dingen en tevreden zijn met wat je hebt. Klagen hoort er al lang niet meer bij. Ik probeer ook een zo normaal mogelijk leven te leiden. Wanneer ik niet in behandeling ben, ga ik gewoon werken. Geen acht uur per dag, maar twee à drie uur. Zo blijf ik onder de mensen komen en kan ik mijn gedachten verzetten. Een ding weet ik zeker: ik zal nooit de moed verliezen.”

“Genieten van kleine dingen en tevreden zijn met wat je hebt. Klagen hoort er al lang niet meer bij”

Of de kanker ooit nog helemaal zal verdwijnen, laat Anneleen zelf in het midden. “Daar ben ik erg realistisch in”, klinkt het. “Ik ben me er van bewust dat deze ziekte een deel van mijn leven is geworden. Op vandaag ben ik gewoon blij dat ik er nog ben, dat ik kan genieten van het gezelschap van mijn gezin en onze vrienden. Want we staan allesbehalve alleen in dit verhaal. Heel veel mensen steunen ons, ook vanuit hoeken die je echt niet verwacht. En de Paandersschool, waar Eléonore en Célestine in de klas zitten, is goud waard. Wat zij voor ons doen, valt met geen woorden uit te drukken.”

Anneleen blijft, hoe zwaar de situatie ook kan zijn, vooruit kijken. “Ik blijf vechten. Met mijn gezin in het achterhoofd. Volgend jaar doet Célestine haar eerste communie. Daar leef ik nu al naartoe. En gelukkig word ik met de beste zorgen omringd. Zowel thuis als in het AZ Sint-Jan.”