Veerle Seys uit Hoogstade over reis naar Burkina Faso: “Iedereen kent pater Oyaert nog”

Het missiecomité van wijlen pater Walter Oyaert organiseert elf jaar na zijn overlijden nog jaarlijks een missiefeest om geld in te zamelen voor zijn parochie Meguet in Burkina Faso. Om de editie van zondag 17 maart in de Kwelle extra cachet te geven, komt Veerle Seys uit Hoogstade vertellen over de reis die ze vorig jaar naar Meguet heeft gemaakt.

Veerle Seys uit de Kerkstraat in Hoogstade werkt sinds drie jaar in het Wereldhuis van de Provincie in Roeselare. Vzw’s, feitelijke verenigingen of ngo’s kunnen er provinciale subsidies aanvragen om in het Zuiden projecten op te zetten. Denk hierbij aan de bouw van scholen, gezondheidsposten of waterputten. De provincie West-Vlaanderen heeft hiervoor een jaarlijks budget van anderhalf miljoen euro en krijgt gemiddeld honderd aanvragen per jaar. Slechts de helft daarvan wordt uiteindelijk goedgekeurd. De kwaliteit van elk individueel dossier is dus heel belangrijk.

Steeds meer aanvragen

“Iedere aanvraag passeert een adviescommissie met drie provincieraadsleden, vier stemgerechtigden uit het werkveld en vier administratief medewerkers van het Wereldhuis”, vertelt Veerle zelf. “Mijn collega’s en ikzelf bereiden de dossiers voor en kennen ze dus door en door. Investeringen zoals de bouw van een school kunnen tot 60.000 euro krijgen, een sensibiliseringscampagne tegen bijvoorbeeld genitale verminking bij de vrouw tot 30.000 euro. Onze adviescommissie geeft positief of negatief advies aan de deputatie die de finale beslissing neemt. In 99 procent van de gevallen volgt ze dan de aanbeveling van de adviescommissie. Het Pater Oyaert Comité uit Alveringem heeft de voorbije decennia van de Provincie meermaals financiële steun gekregen. De laatste jaren steeg het aantal subsidieaanvragen fel, terwijl het budget onveranderd is gebleven. We moeten dus streng zijn en keuzes maken. Een belangrijke voorwaarde voor goedkeuring is het creëren van een zo groot mogelijk draagvlak in de maatschappij. Voor het Pater Oyaert Comité is dat een werkpunt naar de toekomst toe. De belangstelling voor hun missiefeest is immers tanende sinds Walter overleed.”

Door het naaiatelier kunnen vrouwen zelfs een eigen bedrijfje starten

Veerle vertelt dat ze bij het Wereldhuis vaak de vraag krijgen om gesubsidieerde projecten in het Zuiden ter plaatse te bezoeken. Meestal is dat naar aanleiding van een opening. Ze kunnen lang niet overal op ingaan. Maar heel soms, als de kans er is om meerdere realisaties binnen één reis te plannen, doen ze het graag. Zo trok Veerle eind oktober 2018 een week op dienstreis naar Burkina Faso.

“Vzw Sabou uit Rollegem had ons uitgenodigd om aanwezig te zijn op de opening van hun kleuterschool. Een bijzonder gebouw dat op zo’n manier is opgetrokken dat het een natuurlijk ventilatiesysteem is. De Provincie investeerde fel in dit unieke bouwconcept en dus waren we zeer benieuwd naar het eindresultaat. Het was voor mij een kans om ook andere projecten te gaan bekijken.”

“Op acht dagen tijd heb ik er vijf bezocht. In Meguet kon ik overnachten in het huis van burgemeester Pierre Kaboré. Ik leerde hem kennen als een zeer gedreven man die de juiste wegen en instanties kent om zijn dorp te helpen uitbouwen. Ik zag de waterputten gefinancierd door IWVA. Het moeten er ondertussen 60 à 70 zijn. Kaboré streeft ernaar om elke twee kilometer zo’n waterput te hebben. Ook op vlak van onderwijs heeft hij een sterke visie. Hij wil én kleuterschool én basisschool én middelbare school in Meguet.”

Je ziet overal de foto van pater Oyaert en hij heeft er een monument

“Ook dat is goed gezien. Vroeger moest men voor middelbaar onderwijs naar de grote stad en voor kinderen uit de brousse was dat geen optie omdat ze een dag onderweg waren. Het naaiatelier van pater Oyaert was ook mooi om zien. Vrouwen maken er kledij en verkopen die op de markt. Het biedt hen een inkomen en de mogelijkheid om zelf een naaimachine te kopen en hun eigen bedrijfje op te starten.”

Geen luxereis

Burkina Faso was de eerste ervaring met het Afrikaanse continent voor Veerle. Logisch dus dat ze grote ogen heeft getrokken en met veel anekdotes thuis kwam. “Het was geen luxereis. Dat was ook niet de bedoeling. Mijn doel was om alles zeer intens te beleven. Ik mocht dan wel in de woning van de burgemeester logeren, ik heb er geen oog dicht gedaan. Mijn bed voelde als een stuk beton. Het was eind oktober, 45 graden en de hitte was ondraaglijk. Je deftig wassen zat er niet in. ‘s Avonds stond er kip op het menu. Vier uur hebben we zitten wachten. De kip moest immers nog gedood, gepluimd en gekookt worden… en uiteindelijk hing er bitter weinig vlees aan het beestje. Ik was anderhalve kilo vermagerd toen ik thuis kwam.”

“Wat mij heel fel is opgevallen, is hoe gekend en geliefd Walter er was. Zelfs in de hoofdstad Ouagadougou sprak men over hem, eens het duidelijk was dat wij Belgen waren. In Meguet wordt Walter vandaag nog op handen gedragen. Er staat een monument als aandenken aan hem en overal zie je zijn foto. Zijn erfenis is enorm”, besluit Veerle.

(AB)