Na een ambachtelijke carrière van meer dan 42 jaar en vier decennia het luchtruim te doorklieven, besliste Didier Dejonghe (64) om er op 1 januari 2019 definitief mee op te houden. “Van beide verhalen heb ik tot de allerlaatste minuut genoten”, klinkt het zonder aarzelen.
De wijzer op het uurwerk naast de winkeldeur in de Ardooisesteenweg met het huisnummer 59 staat ‘op rust’. “Precies honderd jaar geleden begon mijn grootvader Jozef met deze stiel”, begint Didier. “Mijn vader Jacques zette de zaak verder en gaf zijn ervaring door aan mijn broers en mezelf.” Didier haalde na zijn humaniora in het Klein Seminarie het diploma van uurwerkhersteller. “De belangrijkste knepen van het vak leerde ik wel bij mijn voorgangers. De vaardigheid voor het herstellen van antieke klokken, erfde ik vooral van mijn opa. Na zijn overlijden zijn we hier komen wonen en werd het uurwerkatelier mijn vaste werkplek. Mijn broers zorgden voor het commerciële aspect terwijl ik meer achter de coulissen als hersteller mijn ding deed.”
Vlieginstructeur
“Toen de digitale uurwerken midden de jaren tachtig de markt bestormden, had dit zijn weerslag op onze ambacht”, mijmert Didier. “Die revolutie kwam op een ideaal moment. Zo kon ik mij voor een groot stuk op mijn andere liefhebberij storten. In die periode bestuurde ik recreatief een vliegtuigje. Ik deed mijn uiterste best om van die vliegpassie mijn beroep te maken.”
Tussen het herstellen van uurwerken door, deed hij zijn theoretische en praktische examens en werd zonder problemen professioneel piloot. “Alhoewel ik genoten heb van het vliegen op zich en vooral in het Europese luchtruim mijn sporen verdiende, trok het lesgeven mij vanaf het begin enorm aan. Ik specialiseerde me als vlieginstructeur en gaf sindsdien vliegopleidingen aan instructeurs en recreatieve- en beroepspiloten. De laatste vijftien jaar nam ik ook de taak van vliegexaminator op mij. Mijn pensioen draag ik graag letterlijk op aan mijn rug. Ik heb meer dan 27.000 landingen meegemaakt. Veilig landen is één ding, maar ik verkies vooral mooie zachte landingen. Compromissen zijn op dat punt niet mogelijk”, glimlacht deze ervaren vliegenier.
De gelijkenissen tussen beide beroepen zit volgens Didier vooral in het passioneel bezig zijn met techniek. “Mijn technisch inzicht is in beide vakken goed van pas gekomen. Precisiewerk én geduld zijn karaktereigenschappen die ik met de genen meekreeg. Zowel een horloge als een vliegtuig, behandel je met zachtheid”, klinkt het gemeend. “Een leerling-piloot zijn eerste solovlucht laten uitvoeren, gaf mij dezelfde voldoening als een uurwerk waarvan het raderwerk volledig is vastgelopen, nieuw leven inblazen.” Didiers uurwerkmakersgerief is voornamelijk bestemd voor een ambachtelijk museum. “Er zit interessant materiaal tussen van meer dan een eeuw oud. In de living springt een uniek exemplaar meteen in het oog. “Het is een Franse torenklok uit 1730”, aldus een trotse kenner. “Ook mijn vader en grootvader hebben hieraan gewerkt. Die werkt even precies als een quartz horloge.”
Het befaamde zwarte gat zal hoogstwaarschijnlijk niet voor deze bezige bij weggelegd zijn. “Al jaren zorg ik ervoor dat onze straat er proper bijligt. Elke morgen ben ik een klein anderhalf uur bezig. Je slaat een praatje en ervaart op die manier sociale voldoening. Ik heb mij met Frank Wauters van de Ransels geëngageerd om onder het gekende initiatief van de ‘Mooimakers’ ook andere Krottegemnaars te motiveren om zich hiervoor in te zetten. Het is een aangename vrijetijdsbeleving.”
Fotografie
Fotografie was voor Didier, die in het verleden ook een drietal jaar actief was als journalist voor de Weekbode, al langer een uitlaatklep. “In het verleden heb ik regelmatig enkele prijzen gewonnen. Het is zelfs zo dat mijn petekind, Marie Dejonghe (16), sinds kort fotografie volgt aan de Brugse kunsthumaniora. Onrechtstreeks heb ik haar waarschijnlijk beïnvloed. Zoiets doet echt deugd”, straalt Didier. “Zij is mijn oogappel en soms gaan we zelfs samen op pad voor onze gemeenschappelijke passie.”
“Dankzij zijn fototoestel leerde hij trouwens ook Patrick Werbrouck kennen. Ze trekken vaak alleen of samen de stad in om dat perfecte kiekje te nemen. “We zijn momenteel op zoek naar gelijkgestemde zielen die samen met ons als Krottegemse Fotografen wat ideeën en ervaringen kunnen uitwisselen. We hopen dit concept binnenkort vorm te geven.”
Didier wil nog één ding meegeven. “Mijn levensmotto luidt: Niet bij de pakken blijven neerzitten. Als er iets kapot is, als er iets scheelt of als je iemand kunt helpen, steek de handen uit de mouwen en begin eraan.” (KK)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier