Thomas Siffer: “Niet ambitieus, maar voortgejaagd door goesting”

Nieuwpoortenaar Thomas Siffer (54) was al van alles: journalist bij Flair, hoofdredacteur van Story en Menzo, televisiepresentator, wereldzeiler, columnist, communicatieadviseur van de SP.A… Vandaag is hij olijfboer in Zuid-Italië. “Ik wil alles proberen”, legt hij uit. “Niet omdat ik ambitieus ben, maar omdat ik voortgejaagd wordt door goesting. En ik ben in alles een beetje overdreven.”

Hij is nog eens enkele dagen in het land en dat gebeurt niet zo veel. De voorbije nachten sliep hij in de zetel, in de studio van zijn dochter en haar lief in Gent. En hij heeft zijn bagage bij zich om na het gesprek op de Mercator rechtstreeks weer naar Italië te vertrekken. “Het thuisfront bestaat niet meer voor mij. Het thuisfront is overal”,zegt Thomas Siffer. “Toch verlang ik nu al om naar huis te gaan, naar mijn vrouw. En ook Nieuwpoort blijft in me zitten. We gaan dit interview toch in het West-Vlaams doen hé?”

Absoluut. Betekent het iets voor jou, op de Mercator zijn?

“Het zeiljacht waarmee ik drie jaar lang met vrouw en dochter rond de wereld heb gevaren, heette ook Mercator. Ik ben ook een enorme bewonderaar van de persoon Mercator. We gebruiken zijn wereldkaart nog altijd. Fe-no-me-naal wat die mens gedaan heeft. Dit schip is nog zo’n fenomeen. Ik ben hier als kind nog geweest. Ik denk zelfs dat ik hier als kind met de scouts van Nieuwpoort een scoutseed heb afgelegd.”

Die zeilwereldreis, tussen 2002 en 2005, was dat een scharnierpunt in jullie leven?

“Absoluut. Ik heb er zelfs lange tijd lastig van gelopen. Het was zo’n mooi hoogtepunt dat het pijnlijk werd achteraf. Ik heb dan ook de relatieve fout gemaakt om in te gaan op de vraag van Johnny Vande Lanotte hier (wendt het hoofd even richting stadhuis) om communicatieadviseur van de SP.A te worden. Daar was ik niet goed in. Ik heb enorme bewondering voor Johan, als mens en als politicus. Maar de job was niet voor mij weggelegd.”

Waarom niet?

“In de media kon ik altijd heel veel doen met directe impact. Je ziet je eigen werk meteen verschijnen. Maar anderhalf jaar achter de schermen van een politieke partij werken… Het is een log schip hé.”

Jij wil meteen resultaat zien?

“Ik doe niets zonder dat het een aflijnbaar project is. Ik ga niet zomaar zeilen, nee, ik ga rond de wereld zeilen. Ik verhuis niet zomaar naar Italië, nee, ik word olijfboer in Italië. Zelfs hoe ik naar hier gekomen ben: met de trein uit Brindisi, oké. Maar voor mij is het: van de Adriatische Zee naar de Noordzee. En straks terug, van de Noordzee naar de Adriatische Zee. Het moet altijd een titel hebben. Ik wil altijd projecten kunnen afvinken. Maar na die zeilreis was mijn hoofdproject afgevinkt. Er bleven slechts B-projecten over. En dat was pas lastig.”

Na mijn zeilreis rond de wereld was het hoofdproject van mijn leven afgevinkt

Je zou er bijna een depressie van krijgen.

“Dat niet, maar ik had het wel moeilijk. Ik herinner mij een dag, april 2006, toen ik in Brussel-Centraal, het meest mistroostige station ter wereld, de trein wou nemen. Ik zag er een grote vlek bloed en vroeg me af: wat is hier gebeurd? Een vrouw zei me dat daar een jongen was doodgestoken voor zijn mp3-speler. Joe Van Holsbeeck. Daar kreeg ik echt een klap van. Enkele maanden geleden zat ik nog op een eigen jacht paradijselijk te varen met vrouw en kind, nu keek ik hier naar een gigantisch drama. Ik moet weer gaan zeilen, dacht ik.”

Op zeilreis maakten jullie ook een drama mee. Jullie belandden in Thailand midden in de tsunami en hielpen er met de heropbouw van een baai.

“Twee weken geleden sprak ik er nog over met vier mannen en ben beginnen blèten. Ik was nochtans nuchter en zo. Die volledige vernietiging van een wereld rond je… 14 jaar na datum ga ik er nog altijd van onderuit. Tegelijk was het een van de mooiste ervaringen uit mijn leven. Omdat we mochten helpen aan de heropstanding van die wereld. Ik peizen dat heel veel dingen die verschrikkelijk pijn doen, ook de mooiste dingen van je leven kunnen zijn.”

Over je anderhalf jaar bij de SP.A las ik ergens dat je er niet zo goed in de groep lag.

“Ik? Oei, ik was dat een beetje aan het verzwijgen. (lacht) Ja, ik heb er ervaren dat je grootste vijanden in je eigen partij zitten.”

Nochtans lijk je mij iemand die het lef heeft om in zo’n wereld te aarden, nee?

“Ik heb een grote mond, maar een grote fout die mensen maken, is te denken dat ik ambitie heb. Ik ben nul ambitieus. Ik zal nooit iemand aan de kant duwen voor mijn eigen ambitie. Ik ben veel meer lui dan ambitieus. Maar als ik ergens goesting in heb, dan heb ik wel goesting.”

Kan je dan makkelijk het vorige achter je laten?

“Het is een van de grootste talenten van mijn vrouw en ik: kunnen loslaten. We kunnen makkelijk zeggen: oké, we gaan ergens anders naartoe. Zelfs nu. We leven in een paradijselijke omgeving in Zuid-Italië en zijn er stief gelukkig, Maar mocht iemand zeggen: neem je geen wijnboerderij over in Zuid-Afrika, of een koffieplantage in Colombia, dan zouden we dat heel ernstig overwegen.”

Hoe kwam je in Italië terecht?

“Per ongeluk. Na onze wereldreis is mijn vrouw gaan zoeken naar een huisje. Op een dag vond ze iets in Italië. De omgeving kenden we niet, we hadden nog nooit van Puglia gehoord… maar we konden het betalen. Een fantastisch huisje. Negen jaar geleden hebben we het gekocht en zeven jaar geleden gingen we er wonen. Toevallig stonden er olijfbomen en zo zijn we olijfolie beginnen maken. En dat ging zo goed… We hebben nu al een 400-tal eeuwenoude bomen op acht hectare grond. Ik putter er veel. Elke dag naar het land gaan, allerlei werkjes doen… Voor de grote werken krijg ik hulp van vrienden, tegen betaling.”

Jullie intrede ging er niet over rozen. Ik las over inbraken, maffiapraktijken…

“Voor alle duidelijkheid: ik heb geen contact met de maffia. Maar in het eerste dorp waar we woonden, was er vijf keer een inbraak. Drie keer in ons huis, een keer werd mijn laptop uit mijn fietstas gestolen en eens de auto volledig uit elkaar gehaald. Maar je went daar aan. Het was misschien een inwijdingsritueel. Nu is er al vijf jaar niets meer gebeurd.”

Jij weet wie de daders zijn?

(denkt lang na, lacht even en knikt bevestigend) “Het fascinerende aan die wereld is dat je aan een bar kan staan met iemand die van jou weet dat jij het weet. Je weet dat allebei van elkaar, maar er wordt toch niet over gepraat. Het is een vreemde manier van wederzijds respect. Ik krijg dat niet uitgelegd. Ik denk bijvoorbeeld dat ik weet wie mijn laptop gestolen heeft. Maar ik ken die mens nu al zovele jaren dat ik niet de behoefte meer voel om hem ermee te confronteren. Het was misschien een beetje een misse van zijn kant.”

Jij gaat daar erg relativerend mee om. Dat was toch niet zo toen het net gebeurd was?

“Als je auto helemaal uit elkaar wordt gehaald… Dat lijkt alsof je wereld instort. Maar dat is niet zo. Het is zelfs een voordeel: iets minder dat ze kunnen stelen. En nu zal het niet meer gebeuren. Omdat ik intussen meer een van hen ben? Geen idee. Maar in het begin? Daar komt zo’n onnozelaar met een laptop in zijn fietszak. Dan pakt iemand die hé!”

Die hele affaire gaf je wel schrijfstof voor je eerste roman Het zijn de geheimen.

“Ik ben preus op die roman. Hij krijgt ongelooflijk goede kritieken van de lezers.”

Zal je er nog schrijven?

(beslist) “Nee. Ik ben gefrustreerd. Hij verkoopt niet. Ik denk dat er in Vlaanderen niemand zit te wachten op een roman van de vroegere columnist van Flair en hoofdredacteur van Story. Het frustreert me dat ik geen enkele recensie kreeg, geen enkele nominatie voor een literatuurprijs… Maar ik begrijp het. Ik zou ook geen boek lezen van Luk Alloo of Kürt Rogiers.”

Ik ben helemaal niet arrogant, ik ben eigenlijk een lieve gast

Vind je jezelf een groot talent?

(blaast, denkt na) “Wij hebben een cultuur waarin je niet mag zeggen dat je ergens goed in bent. Ik zal je zeggen: ik ben goed in vele dingen, maar ook slecht in vele dingen. Ik ben erg lui, kan niet koken, heb geen geduld, ben hoogst onverdraagzaam. Maar met mijn enthousiasme kan ik mijn onkunde overwinnen. Zo kan ik mooie cijfers voorleggen als hoofdredacteur van Story, terwijl die hele showbizzwereld mij eigenlijk niet interesseert. Ik kan ook een groep leiden. Ik kan rond de wereld zeilen, ik kan olijfboer worden… Als ik iets aanpak, kan ik het.”

Bij sommigen heb je het imago van een arrogante grote bek. Hoe komt dat?

“Als je het lef hebt om te zeggen: ‘ik kan dat’, vinden mensen je snel arrogant. Als je een boot koopt en rond de wereld zeilt, word je ook al een beetje arrogant. Maar ik weet van mezelf: ik ben helemaal niet arrogant, ik ben eigenlijk een lieve gast. Ik ben wel zelfzeker. En ik heb veel goesting. Soms een beetje overdreven in alles. Daarom ben ik er altijd in geslaagd om het beste te halen uit de weinige talenten die ik heb.”