Op 21 augustus 2013 stopte de wereld even met draaien voor Steve Cools (50). De ex-beroepsmilitair knalde met zijn motor tegen een tractor die een onverwacht manoeuvre deed, een ongeval waarbij hij verlamd raakte van tenen tot kin. Wat volgde was een revalidatie die de rest van zijn leven zal duren. Steve is er echter niet de man naar om bij de pakken te blijven zitten en bleef zijn geliefde sport karate beoefenen. Met succes: na twee Belgische titels, kaapte hij nu ook het goud weg tijdens het WK G-karate, de variant voor mensen met een beperking.
Bruine gordel Steve ontvangt ons in de massageruimte van de zaak van zijn vrouw Wendy Lemahieu, zijn hevigste supporter. “Na mijn carrière in het leger heb ik me laten omscholen tot masseur om mijn vrouw bij te staan in de zaak. Ik had er een loopbaan opzitten van meer dan 25 jaar, met onder andere missies in Libanon, Afghanistan, Kosovo. Tijdens de laatste jaren van mijn legertijd, toen ik gestationeerd was in Zeebrugge, ben ik met karate begonnen omdat er toevallig een club in de buurt was. Eindelijk zeg maar, want ik droomde er al van als kind onder invloed van de films van Bruce Lee, maar mijn ouders wilden liever niet dat ik vechtsport deed“, getuigt Steve. “Maar dan gooide dat ongeval plots alles door elkaar. Massages worden hier nu niet meer gegeven.”
Het idee om de karate-draad terug op te pikken kwam er eerder per toeval. “Ik was al enkele maanden aan het revalideren toen tijdens een oefening, waarbij ik telkens één been vooruit moest zetten, het licht ineens ging branden. Plots besefte ik dat die revalidatie-oefening wel heel erg geleek op een standaard oefening in karate, met dat verschil dat er in karate ook een slaande beweging met de armen bijhoort. Ik heb mijn revelatie meteen aan mijn kinesisten en therapeuten voorgelegd en kreeg groen licht op voorwaarde dat ik geen slagen in het gezicht zou krijgen. Ik heb plechtig beloofd dat ik dat zou vermijden (lacht).” Momenteel traint Steve drie keer per week karate, bovenop het zware revalidatieprogramma dat hij, wellicht voor de rest van zijn leven, moet volgen. “Na het ongeval waren mijn spieren volledig in shock. Alsof er iemand op een reset-button had gedrukt. Ik kan nog altijd heel moeilijk kracht ontwikkelen, en enkele vingers aan mijn rechterhand zijn permanent verkrampt. Maar ik maak wel degelijk progressie, in die mate zelfs dat mijn begeleiders verbaasd zijn over wat ik ondertussen al allemaal kan, zoals autorijden, weliswaar met een ‘automatique’, en fietsen. Onlangs ben ik met een groep vrienden mee gefietst en ik heb dan wel serieus moeten scharten om in het wiel te blijven, maar ze hebben me er toch niet afgekregen!”
Paralympische Spelen
Zijn wereldtitel betekent niet dat Steven nu voldaan achterover leunt. “Karate geeft mij iets om naar te streven. De titels zijn heel erg leuk, maar niet mijn grootste doel. Dat is die zwarte gordel. En ik zou graag nog eens in Frankrijk al de mooie cols oprijden, Madeleine, Tourmalet, Mont Ventoux… Daarnaast ben ik ook in gesprek met de stad Oostende voor het organiseren van initiaties karate voor mensen met een fysieke beperking. Op vlak van karate is mijn grootste droom wellicht Olympisch, want op de volgende Spelen van 2020 wordt karate een Olympische sport. En het is de gewoonte dat dezelfde sport vier jaar later ook een Paralympische sport wordt. Me daarvoor kwalificeren zou echt fantastisch zijn. Maar mijn ultieme droom is misschien wel om terug de motor op te kruipen. Helaas heb ik aan mijn vrouw moeten beloven dat nooit meer te doen. Ik ga me daar proberen aan te houden ook.” (JGO)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier