Prachtige huizen in het ‘miljoenenkwartier’

De Wolvendreef, of het ‘miljoenenkwartier’ zoals veel Kortrijkzanen het enigszins afgunstig noemen, is uniek in Kortrijk. De meeste huizen staan er middenin een groene oase van rust. Als er al een wagen geparkeerd staat die geen BMW is, dan is die geheid van de tuinman. Een kijkje nemen achter die prachtige gevels is niet makkelijk. De inwoners staan erg op hun privacy en zijn bovendien vaak drukbezet. Wij slaagden er toch in, en wat blijkt? Achter die gevels gaan heel gewone mensen schuil.

De Wolvendreef ligt naast de Condédreef, de grote ring rond Kortrijk en de Pottelbergwijk. Oorspronkelijk was de wijk geen deel van de stad. In de vroege Middeleeuwen diende hij tot buitenverblijf en jachtterrein voor rijke edelen. De wijk draagt nog steeds sporen van die vroegere bestemming. Navigeren is er haast onmogelijk. De huisnummers worden telkens gevolgd door een A, B, C, D, E, F en ga zo maar verder. En dat niet noodzakelijk in die volgorde. Eens we het huis van Willy Delaere gevonden hebben in een doodlopende straat vlak naast het ei, legt hij uit hoe dat komt.

Mooie lanen

“Vroeger was dit stuk eigenlijk Wolvenstraat, maar toen ze de Condédreef hebben verbreed naar vier rijstroken heeft het stadsbestuur beslist dat de ene kant Wolvenstraat was en de andere kant Wolvendreef. Iedere keer dat er een nieuwe postbode aan onze wijk wordt toegewezen geraakt die mens hopeloos in de war“, lacht hij. Ik moet heel dikwijls mijn courrier bij de buren gaan halen. Maar dat is niet erg. Zo zie ik die eens.”

Willy’s taalgebruik is doorspekt met Franse woorden zoals dat bij de Kortrijkse ‘beau monde’ in de jaren stillekes het geval was. “Op het moment dat ze die verbreding deden, wilden ze ook van de Wolvendreef een tweevaksbaan maken. Zodat auto’s makkelijk konden kruisen. Maar dat zagen wij hier op de wijk niet zitten. Gelukkig ging ik in die tijd geregeld fietsen met de schepen van Openbare Werken. Uiteindelijk is die tot inzicht gekomen en hebben we onze mooie lanen met prachtige oude bomen kunnen houden.” Willy woont al sinds de jaren 50 in de wijk. Eerst op nummer 14 in een huis van zijn eigen ontwerp, later verhuisde hij naar de doodlopende straat waar hij nu woont. Ook dat huis is van zijn eigen hand.

Willy is 94 en met pensioen. Maar vroeger was hij een van de meest bekende architecten van ons land. Zo ontwierp hij onder andere het oude gerechtsgebouw van Kortrijk en de Expo Hallen. “Spanten waren mijn specialiteit”, vertelt hij en hij haalt een vergeelde foto boven van Expo ’58. “We hebben op de Expo 33 paviljoenen gezet en veel daarvan waren uitgerust met van die spanten.” De man heeft duidelijk gelééfd, zijn huis staat vol souvenirs. Veelal van emotionele waarde. Zo haalt hij even later een boek boven dat duidelijk al een aantal jaren meegaat. “Dit komt uit het persoonlijk archief van de koning“, vertelt hij. “Het is een kopie natuurlijk maar toch, niet veel mensen kunnen je dit tonen.”

Ooit wou men hier een verkaveling realiseren maar dat stuitte op groot ongenoegen

Het boek is een verzameling van persoonlijke teksten van bekende kunstenaars zoals Streuvels en De Saedeleer aan Koningin Elisabeth die in 1913 een bezoek bracht aan Kortrijk. Als Willy ons verder meeneemt voor een rondleiding in zijn huis zie je ook hoe geëngageerd hij al die jaren is geweest. “Mensen denken vaak dat er bij ons in de wijk alleen maar rijke stinkerds wonen die aan zichzelf denken. Maar hier wonen vooral succesvolle ondernemers die heel veel mensen tewerkstelden in de regio.”

Zelf was Willy 25 jaar lang voorzitter van de voedselbank en heeft hij een muur vol onderscheidingen voor uitzonderlijke verdienste van Lions Club, een serviceclub. Al doet hij daar heel bescheiden over. Toch vinden we zelfs op het toilet foto’s van hem en bekende kunstenaars. Sommige onder hen maakten voor Willy zelfs een kunstwerk met een persoonlijke boodschap. Maar dat zijn niet de dingen waar de man het meest trots op is. Zijn prachtige moestuin is voor hem heilige grond. Eens we een zelfgekweekte kerstomaat in onze mond stoppen begrijpen we waarom. Die dingen zijn lekker!

Als we Willy vertellen dat onze volgende stop bij Pia Ingelbeen is dan moeten we haar absoluut hartelijke groeten doen. “Haar zoontje Louis heeft hier in de living nog leren lopen. Haar man was een vriend van mij”, zegt hij.

Op weg naar Pia komen we na drie keer verdwalen langs een villa die nog in de stellingen staat. Het is geen nieuwbouw. Daar is geen plaats meer voor in de wijk aangezien elk perceel waarop gebouwd wordt volgens Willy 2.500 vierkante meter groot moet zijn. De villa wordt dus gerenoveerd, al staat er niet veel meer van recht dan de muren. Vooral in de tuin heerst grote bedrijvigheid. Die tuin uit 1952 is de enige van landschapsarchitect Russell Page in ons land die vrijwel integraal bewaard is gebleven. Blikvangers zijn een rechthoekige spiegelvijver, een tuinpaviljoen en een groot zwembad met badhuis. Tot een aantal jaar geleden behoorden de gronden toe aan de familie De Poortere, zaakvoerders van de gelijknamige textielgigant. Zij wilden er een verkaveling realiseren maar dat stuitte op groot ongenoegen in de buurt. Schepen van Wonen Wout Maddens liet de politie de werken stil leggen om te bekijken of de tuin beschermd kon worden. Dat is uiteindelijk ook gebeurd, maar er was tegen die tijd al vrij veel schade.

Beschermd pand

Gelukkig kocht Geert Pouleyn uit Vichte het terrein een aantal jaar terug op. Zijn familie maakt vooral ramen en deuren en behoort tot de 500 rijkste van België. Ze hebben ervaring met het renoveren van beschermde panden. “Het is niet de eerste keer dat we een beschermd pand renoveren. We weten dus waar ons aan te verwachten. Meestal doen we dat om het uiteindelijk weer te verkopen. Maar dit huis gaan we in de familie houden. Het groen en de rust trekken mij erg aan. Tegen 2020 zouden alle werken afgerond moeten zijn en kunnen we verhuizen”, vertelt Geert.

Eens de Pouleyns verhuizen zal Pia Ingelbeen een van hun dichtste buren worden. Ze moet lachen als we de groeten doen van Willy. “Hij bracht vroeger altijd groenten langs. Maar toen Louis een jaar of vijf was, heeft hij Willy eens beledigd en sindsdien kregen we geen groenten meer.” (lacht)

Wulvendael

Pia kocht haar huis in de Wolvendreef zo’n 20 jaar geleden. Het heet Wulvendael en is een replica van een oud Schots jachthuis. Het werd vroeger gebruikt als buitenverblijf. Pia verbouwde de oude stallen van het domein om haar advocatenkantoor te huisvesten. Al was dat eigenlijk niet het belangrijkste. “Mijn mama kwam kijken en die zei, jij hebt geen huis gekocht, jij hebt een tuin gekocht! En eigenlijk is dat waar.”

De tuin van Pia is inderdaad gigantisch, inclusief zwembad en twee eeuwenoude kastanjebomen. Maar wie denkt er binnen te kunnen sluipen is eraan voor de moeite. Het prachtige landschap is het territorium van haar hond Jules, die alle ongewenste bezoek al blaffend de deur wijst. Enkele jaren geleden nam Pia een drastische beslissing. “Ik was het beu om in dat keurslijf van advocate te zitten, dat was veel te beperkend. Ik wilde problemen echt kunnen oplossen.” Dus trok ze naar Zuid-Afrika voor een opleiding en kwam ze terug als bemiddelaar.

Rustgevend groen

“In 2013 heb ik de hele boel hier weer verbouwd. Bedoeling was dat ik tijdens onderhandelingen beide partijen kan samenbrengen. Maar dat lukt niet op de manier en de plaats zoals ik het mij had voorgesteld. Meestal ga ik naar de klanten toe. Om mijn verbouwingen nog enig nut te geven wordt het gebouw nu ter beschikking gesteld met het oog op inspirerende, creatieve en strategische bijeenkomsten.” Of Pia hier voor altijd zou blijven weet ze niet. “Sinds mijn zoon het huis uit is, is het hier wat groot voor mij alleen. Ik sluit dus niet uit dat ik mijn leven plots weer een drastische wending geef. Maar dat rustgevende groen zou ik wel nooit meer kunnen missen”, besluit ze.