Onze man gaat… magneetvissen aan de Leie onder Lauwe-brug

Recent haalde Ken Dedeyne uit Lauwe enkele keren de media. Met behulp van zijn aparte hobby, magneetvissen, haalde hij niet 1 keer maar zowaar 2 keer een gigantische obus uit de Leie. 2 verschillende tijdstippen, 2 verschillende plaatsen, 2 keer prijs! Het prikkelde mijn interesse. Vissen zonder echt vissen boven te halen, vissen zonder precies te weten op wat je nu net aan het vissen bent … We dompelden ons onder in de wereld van de magneetvisserij.

Even voor de goede verstaander: magneetvissen is niet de kunst om het op magneten te vissen, maar eerder met een magneet aan een touw aan de slag te gaan. Even een magneetje in het water droppen en een schat uit het water hijsen, het lijkt op papier allemaal zo eenvoudig.

We ontmoeten Ken, die in het dagelijkse leven actief is bij de NMBS, onder Lauwe-brug. Een plaats die niet lukraak gekozen werd, het was immers op die plaats dat hij zijn laatste bom boven haalde. “Dolle pret voor de mannen van DOVO”, grapt hij. “Ze vroegen me zelfs of ik geen abonnement wilde hebben.”

Die bommen, dat zijn echt uitzonderingen

Ken heeft wat weg van Balou de beer, een imposante verschijning maar een zachte inborst. Hij aarzelde geen moment toen ik hem de vraag stelde of hij mij ‘de stiel’ wilde leren. Misschien was het moment niet echt optimaal, een gure vrijdagnamiddag van het type waar je eigenlijk geen hond door zou willen jagen. “Ik ben altijd al een buitenmens geweest en was vroeger een fervent motorrijder, maar mijn vrouw maakte zich teveel zorgen. Het was dan ook tijd om iets anders te gaan zoeken en ik had al wat filmpjes op YouTube gezien van magneetvissers, dus de keuze was snel gemaakt”.

Zijn introductie is even geruststellend als opmerkelijk. Een veilige hobby zoeken om dan uiteindelijk bommen uit het water te liften? Erg veilig lijkt het toch allemaal niet. “Die bommen, dat zijn echt uitzonderingen. We halen wel eens onderdelen van wapens uit het water, vooral in streken waar tijdens de oorlog veel gevochten werd, maar meer dan dat ook niet“.

Met wat meer geruststelling toont Ken mij de magneet die ik ga gebruiken. Hij neemt een knoert van een blok, ik krijg een soort mini-uitvoering toegestopt. Bang dat ik hier meteen de grote stukken ga bovenhalen? Krijg ik bewust een beginners-magneet? “Het is niet de grootte, het is wat je ermee doet dat van tel is.”

Hij kan met moeite zijn lach inhouden. “Die kleine magneet tilt ook al snel 200kg op. Ik neem de grotere, omdat die minder gevoelig is voor het reliëf van de ondergrond. Met de kleine magneet raak je overal tussen en ga je ook sneller iets bovenhalen.”

Logisch, maar je moet er maar aan denken. Het valt op dat hij, net voordat hij zijn magneet het water in kiepert, het touw aan zijn schoen vast hangt. “Het is iets wat je snel leert. Zo een magneet kost best wel wat geld. Gooi alles in het water en vergeet het touw vast te houden, dan is je investering weg. Op die manier blijft het touw altijd aan mij vast hangen.” Wederom de logica zelve, maar zo moeilijk lijkt dat toch allemaal niet? Magneet, touw, gooien en trekken? Kun je dit nog een hobby noemen of is dit louter een excuus om in het weekend wat blikjes achterover te hijsen met de vrienden?

Ik word al snel geconfronteerd met de realiteit, want tijdens mijn eerste gooi raken mijn voeten verstrengeld in het touw. Mijn magneet overbrugt een afstand van geen paar centimeter alvorens ze op het beton landt. De lach van Ken gaat los over het geluid van de huilende wind, die onder de brug voor een waar fluitconcert zorgt. “Beginnersfouten”, roept hij, je raakt er wel. Mijn tweede worp wordt veel beter! Of ik hoopte dat toch, want mijn magneet komt beenhard tegen de brug boven ons terecht. Mijn zelfzekerheid smelt als sneeuw voor de afwezige zon, met als voordeel dat een normaal mens met zo een weer niet buiten komt. Niemand had mijn lamentabele pogingen om een magneet in het water te gooien gezien.

Derde keer scheepsrecht en daar gaat de magneet. Nagenoeg meteen wordt duidelijk dat dit alles zo eenvoudig niet is. De combinatie magneet-touw weegt en ik was ervan overtuigd dat dit ding als een baksteen naar de bodem van de Leie zou zakken. Niet dus, want de magneet drijft aan een rotvaart weg. “Je mag de stroming van de Leie absoluut niet onderschatten” roept Ken, met een stemvolume dat de wind overstijgt. “Vooral als ze in Frankrijk de sluizen openzetten, dan gaat het erg erg snel.” Ongelijk heeft hij niet, want het is moeilijk om gericht te gaan gooien. Je magneet komt dan wel op de gewenste plaats in het water, de bodem ligt 5 meter dieper en in die tijd schuift het geheel meters verder.

Het wordt een vruchtbare namiddag, want beiden hebben we keer op keer beet. Ken haalt stuk per stuk een fiets naar boven, ik moet me tevreden stellen met gigantische hopen afval. “Je ziet op zo een moment pas wat een mens allemaal weggooit en vooral waar ze het weggooien” foetert Ken. “Nu valt het nog mee, er zijn momenten dat we volledige afvalzakken bovenhalen. Degoutant gewoon.” De riante collectie nagels, vijzen en andere metalen prullaria die ik bovenhaal, wordt ter plaatse op grootte gesorteerd en komen dan terecht in plastic bakken die Ken sowieso altijd bij zich heeft. “Ik kan moeilijk al het afval opnieuw weggooien he? Eenmaal de bakken vol zijn, ga ik naar het containerpark. Het is een coole hobby en ergens ben ik ook wel een beetje blij dat ik mijn steentje kan bijdragen voor het klimaat.”

Een aparte hobby, een permanente schattenjacht, een activiteit die toch wel wat van je armen vraagt, het zijn zaken waar ik mezelf wel in kan vinden, maar de wind snijdt stilaan door de kleren en ook de handschoenen zijn doorweekt. De koude temperaturen krijgen stilaan de bovenhand, hoe houdt Ken dat in godsnaam vol?

“De eerste keren dat ik een magneet in het water gooide, dacht ik ook dat ik goed genoeg beschermd was. Gaandeweg heb ik mijn kledij aangepast. Het is vooral het feit dat je redelijk stil staat, dat een absolute dooddoener is. Winddicht de volgende keer he makker.”

Verkleumd, met handen die niet al te fris ruiken (want zo proper is die Leie nog niet) en met een ervaring rijker trek ik huiswaarts. Ik begrijp ze best wel, die magneetvissers. Het concept van op iets te vissen, zonder te weten wat zorgt voor een aantrekkingskracht die voor heel wat mensen te sterk is om te onderdrukken. Je hebt er ook heel wat minder materiaal voor nodig, dan pakweg iemand die op forellen gaat vissen en het is iets wat je perfect nog even snel na het werk kan doen. Heerlijk ontspannen, maar dan wel liefst op een zwoele zomerdag.

(CLL)