Patrick Depypere, al veertig jaar trouw medewerker van deze krant en overbekend Ingelmunsternaar, herstelt langzaam maar zeker van een zware hersenbloeding. “Ik kus mijn beide handen dat ik hier nog ben”, zegt hij. “Het is alsof ik een nieuw leven gekregen heb.”
Het nieuws sloeg eind augustus in als een bom in Ingelmunster: Patrick Depypere, beter bekend als PADI, was getroffen door een hersenbloeding. De man die al vier decennia de lokale actualiteit en Vlaamse showbizzwereld op de voet volgt, was uit roulatie. Een kleine vier weken later is de man, die op 21 oktober zijn 57ste verjaardag viert, aan de beterhand. “Maar ik besef dat ik erg veel geluk heb gehad”, zegt hij.
Wat herinner je je nog van die bewuste maandag 27 augustus?
“Ik had een prachtweekend achter de rug. Opnames van Ment TV bijgewoond, Yesterdayland in Bobbejaanland… Die maandagochtend was er aanvankelijk geen vuiltje aan de lucht. Ik zat aan de keukentafel en kreeg een sms’je. Ik wilde reageren, maar mijn vingers misten de juiste toetsen. Niet veel later komt mijn vader Roland binnen en wil ik hem iets zeggen. Hij verstond niks van wat ik wilde zeggen en had meteen door dat er iets niet pluis was.”
En toen schoot je broer Andy meteen in actie.
“Mijn vader had hem opgebeld en hij repte zich naar huis. Andy voerde me meteen naar de spoeddienst van de Sint-Jozefskliniek in Izegem en na een scanbeurt vielen de zware woorden: ik had een hersenbloeding. Ik hoor het de arts nog altijd zeggen: ‘een operatie is onmogelijk, daarvoor zit de bloeding te diep’. We konden dus niks anders doen dan afwachten en hopen dat de ‘schade’ zou meevallen. Maar blijkbaar heb ik een héél goeie engelbewaarder. Ik kon volledig verlamd geweest zijn, maar ik moet enkel mijn spraak weer inoefenen. Ik praat nu trager dan voor die hersenbloeding, maar volgens de logopediste komt dat zo goed als helemaal in orde. Ik heb een serieuze duw gekregen, maar ik ben er nog. En dat is het belangrijkste.”
“Het waren erg emotionele weken. Ik ben enorm geschrokken van de massale reacties”
Hoe dankbaar ben je je broer?
“Dat valt in geen woorden uit te drukken. Hij, en de rest van mijn familie, hebben perfect gereageerd. Wat als er niemand thuis was op het moment dat ik die bloeding kreeg? Dan hadden ze me waarschijnlijk in de keuken in een compleet andere situatie aangetroffen. Nu ben ik wel bang, moet ik toegeven. Bij de minste vorm van hoofdpijn bijvoorbeeld vrees ik al het ergste. Ik durf zelfs amper te niezen.”
Ben je van plan om je leven nu compleet om te gooien?
“Veel mensen denken waarschijnlijk dat die hersenbloeding het gevolg is van mijn drukke bezigheden, maar dat kan volgens de behandelende artsen niet de oorzaak zijn. Ik waak er al mijn hele leven over dat ik zeker acht uur per nacht slaap en stress ervaar ik niet. Alles wat ik doe, doe ik met heel mijn hart. Maar het is wel zo dat de kans op een hersenbloeding erfelijk is. Mijn mama is daar op 23 mei 1992 aan gestorven. De kans dat ik een tweede bloeding oploop, zou quasi nihil zijn, maar het zet je toch eens aan het nadenken. Mijn mama is overleden, ik krijg een nieuwe kans. Een nieuw leven, zelfs.”
Welke lessen trek je uit dit hele verhaal?
“Het waren erg emotionele weken. Waar ik echt van geschrokken ben op een positieve manier is de massale reacties. Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen me hebben opgezocht, me een berichtje of een kaartje stuurden. Ik heb geprobeerd om alle reacties op mijn Facebookprofiel te lezen, maar dat is bijna onbegonnen werk. Zóveel zijn het er. Ik ontken niet dat die enorme stroom aan steunbetuigingen me onwaarschijnlijk veel deugd heeft gedaan. Blijkbaar appreciëren de mensen wat ik doe en wie ik ben.”
“Ik heb een serieuze ‘duw’ gekregen, maar ik ben er nog. En dat is het toch belangrijkste.”
Zullen we PADI straks minder vaak in het straatbeeld zien?
“Dat denk ik niet. Ik heb geen zittend gat, hé. Maar ik wil alles voorzichtig opbouwen, rustig van start gaan. Momenteel kost alles me ook redelijk wat tijd, maar elke dag voel ik me iets beter. Het gaat de goeie richting uit, al moet ik nog wat geduld oefenen. En als mijn lichaam een signaal heeft dat ik gas moet terugnemen, zal ik ook luisteren. Misschien moet ik leren om eens neen te zeggen. Iets wat ik tot nu toe amper deed.”
Waar kijk je nu naar uit?
“Naar de dag dat ik weer écht onder de mensen kan komen. Dat is eten en drinken voor mij. De goesting om er weer tegenaan te gaan, is groot. En de wetenschap dat veel mensen met me meeleefden, geeft me energie. Een pak Ingelmunsternaars was oprecht begaan met mijn gezondheidstoestand en enkele artiesten deden zelfs de moeite om me te komen bezoeken. Jettie Pallettie had er zelfs een autorit van vier uur voor over. Neen, PADI zal hopelijk nog een heel eind meegaan.” (knipoogt) (PVH)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier