Omer Vanzieleghem (80) uit Rumbeke is al 72 jaar duivenmelker in hart en ziel

Omer Vanzieleghem bij zijn kleine, mooi ogende duiventil waar hij nog zes duiven verzorgt. (Foto SB) © (Foto SB)
Redactie KW

Vorige week blies de kwieke Omer Vanzieleghem 80 kaarsjes uit. Omer is al bijna zijn hele leven een fervente duivenmelker. “Op achtjarige leeftijd ben ik mijn geliefde hobby begonnen en die liefde voor de duivensport is nooit meer weggegaan” vertelt Omer.

“Als vijfjarige kleuter zat ik hele dagen door het raam naar de duiven van onze buurman, die tevens bakker was, te kijken” gaat Omer verder. “Het was mijn moeder die mijn vader overtuigde om me een koppeltje duiven te geven en een eerste duiventil in elkaar te timmeren. Want zelf was mijn vader helemaal geen duivenliefhebber.”

Oudste duivenmelker

“Een aftandse winkeltoog was mijn eerste duiventil. Om me te jennen stak mijn vader er een engels haantje in in plaats van een duif. Maar nonkel Albert Slosse bracht redding en bezorgde me mijn eerste koppeltje duiven. Ik was toen acht jaar en de liefde voor de duivensport is nooit meer weggegaan, nu al 72 jaar lang.”

Hiermee was Omer toen zeker de jongste duivenliefhebber en wellicht is hij nu een van de oudste duivenmelkers van het land.

Vandaag woont Omer Vanzieleghem met zijn vrouw Carla Casteleyn in een serviceflat Ons Geluk in de Sint-Rochusstraat. Hij is er tevens conciërge en doet wat klein onderhoud in de tuin. “Ik wou enkel van de wijk Wervickhove naar daar verhuizen op voorwaarde op ik mijn geliefde duifjes kon meenemen. En het is me gelukt. Ik kreeg de toelating van bouwmaatschappij De Mandel om in de tuin een kleine, mooi ogende duiventil voor mijn zes duifjes te bouwen. Ik kan ze vanuit mijn flat vanop de tweede verdieping zien staan”, vertelt Omer honderduit.

“Mijn duiven en ik, dat is echte liefde. Ik zie de beestjes graag, ik verzorg ze goed en ze vliegen voor mij”, grapt Omer. “Mijn eerste taak elke ochtend, weer of geen weer, is de duiventil schoonmaken, de duiven eten en drinken geven en er een klapke mee doen.”

In de loop van die vele jaren heeft Omer met zijn duiven aan alle mogelijke nationale en internationale wedstrijden deelgenomen. Halve fond, zware fond, Arras, Fontenay, Bourges, Barcelona, Clermont-Ferrand, Chateauroux zijn begrippen en plaatsnamen die klinken als klokken in de duivenwereld. Uiteraard heeft hij vele prijzen gewonnen… maar rijk word je er als liefhebber niet van.

“Alleen met kopen en verkopen en op lange afstandsvluchten kan er een centje bijverdiend worden”, glimlacht Omer. “Vanaf mijn 10 jaar heb ik een lidkaart van een duivenlokaal en doe ik mee aan wedstrijden. Momenteel ben ik nog actief bij duivenclub Elk het Zijne in Dadizele.”

“Mijn beestjes vlogen en vliegen nationaal en internationaal en altijd zit ik met een klein en bang hartje te wachten tot ze vallen” mijmert Omer. Ik heb zelfs traantjes gelaten als trouwe duiven niet meer thuiskwamen.”

“Een goede duif is er een die je gratis van je duivenvriend cadeau krijgt”

“De liefhebberij van Omer zorgt ervoor dat we zelf ook huisduiven zijn”, haakt zijn vrouw Carla in. “Tijdens het seizoen dat loopt van de eerste zondag van april tot half oktober kunnen we niet weg: geen dag, geen weekend… alles staat in het teken van de duiven en hun verzorging.”

“Ik heb het er soms moeilijk mee. Maar voor Omer is dat zijn grote passie en als echtgenote heb ik er mij mee verzoend” zucht ze.

Aan stoppen denkt Omer nog bijlange niet. “Ik mag zelfs niet van mijn dochter” lacht Omer.

Jeugd niet meer geboeid

Maar het doet hem wel pijn dat de jeugd niet meer wakker ligt van de duivensport. “Ook mijn achtjarige kleinzoon Thibo niet. Hij is nu net zo oud als ik toen ik met de duiven begon. Toen zijn lievelingsduif niet meer thuis kwam was hij zo ontgoocheld dat hij er onmiddellijk mee gestopt is”, zegt Omer met weemoed in zijn stem.

Een ander misverstand is dat de duivensport veel geld kost. “Niets van”, zegt Omer. “Zelfs gratis duiven kunnen mooie vliegprestaties leveren. Trouwens een goede duif is er een die je gratis van je beste duivenvriend cadeau krijgt”, filosofeert Omer met een knipoog.

“Ik koop al jaren De Weekbode. Van bij het prille begin was ik een fervente lezer van het weekblad en dat is tot op vandaag zo gebleven” glundert Omer. (AD)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier