Olivier Pauwels droomt van overzichtstentoonstelling in zijn stad Oostende

Wie het atelier van Olivier Pauwels binnentreedt, stapt binnen in een wondere wereld. Bijzondere creaties en angstaanjagende baby’s staren je aan. Sinds twaalf jaar legt de Oostendenaar zich fulltime toe op zijn kunst. “Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, maar ik vind het wel een geschenk dat ik van mijn kunst kan leven.”

Olivier Pauwels (44) is een geboren en getogen Oostendenaar. “Ik ben al lang bezig met kunst”, zegt hij. “25 jaar geleden introduceerde ik de baby – die ik nu in veel werken gebruik – al in mijn eindwerk op de academie. Daarna startte ik mijn eigen reclamebureau. Ik werkte het liefst met potlood en papier, maar toen opdrachtgevers meer en meer verlangden naar digitale werken, ben ik gestopt. Niet dat ik dat niet kon, maar ik zag het niet zitten om me hiervoor nog extra bij te scholen.”

Mijn Cyberbabies zien er misschien wat gruwelijk uit, maar er zit ook humor in

Ondertussen was Olivier wel al bezig met zijn eigen werken. “Het kriebelde om mijn eigen ding te doen. Ik kon de overstap maken en vandaag ben ik al twaalf jaar fulltime bezig met mijn eigen kunst. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, maar ik kan er wel van leven.”

Oud ijzer

Olivier maakt driedimensionale objecten die de fantasie prikkelen. Zijn ‘Cyberbabies’ zien er ietwat angstaanjagend uit en zijn gemaakt van oude poppen en machineonderdelen. “Mijn Cyberbabies zien er misschien wat gruwelijk uit, maar er zit ook humor in. Baby’s zijn het meest fragiele dat we kennen. Op die manier wil ik de wreedheid en de hardheid van de wereld weerspiegelen. Een kind kiest daar niet voor.”

Alle werken die je in zijn atelier langs de Konterdamkaai ziet, worden gemaakt met recyclagemateriaal. “Klopt, ik heb een hekel aan wegwerp. Het is absurd wat mensen soms weggooien. Ik maak geen gebruik van plastic, wel heel regelmatig ijzer. Mensen kennen me en weten me te vinden. Ik krijg dan ook af en toe een telefoontje om ergens oud ijzer te halen. In plaats van iets naar het containerpark te brengen, kan ik er gebruik van maken. De objecten die ik maak zou je kunnen zien als machines uit een ander tijdperk. Of een blik in de toekomst, hoe het zou kunnen zijn. Mijn inspiratie haal ik voor een stuk uit wat er dagelijks in het nieuws komt, de wereld rond me.”

Mad Max

Olivier maakt ongeveer een zestal werken per jaar. Hij neemt doorgaans geen opdrachten aan, behalve toen hij in 2010 gevraagd werd om mee te werken aan de film Mad Max: Fury Road. “Ja, dat kwam echt out of the blue“, vertelt hij. Mad Max is een dystopische sciencefictionfilm met een heel eigen herkenbare stijl; post-apocalyptisch, maar ook met een vleugje western. De werken van Olivier passen perfect bij de stijl van de film. “Ik was vereerd, toen ze mij hiervoor vroegen. Ik heb er zelfs een paar baby’s in kunnen stoppen”, glimlacht hij.

Ik was vereerd, toen ze me vroegen voor de film Mad Max

De werken van Bohi – de kunstenaarsnaam van Olivier, gebaseerd op de graffititag die hij vroeger zette – gaan de wereld rond. Hij is vertegenwoordigd door galerieën in Knokke, Sint-Martens-Latem, Oisterwijk in Nederland, Parijs en San Diego in de Verenigde Staten. Hij stelde tentoon op de Biënnale van Venetië en publiceerde al verscheidene boeken.

Jammer genoeg krijgt hij in eigen stad minder aandacht. “Ja, dat is jammer. Een overzichtstentoonstelling in Oostende zou wel mooi zijn. Wie weet, ooit… Ik ben ten slotte van Oostende afkomstig en woon en werk hier nog altijd. Maar dan zou ik het wel op mijn manier willen doen”, lacht hij. “Ach, ik sta elke dag op met een smile. Het is niet veel mensen gegeven om dit te doen. Het is hard werken, maar ik ben gelukkig.”