Een hersenbloeding, twee gebroken nekwervels, breuken in de pols, schouder en hand en aan het scheenbeen; dat was de vaststelling na het ongeval waarbij een auto OCMW-raadslid Tania Haek opschepte en meesleurde. Een half jaar later is ze aan de beterhand. “Maar zoals vroeger wordt het nooit meer.”
In september van vorig jaar werd Tania Haek op weg naar haar werk door een auto opgepakt en meegesleurd. De val erna was hard en haar toestand kritiek. Ze lag een kleine week op intensieve zorgen, maar vreesde zelf niet voor haar leven.
“De momenten na de val bestonden bij mij uit vlagen van bewustzijn. Je wordt wakker in het ziekenhuis en voelt draadjes en buisjes. Je ziet je naaste familie staan, dan weet je dat het niet goed is, maar denken dat ik in levensgevaar was, deed ik nooit. Voor mijn familie was dat anders, zij zagen me liggen en werden gebrieft door de dokters.”
Fulltime revalideren
Na het ontslag uit het ziekenhuis volgt een lange en intensieve revalidatie. Nog steeds gaat ze elke week vijf dagen op rij naar het revalidatiecentrum. Door de problemen met haar handen moet ze opnieuw haar motoriek oefenen. Daarnaast zorgde de revalidatie van haar scheenbeen voor stabiliteitsproblemen waardoor ze nu met ergotherapie moet leren om stabiel te stappen. Ook kinesitherapie staat dagelijks op haar menu. Door de verschillende breuken en problemen over haar hele lichaam volgt ze multitherapie: haar verschillende letsels krijgen om de beurt een behandeling. De ene dag de schouder, de andere dag het scheenbeen en de dag daarna haar pols.
En dan is er nog haar nek, waar niemand tot op vandaag mag aankomen: “Over enkele weken zal de chirurg kijken of mijn lichaam opnieuw bot aanmaakt op die plek. Dan moeten zij beslissen of er een nieuwe operatie volgt.”
“Momenteel kan ik mijn nek niet draaien, niet naar links, niet naar rechts, niet naar onder of boven. Als de dokters een nieuwe operatie aan mijn nek inplannen, volgt opnieuw een lange en harde revalidatie. Maar als ik mijn job weer wil doen, moet mijn nek wel mobieler worden. Ik hoop echt dat ik dat terug zal kunnen, maar momenteel kan ik zelfs niet lang blijven neerzitten.”
Tania is er zich van bewust dat de problemen nog lang niet van de baan zijn. De dokters zijn voorzichtig met hun vooruitzichten, maar voor het einde van dit jaar kan het OCMW-raadslid niet verwachten dat ze genezen is. Met mondjesmaat komen de verwachtingen over mogelijke einddata binnen: “Ik leef nu van dag tot dag, van consultatie naar consultatie. Ik ben me er van bewust dat het nog lang zal duren en werk elke dag keihard om terug te komen. Na die vier operaties ligt mijn volledige focus op fysiek terug in orde worden.”
Politiek volgen
Toch is Tania Haek niet volledig uit de politiek verdwenen. Ze volgt mee vanaf de zijlijn en soms contacteren collega’s haar met vragen rond bepaalde thema’s: “Dan is het superleuk om die zijlijn eens achter je te laten en terug in het midden te mogen staan”, zegt Tania.
Haar ongeval gebeurde nog voor de actieve campagne echt begon, maar de verkiezingsdag volgde ze op de voet. Enkele van haar collega’s bezochten haar zelfs op die dag: “Dat was echt hartverwarmend, al die berichtjes en mensen die langskwamen, dat apprecieerde ik enorm.”
Haar lokale lijst veroverde die dag vier zetels (voor de verkiezingen waren dat er nog twee, red.): “Ik was die dag zo fier op mijn team, het was een beetje een volksfeest voor mij omdat alles zo goed verlopen was.”
Dat ze na de succesvolle verkiezingen haar positie in de Bijzondere Raad (nieuwe naam voor de OCMW-raad, red.) niet kon opnemen, vond ze in de eerste plaats jammer: “Je weet dat je eigenlijk die positie kon innemen maar dat gaat dan niet door je toestand. Gelukkig kan ik rekenen op goede opvolgers, ik heb echt vertrouwen in hen.”
Als haar revalidatie succesvol afloopt, wil Tania Haek graag haar positie in de politiek terug opnemen: “Ik wil dat zeer graag doen maar zoals het vroeger – voor mijn ongeval – was, zo wordt het nooit meer”, geeft ze nog toe. (AVH)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier