Nog altijd een leegte, tien jaar nadat Tom Compernolle verongelukte

Stijn Fincioen en Mats Compernolle. © Davy Coghe
Tom Vandenbussche

Hij nam deel aan de Olympische Spelen in Athene en was door zijn spontaniteit geliefd bij Jan en alleman. Verbijstering alom toen Tom Compernolle op 16 juni 2008 in Aartrijke, amper 32 jaar oud, om het leven kwam bij een ongeval met een legervoertuig. Tien jaar later halen zoon Mats (17) en trainingsmakker Stijn Fincioen (37) herinneringen op aan een van Belgiës beste lopers ooit. “Hij bleef altijd zichzelf.”

Mats Compernolle en Stijn Fincioen zijn geen onbekenden voor elkaar. Integendeel, ook al schelen ze 20 jaar. “Ik herinner me nog goed mijn laatste training met Tom”, vertelt Stijn. “Het was de week voor hij stierf en we hadden in Torhout afgesproken om samen op de piste te lopen. Mats was er die dag ook bij, op zijn BMX’je. Ik zie hem daar nog staan. Mats reed vaak mee terwijl wij ons vaste rondje liepen, daar waar nu de Finse piste ligt. Tom en ik vonden dat best wel leuk.”

Mats slikt even. Die bewuste training herinnert hij zich niet meer. Het zijn vooral flarden van beelden die hij nog kan oproepen. “Maar wat Stijn vertelt, zie ik wel zo voor me. Want ik fietste vaak mee terwijl papa trainde.”

Wat zich enkele dagen later afspeelt, op maandagavond 16 juni 2008, zal ook voor altijd in hun geheugen gegrift blijven.

Tom Compernolle was amper 32 jaar oud toen hij op 16 juni 2008 in Aartrijke om het leven kwam bij een ongeval.
Tom Compernolle was amper 32 jaar oud toen hij op 16 juni 2008 in Aartrijke om het leven kwam bij een ongeval.© BELGA

Mats: “Het weekend ervoor waren papa en ik samen naar Leiden getrokken. Hij nam me wel vaker mee naar zijn wedstrijden en stages in het buitenland. Op zaterdag liep hij er een wedstrijd op de piste. Zondag zijn we daar gebleven en normaal was ik ook maandag bij hem, maar hij moest werken en dus sliep ik bij mijn mama. Ik lag al in mijn bed toen ik om kwart voor negen wakker werd gemaakt. Ik was nog jong, maar begreep vrij snel dat het ernstig was. “

Stijn: “Ik was thuis in Varsenare naar het late journaal aan het kijken. Plots kwam het bericht dat atleet Tom Compernolle bij een verkeersongeval overleden was. Ik zag een beeld met een tent van de brandweer en ik besefte meteen: ‘t is serieus. Maar ik kon het precies niet geloven en liep direct naar de computer om op internet naar meer informatie te zoeken.”

In papa’s voetsporen treden, doe ik niet. Ik loop graag, maar speel liever voetbal”

“Ik kreeg ook meteen enkele telefoontjes, onder meer van collega-loper Dieter Brouckaert. Ik heb zelfs nog een sms naar Tom gestuurd om te weten of…(korte stilte) Zo van: dit klopt toch niet? (nog een korte stilte) Eigenlijk niet te geloven dat je op zo’n manier reageert, hé?”

De familie moest zijn overlijden via de media vernemen.

Mats: (haalt de schouders op) “Dat is het nadeel van topsporter zijn, zeker?”

Stijn: (knikt) “Dat is nu eenmaal de realiteit. Was het iemand anders geweest, zou het wel op de gebruikelijke manier gecommuniceerd zijn. Ook de begrafenis was een beetje te. Omdat Tom al zes maanden aan zijn opleiding bij het leger bezig was, moest het een militaire begrafenis zijn. En dat had een grote impact, hé.”

Mats: “Dat vond ik jammer. Vooral het feit dat er beelden gemaakt werden, was moeilijk voor mij.”

Stijn: “Tom was een publiek figuur. Van over het hele land waren er mensen aanwezig.”

“Plezier dat we gemaakt hebben, je kunt het niet geloven. Tom was gewoon een toffe gast, hé”

Mats: “Het was een serieuze klap. Ik was nog zo jong. (denkt even na) Eigenlijk ben ik nog altijd jong, hé. Mijn ouders waren al gescheiden, waardoor ik vier dagen op zeven bij hem was. (korte stilte)Leegtes, veel leegtes… Ik heb het er nog altijd moeilijk mee.”

Nog altijd een leegte, tien jaar nadat Tom Compernolle verongelukte
© BELGA

Stijn: “Tom en ik leerden elkaar in 2003 kennen toen we beiden op hoogtestage in Sankt-Moritz waren. De maanden erna was hij geblesseerd en gingen we enkele keren uit in Brugge. Tot in de vroege uurtjes. (glimlacht) Daar heb ik nog een leuke anekdote over. Een avond had Tom zijn auto onder Het Zand geparkeerd. Toen was het nog zo dat ze de parking daar om middernacht sloten en je pas ‘s ochtends om zes uur weer bij je auto kon. (Mats grijnst) Ik zie Tom nog voor die poort staan, toen we om vier uur naar huis wilden. Hij is nog met ons meegewandeld naar onze auto. Wij zijn naar huis gereden, omdat we echt kapot waren. Tom is naar het station gestapt, heeft daar nog een chocomelk uit een automaat gehaald en is op een bank blijven slapen. Tot het zes uur was en hij eindelijk naar zijn auto kon. (lacht)Prachtige herinneringen.”

Mats: “Ik herinner me vooral beelden. En verhalen die mensen later over hem vertelden. Elke herinnering aan hem betekent voor mij wel iets. Altijd plezier maken, hé. Iedereen had hem graag.”

Nog altijd een leegte, tien jaar nadat Tom Compernolle verongelukte
© BELGA

Stijn: “Tom was een sfeermaker, met hem was er altijd lol. Tijdens een duurloop met onze trainingsgroep durfde hij wel eens iemands broek af te trekken. Enkele maanden voor hij stierf, zijn we ook nog twee weken samen op stage geweest naar Monte Gordo in Portugal. Daar zijn we nog dichter naar elkaar toegegroeid. Plezier dat we gemaakt hebben, je kunt het niet geloven. Tom was gewoon een toffe gast, hé.”

Volgende week vrijdag vindt in Torhout de Nacht van Vlaanderen plaats, een symbolische dag voor zowel Mats als Stijn. De Nacht valt elk jaar zo goed als samen met de verjaardag van het overlijden van Tom. En de wedstrijd over tien kilometer werd na zijn dood naar hem genoemd. Het was ook dankzij de Nacht dat Mats en Stijn elkaar écht leerden kennen.

Stijn: “De eerste keer – dat was net nadat Tom gestorven was – hebben we in groep gelopen. Het jaar nadien besloten Mats en ik dat we vanaf dan telkens ter ere van Tom zouden lopen. Hij liep de tien kilometer en haastte zich daarna om mijn aankomst na de marathon mee te maken. Dat waren emotionele momenten.”

Nog altijd een leegte, tien jaar nadat Tom Compernolle verongelukte
© KRANT VAN WEST-VLAANDEREN

Mats: “In mei is mijn appendix eruit gehaald, maar ik hoop ook dit jaar toch te kunnen meelopen. In de voetsporen van mijn papa treden, doe ik niet. Ik loop graag, maar speel liever voetbal.”

Stijn: (begint spontaan te glimlachen) “Ik weet nog goed dat Tom zei: hopelijk wordt Mats later geen loper maar voetballer. Logisch dat hij dat zei. Tom heeft het niet altijd even makkelijk gehad. Toen hij op een bepaald moment geblesseerd raakte, was hij meteen zijn profcontract bij Bloso kwijt.”

“Mats heeft trekken van Tom: hij maakt ook graag plezier én is ook een toffe gast. Tom bleef altijd zichzelf, vooral dat heb ik onthouden. Ook al ben je een topatleet, je moet geen streken hebben. Tom kon met iedereen een praatje maken, ook met iemand die als laatste eindigde in een wedstrijd. Dat apprecieerden de mensen, net daarom was hij zo geliefd.”

Nog altijd een leegte, tien jaar nadat Tom Compernolle verongelukte

Mats: “16 juni is elk jaar speciaal. We proberen dan altijd met de vriendengroep van papa samen te komen, iets te eten en bij te praten. Ik denk dat het de enige keer in het jaar is dat we met zijn allen samen zijn.”

Stijn: “Met de verjaardag van Tom (op 13 november, red.) proberen we dat ook, al is het niet evident om iedereen samen te krijgen. Maar als we elkaar zien, komen de anekdotes heel snel.”

“En wat 16 juni betreft, iedereen weet dat er iets komt. Dan spreken we af bij de begraafplaats in Torhout en staan we even stil bij wat gebeurd is.” (korte stilte)

Tom was niet iemand die boven de anderen stond. Hij wordt ook zo herinnerd, denk ik. Als zo iemand uit een vriendengroep wegvalt, is dat heel spijtig. Hij was iemand die de groep samenhield. En plots is alles weg. Op 32-jarige leeftijd… dat is veel te vroeg.”

Foto Davy Coghe
Foto Davy Coghe© Davy Coghe

We kunnen ons afvragen wat er van Tom Compernolle zou zijn geworden.

Stijn: (grijnst) “Ik denk dat hij al een jaar of vijf zou zijn gestopt. Hij zou niet nog bij de masters hebben meegelopen.”

Mats: (lacht) “Dat denk ik ook niet. Nu zou hij wel iets in het leger hebben gedaan.”

Heeft hij er het maximum uitgehaald?

Mats: “Ik denk het wel.”

Stijn: “Hij heeft de CrossCup gewonnen. Hij is Belgisch kampioen veldlopen geworden terwijl hij geen echte crosser was. Hij was op de Olympische Spelen. En hij heeft een toptijd op de 5.000 meter gelopen. Tom was geen trainingsbeest. Vaak moesten wij hem motiveren om er nog een lusje bij te trainen. Terwijl hij wel profatleet was.” (lacht)

Tom had weinig kilometers nodig om top te zijn. Maar bij het trainen op de piste liep hij wel zijn tijden.(blaast) Dat was niet normaal.Ik herinner me nog goed een van zijn laatste trainingen voor de Spelen in Athene: vijf keer 1.000 meter op de piste in 2’36”. En ik maar afzien…”

Nog altijd een leegte, tien jaar nadat Tom Compernolle verongelukte

Mats: “Ook Kristof Haverbeke (die toen Tom begeleidde en nu nog altijd Stijn traint, red.) zie ik nog vaak. Hij woont in Ingelmunster en dit seizoen zijn we samen naar een match van Zulte Waregem gaan kijken, thuis tegen Club Brugge.”

Stijn: “Kristof heeft het ook zwaar gehad. Hij en Tom waren heel goede vrienden. Kristof was ook een uitstekende loper, maar toen is er bij hem iets geknakt. In 2012 en 2013 ben ik met hem en Nordin Amrani naar Sankt-Moritz gegaan. We hebben toen veel herinneringen aan Tom opgehaald. Een heel fijne periode.”

Mats: “Dat is nu eens iets wat ik nog wil doen: met de bende naar Sankt-Moritz gaan.”

Stijn: “Dat zou leuk zijn. (denkt even na) Iedereen heeft nu natuurlijk zijn eigen leven, maar de herinnering aan Tom blijft.”

Was Tom de sterkste atleet met wie je ooit hebt samen getraind?

Stijn: “Ja, dat vind ik wel.”

Mats: “Is dat echt?”

Stijn: “Nu heb je natuurlijk Koen Naert, maar dat is een ander type atleet. Wat Tom op de piste deed, was echt … ongelofelijk.”

Mats: “Dat is mooi om te horen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier