Mieke Delporte trekt al meer dan 20 jaar met brood, koffiekoeken en gebak naar de markten, vooral in Wallonië. “Dat betekent al meer dan 20 jaar vroeg opstaan, maar ook al evenveel jaren genieten van mijn vrijheid, van de afwisseling in de job en de sfeer onder mijn collega’s”, zegt Mieke.
Mieke Delporte (46) woont in de Rozebeeksestraat 15 en is de mama van Mathias (9). Als jong meisje droomde ze er al van om later de kost te verdienen als zelfstandige. “Wat dat zou betekenen, wist ik niet”, aldus Mieke. “Die drang om een eigen zaak te beginnen erfde ik ongetwijfeld van mijn ouders. Wijlen mijn pa Eric – in Lendelede en omstreken was hij beter gekend als Eric de mosselman – runde vele jaren een mosselgroothandel. Als Gastro Fish Roeselare die had overgenomen, verkochten mijn pa en mijn ma Mireille Maertens thuis nog lang duizenden kilo’s mosselen. Jumbo’s!”
Weerpraatje in het Frans
Mieke volgde in het middelbaar de richting Handel. “Na mijn studies werkte ik eerst drie jaar op het secretariaat van de Sint-Rafaëlschool in Izegem. Via een vriendin van mijn moeder kon ik voor een handelaar met Diksmuidse boterkoeken de Waalse markten doen. Zo werd ik in 1996 voor het eerst marktkramer ‘op proef’. Op percentage! Ik ben het dan blijven doen. In het begin was het niet evident omdat ik de Franse taal niet machtig was. Ik kon alleen maar vriendelijk zijn. Die eerste weken sprak ik met de klanten over niets anders dan het weer. Maar de Waalse marktbezoekers aanvaardden me wel.”
Walen doen hun aankopen liever op de markt dan in de supermarkt
In 2000 werd Mieke haar eigen baas. “Ik vroeg al langer aan mijn toenmalige baas om zijn markten te mogen overnemen, maar hij bleef halsstarrig weigeren. Tot hij ergens opving dat ik de mosselverkoop van mijn ouders zou verder doen. Plots ging hij wel akkoord. Mijn ex-man – we zijn sinds 2011 geen koppel meer – en ik deden vanaf toen op de weekdagen elk afzonderlijk markten in Wallonië. In de weekends trokken we samen naar de markten, met brood, koffiekoeken en gebak. De Diksmuidse boterkoeken en de boules de Berlin zijn de blikvangers, nog altijd trouwens. Markten in Moeskroen, Waver, Nivelles, Peruwelz, Erquelines…. De meeste Waalse markten zijn beter dan de Vlaamse, omdat er in die Waalse gemeenten ook minder winkels waren. Walen doen hun inkopen liever op de markt dan in de supermarkt”, legt Mieke uit.
Droom kwam uit
De markten doen was voor Mieke in het begin echt afzien. “Als ik naar Wallonië ga, moet ik om 4 uur het bed uit, dan een uurtje laden bij bakkerij Jorika in Sint-Eloois-Winkel en bakkerij Libbrecht in Kuurne en vervolgens naar de markt rijden met de camionette. Ter plaatse moest ik dan parasols, tafels, frigo en koeken, brood en gebak uitladen en uitstallen. ‘s Middags stak ik opnieuw alles in de camionette en reed ik huiswaarts. Zeker als ik er alleen voor stond, was dit geen pretje. Ik droomde wel al vele jaren van een comfortabele winkelwagen en die kon ik me vijf jaar geleden eindelijk permitteren. Ik moest niet meer tjolen en het was heel wat minder vermoeiend. In de weekends doe ik nu ook geen markten meer, alleen op de weekdagen in Wallonië en in Vlaanderen. Mijn grote droom was uitgekomen”, vertelt Mieke.
Onberispelijk Frans
Om die stiel al die jaren vol te houden, moet je het volgens Mieke enorm graag doen. “Bij mij is dat gelukkig nog altijd het geval. Waarom? Omdat de vrijheid als zelfstandige onbetaalbaar is, voor de omgang met de klanten, omdat iedere dag anders is, omwille van de goede sfeer onder de marktkramers en… omdat mijn Frans ondertussen onberispelijk is (lacht). Ik noem mezelf eerder een handelsreiziger die iedere dag naargelang de weersomstandigheden goed moet overwegen hoeveel ‘marchandise’ hij aankoopt om ‘s middags met zo weinig mogelijk onverkochte waar terug te keren. Het ideale seizoen voor mijn handel? Een eeuwige lente en een droge nazomer.”
Winkelwagen op de oprit
Mieke trekt wel iedere weekdag naar de markten, maar moet na haar dagtaak ook nog instaan voor de opvoeding van Mathias. “Gelukkig kan ik nog rekenen op de hulp van mijn moeder Mireille Maertens die er ‘s morgens voor zorgt dat hij goed ontbijt en op tijd naar school kan. En ook de Lendeledenaren ben ik niet vergeten. Iedere vrijdagnamiddag verkoop ik vanaf 14 tot 19 uur bij mij thuis in de winkelwagen op de oprit”, sluit Mieke af.
(IB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier