Met WTC De Torhoutse Flandriens verdwijnt er weer een Torhoutse vereniging

Na 38 jaar had vorige zondag in café Driekoningen op de gelijknamige wijk de allerlaatste bijeenkomst van WTC De Torhoutse Flandriens plaats. Met v.l.n.r. op de foto Robert Vandelanotte, Jozef Dewulf, Fernand Vanhove, Iris Gevaert, Freddy Lambert, Jeannine Vangheluwe, Lea Vanneste, Linda Vanhaerents, Marc Gevaert, Noël Gevaert, Roger Rogiers, Annie De Beer, Frida Lavens en Oswald Casteleyn. © Foto JS
Johan Sabbe

Na 38 jaar houdt wielertoeristenclub WTC De Torhoutse Flandriens op te bestaan. De zoveelste plaatselijke vereniging die er vanwege een verouderend ledenbestand en gebrek aan opvolging in het bestuur de brui aan geeft. Voorzitter en pionier Noël Gevaert (84) hangt de fiets weliswaar niet aan de haak en wil samen met zijn vrouw Annie De Beer (79) nog zowat dagelijks voor een ritje in het zadel klimmen, maar de beslommeringen en de stress van het leiden van een vereniging is hij beu.

Van de ooit bloeiende Davidsfonds-afdelingen van Torhout en Wijnendale tot diverse kaartclubs en andere sport- of socioculturele gezelschappen: veel lokale verenigingen zijn de voorbije jaren teloorgegaan en/of samengesmolten. Al blijft er ook nog een groot aantal enthousiast timmeren aan de weg, het valt niet te ontkennen dat het verenigingsleven het moeilijk heeft. Heel wat jonge mensen staan namelijk niet meer te springen om zich voor een club in te zetten en al zeker niet om langlopende engagementen aan te gaan. En de hogere overheid, die de administratieve lasten verhoogt en zelfs kleine verenigingen met allerhande regeltjes inzake privacy om de oren slaat, draagt zeker niet positief aan de zaak bij.

Club gestart op 1 juni 1980

Toen Noël Gevaert op 1 juni 1980 op beperkte schaal met zijn wielertoeristenclub van start ging – toen nog WTC De Linde op de wijk Don Bosco – waren de tijden veel gunstiger voor het verenigingsleven. De mensen cocoonden minder en het sociaal contact was intenser. “Ik was via mijn schoonbroer al een paar jaar actief geweest bij WTC Flandria in Lichtervelde”, doet Noël zijn verhaal. “Ik zat als postbode zowat dagelijks op de fiets en ik werd uitgedaagd om het tegen de wielertoeristen op te nemen. Een test die ik uitstekend doorstond (lacht). Uiteindelijk ben ik dan met een eigen club gestart, WTC De Linde. Met café Paviljoen op de wijk Don Bosco als uitvalsbasis.”

“In de loop van de jaren zijn we een aantal keer van lokaal veranderd: achtereenvolgens de Wijnendaele Wandeling, café De Pauw, café ‘t Rozeveld en ten slotte café Driekoningen. In 1997 hebben we de club omgedoopt tot WTC De Torhoutse Flandriens. Ons maximum aantal leden bedroeg een dikke veertig. De voorbije zomer gingen we nog elke zondagochtend met een vijftiental op pad. De dames, met mijn vrouw Annie, reden apart. Annie heeft het voorbije seizoen trouwens meer dan 8.800 officiële kilometers gefietst en ik ruim 6.300. Zij heeft een elektrische fiets, maar ik hou het bij mijn oude vertrouwde koersfiets zonder dure snufjes. Als Annie en ik samen rijden – wat we bijna dagelijks doen – kruip ik wel eens in haar wiel als het te lastig wordt (lacht). We beseffen dat bewegen gezond is en willen blijven fietsen zolang we dat fysiek aankunnen.”

WTC De Torhoutse Flandriens was lid van de VBR, de Vlaamse Bond voor Rijwieltoerisme (de vroegere BBR), maar organiseerde sinds een vijftal jaar geen eigen VBR-ritten meer. “Te veel werk, te veel beslommeringen”, aldus Noël. “Annie en ik blijven straks wel individueel lid van de VBR.”

De start van WTC De Linde (later WTC De Torhoutse Flandriens) op 1 juni 1980 met v.l.n.r. bij café Paviljoen André Verhoegstraete, Marc Gevaert, pionier Noël Gevaert, Godfried Pollet, Iris Gevaert, Jacques Moens, Michel Boone, Gilbert Ramon, André Casier en Etienne Willaert.
De start van WTC De Linde (later WTC De Torhoutse Flandriens) op 1 juni 1980 met v.l.n.r. bij café Paviljoen André Verhoegstraete, Marc Gevaert, pionier Noël Gevaert, Godfried Pollet, Iris Gevaert, Jacques Moens, Michel Boone, Gilbert Ramon, André Casier en Etienne Willaert.© Foto JS

Hulde met fles champagne

Het bestuur van WTC De Torhoutse Flandriens was een familieaangelegenheid: Noël voorzitter, zijn vrouw Annie penningmeester, hun dochter Iris (50) secretaris en hun zoon Marc (47) bijspringend waar nodig. “Ook ik nam af en toe aan een clubrit deel, vooral uit respect voor de inzet van mijn vader”, zegt Iris. “We hebben hem tijdens de allerlaatste bijeenkomst van vorige zondag trouwens gehuldigd en een fles champagne cadeau gedaan. Maar ik was als kersverse 50’er zowat het jongste lid en dan weet je genoeg. Jonge mensen bepalen liever zelf wanneer ze gaan fietsen en doen dat dan met hun gezin of met een select vriendengroepje. Ik merkte al een tijdje aan papa dat het genoeg was geweest. Hij wil heel graag blijven fietsen, maar niet langer de eindverantwoordelijkheid dragen.”

“Ik wil de fiets op zonder de stress dat er iets fout zou kunnen lopen”

De sluitingsrit van vorige zondag, afgerond met koffie en boterkoeken in lokaal Driekoningen, was het allerlaatste wapenfeit van de Torhoutse Flandriens. “Het doet raar na 38 jaar, maar ik ben al bij al blij dat we er een punt achter zetten”, geeft Noël toe.

Snakken naar het einde

Noël Gevaert heeft vanaf zijn 14de als draaier bij maaidorserfabrikant Leon Claeys in Zedelgem gewerkt (nu het grote bedrijf CNH). In 1958, toen hij 24 was, trad hij in de voetsporen van zijn vader en werd postbode. Eerst een aantal jaar in Middelkerke en Ruddervoorde en uiteindelijk lange tijd in het eigen Torhout: tot aan zijn pensioen als 60-jarige in 1994. Als facteur ontkiemde zijn blijvende liefde voor de fiets.

“Ik ben alle leden dankbaar die de voorbije 38 jaar tot onze club hebben behoord”, zegt Noël. “Ik heb me al die jaren met plezier voor onze vereniging ingezet, maar ik snakte sinds een poosje naar het einde. Het is genoeg geweest. Ik wil straks de fiets op zonder de stress dat er iets fout zou kunnen lopen en zonder me aan een bepaald startuur te moeten houden. Ik hoef geen sponsoring voor onze wielertruien meer te zoeken of pistolets bij de bakker te halen voor de ledenbijeenkomsten. Ik hoop nog jarenlang samen met Annie te kunnen fietsen, maar op ons eigen tempo en met tussendoor in een of andere horecazaak een koffietje. Ik vrees dat het verenigingsleven zware tijden tegemoet gaat. Wie zal zich nog blijven uitsloven?”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier