Merkemse in Christchurch: “Elke sirene doet je schrikken”

Petra Mingneau is afkomstig van Merkem, maar woont al bijna acht jaar in Christchurch, de Nieuw-Zeelandse stad waar vijftig doden vielen bij een aanslag op twee moskeeën. Ze was in het centrum van de stad toen de aanval gebeurde en stelt vast dat de inwoners nog volop hun wonden likken. “De mensen voelen zich onveilig, terwijl ze Nieuw-Zeeland altijd gezien hebben als een van de veiligste landen ter wereld”, zegt Petra.

Petra Mingneau woont sinds november 2011 in Christchurch en werkt er als fotografe. Op het moment van de aanslag was ze in het stadscentrum. “Ik was in een kantoorgebouw en we hoorden politiewagens en ziekenwagens, meer dan gewoonlijk”, vertelt Petra. “Een collega liet ons weten dat er een gek met een geweer rondliep en dat we best de deuren sloten. Hoe meer details bekend geraakten, hoe stiller het werd op straat. We volgden de updates op de voet op de nieuwssites en steeds meer gebouwen gingen in lockdown, zoals alle crèches en scholen.”

“Ik dacht aanvankelijk dat het een klein incident was. Iemand schoot een paar weken geleden naar de politie na een achtervolging en ik dacht dat het weer zoiets was. Helaas bleek het een heel ander verhaal. Ik vond – en vind – het moeilijk om alle gebeurtenissen in me op te nemen. Het lijkt iets te zijn wat elders gebeurde, een ver-van-mijn-bedshow.”

Ongemakkelijk gevoel

Vorig weekend probeerden de inwoners van Christchurch de draad weer op te pikken, maar de gebeurtenissen bleven in de kleren zitten. “Er cirkelt nog steeds voortdurend een helikopter boven de stad en iedereen is on high alert“, vertelt Petra. “Mensen gaan weer naar het werk en school, maar passeren langs de moskeeën om hun steun te betuigen, een boeket neer te leggen, een knuffel uit te delen… Mensen zijn boos, triest, voelen zich hopeloos… Ze voelen zich onveilig, terwijl ze ‘hun’ Nieuw-Zeeland altijd gezien hebben als een van de veiligste landen ter wereld. Ik denk dat dat mensen een heel ongemakkelijk gevoel geeft.”

Het is stil op straat, er hangt een pijnlijke sfeer van verloren naïviteit

Petra ziet echter ook veel solidariteit en veel verbondenheid onder de Nieuw-Zeelanders. “Ondertussen liggen er duizenden kaartjes en bloemen bij de twee moskeeën en ook in moskeeën en islamitische centra in andere steden over heel Nieuw-Zeeland. Er is al meer dan zes miljoen dollar verzameld voor de slachtoffers. Er zijn wakes over het hele land, er worden benefieten gehouden, T-shirts ontworpen… Er is één zin die telkens terugkomt: They are us. Ik geloof echt dat iedereen in Nieuw-Zeeland, ongeacht de nationaliteit, religie of politieke voorkeur, aangedaan is door deze feiten. Alle Nieuw-Zeelanders, maar vooral de Cantabrians (de inwoners van Canterbury, de regio waar Christchurch ligt, red.), lijken heel goed te weten hoe ze elkaar en de moslimgemeenschap kunnen steunen. Iedereen lijkt te helpen.”

Nieuw-Zeeland is een klein land met amper 4,8 miljoen inwoners en een kleine moslimgemeenschap. “Een meisje waar ik meer dan een jaar mee samenwoonde is moslima. Ze is impulsief terug naar Maleisië gevlogen, om bij haar familie te zijn. Ze voelde zich niet sterk genoeg om buiten te komen en is heel erg overstuur. Een vriend van een kennis ligt samen met zijn dochter op intensive care met drie schotwonden. Er is echt niemand die niet op de een of andere manier met iemand verbonden is wiens leven door de aanslag helemaal overhoop ligt.”

Stil op straat

Ondertussen hangt er nog steeds een bedroefde sfeer in Christchurch. “Het is nog steeds stil op straat. Mensen lijken liever binnenhuis te zijn en er is vooral veel pers in de stad, van overal ter wereld. Mensen gaan vooruit, maar de sfeer is anders: iedere sirene die je hoort, doet je opschrikken. Er hangt een pijnlijke sfeer van verloren naïviteit. Een donkere schaduw lijkt momenteel over heel Nieuw-Zeeland te liggen. Maar onder die schaduw heb je een heel duidelijk voelbare solidariteit. Mensen zingen bij de moskeeën, laten bloemen achter, troosten elkaar. Iets wat ik heel mooi vind en wat je momenteel veel op sociale media ziet passeren, zijn de talloze groepen die de hakka uitvoeren, ter ere van de slachtoffers.”