Marktkramer en buschauffeur Geert Blondeel uit Roeselare: “Op de markt mag echt alles!”

Geert Blondeel is marktkramer én buschauffeur en dus bijna dagelijks in het Roeselaarse straatbeeld te zien. Twee heel verschillende jobs, die voor hem één belangrijke factor gemeen hebben : het gevoel van vrijheid. Binnenkort gaat hij met pensioen, maar veel tijd om zich te vervelen zal hij niet hebben. “Zoals ik het nu zie, zal ik dan nog minder tijd hebben”, lacht Geert, die weer wil gaan schilderen.

Dat Geert van alle markten thuis is, kan je letterlijk en figuurlijk opvatten met zijn job als marktkramer. Naast zijn job als marktkramer en buschauffeur, is Geert Blondeel ook heel actief binnen toneelverenigingen, fietst hij vaak en is hij van plan zijn hobby schilderen opnieuw op te pakken.

Waarom begon je als buschauffeur 19 jaar geleden, terwijl je al 20 jaar marktkramer was?

“De markt is mijn leven. Dat is al sinds 1980 zo, maar omdat het in de winter minder druk is, zocht ik vaak jobs om die kalme periode te overleven. Ik was hovenier en ben zelfs vijf maanden cipier geweest in Brugge. Ik wilde gewoon eens zien wat dat was. Ik heb dat echter niet lang volgehouden want ik werd er gek van om de hele tijd binnen zitten. Ik leerde ook al snel het gezegde een gevangene ontsnapt rapper uit het gevang dan dat een marktkramer van de markt ontsnapt. Als buschauffeur zit ik natuurlijk ook binnen, maar ik zie alles wat er buiten gebeurt. Bovendien heb ik nog altijd een deel mijn vrijheid, wat ik bij al die andere jobs niet had.”

Wat maakt de job van buschauffeur eigenlijk zo leuk ?

“Toen ik in 2000 las over een nieuw busproject in Roeselare, solliciteerde ik met de ambitie om opnieuw enkel de winter ermee te kunnen overleven. Doordat het een fulltime job was, wist ik dat ik dit niet kon blijven doen. Maar toen vroeg mijn baas of ik niet parttime wilde gaan werken. Had ik dat aanbod niet gekregen, dan was ik nooit langer dan een paar maanden gebleven. Het werd tegelijk ook wat moeilijker op de markt, die begon wat uit te bloeien. De markt is tegenwoordig immers vooral interessant voor de mensen als het goed weer is, het geeft hen een vakantiegevoel. De markt is niet meer nodig voor de hoofdzakelijke boodschappen. Daardoor komt het ook dat marktkramen niet meer overgaan van generatie op generatie : men weet heus wel dat de markt geen zekerheden meer biedt.”

Hoe ben jij begonnen als marktkramer ?

“Eerst was ik beroepsmilitair, maar toen mijn tijdelijk contract twee jaar later bijna was afgelopen, stond ik voor een tweesprong in mijn leven : militair blijven, of toch iets anders doen ? Ik kende een buurtbewoner die de markten deed met autowas en ik ging af en toe mee. En als snel kwam ik tot een besluit : dát is wat ik wil doen ! Als marktkramer werk je, maar je werkt ook niet. Je hebt een enorme vrijheid want op een markt mag alles. Je mag grapjes maken, er is een losse sfeer en afwisseling. Elke dag is een avontuur.”

Het was voor jou dus aanpassen eenmaal je buschauffeur werd?

“Ja, zeker. Vooral in het begin was het wennen. Plots had ik een uurrooster en moest ik voor een baas werken. Na twintig jaar zelfstandige te zijn geweest, was dat aanvankelijk wat vreemd. Maar eigenlijk heb ik als buschauffeur wel nog altijd wel vrijheid. Ik ben eigenlijk nog altijd buiten de gangbare uren aan het werk en zie elke dag nog heel veel. Voor de Roeselarenaars die me kenden van op de markt, was het in het begin ook wel even wennen aan het gegeven dat ik plots met de bus reed. Die deuren van de bus gingen open, een verwarde blik en dan de vraag : Moh,zie gie gestopt met de markt dih?! Maar alle gekheid op een stokje : ik ben toch heel blij dat ik 19 jaar geleden de keuze gemaakt heb om aan de slag te gaan als buschauffeur. Want vooral in de winter biedt het mij heel wat zekerheden.”

Ik een womanizer ? Ik kan de vrouwen goed complimenteren, ja !

In oktober ga je met pensioen als buschauffeur. Bang voor het zwarte gat?

“Helemaal niet, integendeel. Ik vrees dat ik tijd tekort zal komen. Naast mijn job als marktkramer en buschauffeur speel ik in het theatergezelschap Volksveredeling. Ik doe dit al sinds de verfilming van Peegie,waarbij mijn broer een rol speelde. Hij overtuigde me om mee te doen als figurant en daardoor verzeilde ik in de bende. Ondertussen speel ik al 25 jaar mee en heb ik ook al zelf een stuk geregisseerd. Maar, als ik moest kiezen tussen meespelen of regisseren, dan kies ik zonder twijfel voor het meespelen. Toen ik regisseur was, kriebelde het te veel om zelf mee te spelen. Daarnaast wil ik ook het sporten weer opnemen. Ik fietste vroeger vaak en ben nu van plan om vaker mijn auto te nemen met de fiets achterop en een weekje weg te gaan. Daarnaast is mijn pensioen het ideale moment om mijn broers te helpen op een wijngaard. We zijn allemaal wijnliefhebbers. We zijn dan ook vaak samen te vinden in de Bourgogne. Ik bén ook echt een Bourgondiër : tijdens het warme weer cols beklimmen en daarna op het terras wijn drinken en genieten van het heerlijke Franse eten.”

Ga je nog regisseren voor Volksveredeling?

“Ja, dat ben ik zeker wel van plan, het theatergezelschap heeft het me ook al gevraagd. Dit jaar speel ik zelf in geen enkel toneelstuk mee omdat ik in november nog maar net de hoofdrol heb gespeeld en ik ook graag de kans wil laten aan anderen om een belangrijke rol te spelen. En het is ook niet altijd evident om het drukke repetitiegebeuren met de onregelmatige uren van job te combineren. Vandaar dat ik besloot om in 2019 even toneel spelen over te slaan. Ik blijf wel nog altijd naar toneelstukken van andere theatergezelschappen kijken, maar ook dan kriebelt het om op het podium te springen en mee te spelen.” (lacht)

Een sabbatjaar op vlak van toneel biedt natuurlijk meer tijd voor andere hobby’s.

“Ja, want naast toneel spelen, fietsen en bourgondisch leven, denk ik er ook over na om het schilderen weer op te nemen. Ik schilder vooral stilleven en stond vroeger met schilderijen van anderen op de Jaarbeurs. Nu ligt dat even stil. Maar als ik op de jaarlijkse kunstmarkt Paris-Montmartre rondloop, dan kriebelt het wel om opnieuw te beginnen als ik de geur van olieverf ruik. Ik heb wel een artistieke familie : mijn neef schildert ook en ook hij maakt me warm om het schilderen weer op te pikken.”

Met pensioen gaan betekent ouder worden. Heb je daar schrik voor?

“Ik kan heel goed accepteren dat ik ouder word. Ik zit dan wel in de derde fase van mijn leven maar op de markt stopt het werk niet. Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe gemoedelijker ik word. Ik word rustiger en kan genieten van de rust en stilte. Ik woon alleen waardoor het hier vaak rustig en stil is. In het begin was dat wennen, maar nu kan ik daar van genieten.”

Hoe komt het dat je al een tijd alleen bent?

“Ik heb eigenlijk niet meteen behoefte aan een relatie. Ik ben omringd door veel vrienden en familie en hecht daar enorm veel waarde aan. Ik voel me ook helemaal niet eenzaam. In het begin was dat opnieuw wennen, maar aan alles wen je. Als ik alleen op een terras zit in Roeselare, is er altijd wel iemand die mij herkent en aanspreekt. Dat vind ik leuk, dankzij de markt en mijn sociale beroep als buschauffeur ken ik veel mensen en kennen veel mensen mij.”

Toch ben je vaak te zien in het gezelschap van vrouwen, sommigen noemen je zelfs een womanizer. Klopt dat?

“Een womanizer?! (schatert) Nee, dat klopt helemaal niet. Ik kan het inderdaad goed vinden met de mensen en daar horen vrouwen zeker bij. Dat komt omdat ik oog heb voor details en vrouwen dan ook vaak complimenteer als ze iets dragen dat ik graag zie, of als hun haar geknipt is. Misschien komt dat wel doordat ik in mijn studententijd als leerjongen werkte in een kapsalon. Maar als ik een man zie met een mooi hemd, dan zal ik dat ook zeker zeggen. Maar door mijn spontaniteit voelen vrouwen zich inderdaad wel op hun gemak bij mij, dat is waar.”

Waarom ben je altijd in Roeselare gebleven?

“Omdat het een stad is maar geen grootstad. Ik woon hier al van toen ik drie jaar was. Ik draag Roeselare in mijn hart en voel me ook honderd procent Roeselarenaar. Enkel het accent ontbreek bij mij (lacht). Ik groeide op op de wijk van Schiervelde. Daar heb ik als misdienaar de wijk onveilig gemaakt. Ik zat er ook in de Chiro en op het Collegeplein kon je mij vinden terwijl ik aan het ravotten of voetballen was, of terwijl ik kampen maakte. Toen was het een wijk vol jonge gezinnen, maar tijden veranderen. Ik rij nu nog vaak door de wijk terwijl ik terugdenk aan die heerlijke tijd.”