Het ‘trouwseizoen’ zit stilaan weer op kruissnelheid en ook de huwelijksfotografen hebben de handen opnieuw meer dan vol. Roeselarenaar Maarten Devoldere, die sinds kort tot de honderd beste huwelijksfotografen ter wereld behoort, geniet nog altijd met volle teugen van elke trouwpartij. “De dankbaarheid van de mensen is voor mij nog altijd het belangrijkste”, zegt hij.
Maarten Devoldere opent de voordeur van zijn woning in de Stationsdreef met piepkleine oogjes. “Ik heb de hele nacht een bevalling gefotografeerd. Mijn eerste keer ooit, maar enorm boeiend. Erg intiem ook. Smaakt echt naar meer. Het is dus perfect mogelijk dat je je vragen twee keer zal moeten stellen”, knipoogt hij.
We houden er rekening mee, Maarten. Maar vertel eens: waar komt die passie voor fotografie vandaan?
“Het zit in elk geval niet in de genen. Mijn ouders hadden uiteraard een fototoestel in huis, maar waren niet meteen de meest gepassioneerde fotografen ter wereld. Ik herinner me nog wel dat ik als kind het toestel van mijn papa in handen nam, maar dat ik in geen jaren wist hoe ik er mee aan de slag moest.”
Maar dat was blijkbaar voldoende om het vuur bij je aan te wakkeren.
“Klopt. Vooral de magie van iets in beeld te kunnen brengen, sprak me aan. Het duurde echter tot 2009 vooraleer ik zélf een degelijk fototoestel in huis haalde. Aanvankelijk uit nieuwsgierigheid en om de kunst van de fotografie te ontdekken, maar het groeide al snel uit tot een echte passie. En die is nooit meer verdwenen. Ik werkte toen in het Ieperse met mensen met een beperking en mijn allereerste loon spendeerde ik aan mijn allereerste kodak. Een keuze die ik me nog geen seconde heb beklaagd. Via avondonderwijs heb ik de knepen van het vak geleerd, maar ik wist al snel dat ik hier mijn bestaan van wilde maken.”
Herinner je je nog je eerste échte opdracht als fotograaf?
“Alsof het gisteren was. Ik kreeg de kans om het huwelijk van ‘vrienden van vrienden’ in beeld te brengen. We schrijven de zomer van 2009 en van bij de allereerste klik op mijn toestel vond ik het meteen de max. Als huwelijksfotograaf krijg je de kans om de mooiste dag in het leven van twee geliefden in beeld te brengen. Ik heb die verantwoordelijk nooit licht opgenomen.”
Hoe ga jij te werk?
“Ik hou nogal van de documentairestijl. Uiteraard vormen de geposeerde foto’s een belangrijk onderdeel van het geheel, maar ik probeer huwelijken altijd zo spontaan mogelijk in beeld te brengen. Je mag achteraf niet het gevoel hebben dat je naar een vooraf vastgelegd scenario aan het kijken bent. De fotograaf Maarten Devoldere registreert, maar doet niet aan regisseren. Door mensen te veel aanwijzingen te geven, stel je hen ook niet snel op hun gemak.”
Welke eigenschappen moet een goeie huwelijksfotograaf bezitten?
“Eigenlijk moet je jezelf zo goed als onzichtbaar kunnen maken. De mensen voor wie je die dag werkt, moeten op de duur vergeten dat je er bent, moeten over je heen kijken. Daar heb ik zo mijn truukjes voor. Voor elk huwelijksfeest haal ik mijn zogenaamde black ninja-outfit uit de kast. Ik ga altijd voor een volledig zwarte tenue. Zo ga je makkelijk op in de massa en het decor. Het klinkt vreemd, maar dat werkt ook écht.”
Vooral de magie van iets in beeld te kunnen brengen, dát spreekt me aan
Mensenkennis lijkt me ook wel niet onbelangrijk…
“Dat is ook zo. Empathie is nodig. Je moet je kunnen inleven in situaties en mensen aanvoelen. En veel begrip kunnen opbrengen, want elk huwelijk is compleet anders. Van nature uit ben ik allesbehalve een geduldig mens, maar ik heb het door de jaren heen leren hebben. Je kan ook moeilijk zonder, zeker als je het moment niet in scène wil zetten, maar gewoon wil capteren. Mijn eigen doel is om tijdens elke trouwpartij één uniek beeld te maken waar ik achteraf zelf het gevoel heb van ‘yes, ‘t is opnieuw gelukt’. Dan keer ik als een gelukkig man terug naar huis.”
Waarom doe je deze job zo graag?
“Om te beginnen neem ik gewoon zielsgraag foto’s. En je weet dat je iets maakt dat voor de betrokken mensen van onschatbare waarde is, iets dat zelfs generatieoverschrijdend is. Zelfs al is haast iedereen uit het bewuste fotoalbum overleden, dan nog zullen familieleden er met een warm gevoel in bladeren. Daarom moet het ook gewoon goed zijn.”
Hoe haal jij de zenuwen weg bij bruid en bruidegom?
“Daar heb ik een eigen tactiek voor. Eerst benader ik hen van zeer dicht, ga ik echt in hun comfortzone. En daarna zie je hen gewoon ontdooien. Maar de trouwers zelf vallen meestal nog mee, het zijn vooral de moeders van bruid en bruidegom die wel eens de stresskippen van dienst kunnen zijn.” (lacht)
Hoeveel huwelijken heb je al op je conto?
“Dat moeten er toch zeker al tweehonderd zijn. En er is nog geen greintje routine in mijn werkwijze geslopen. Daar waak ik ook over. Sommige zaken zitten ondertussen wel stevig in de vingers, maar ik zal nooit op automatische piloot werken. Elk huwelijk heeft wel hetzelfde stramien, maar het zijn de mensen die het iedere keer opnieuw een unieke belevenis maken.”
Merk je ook verschillen?
“Zeker, vooral op cultureel vlak. In Antwerpen zijn de mensen het meest luidruchtig, terwijl we in ons eigen West-Vlaanderen nog altijd houden van de grote trouwfeesten, met alles erop en eraan. Dat bourgondisch trekje kunnen we echt niet verbergen. Het is ook uniek in de wereld. Ik werkte al vaak in het buitenland, onder andere in Zuid-Frankrijk en in juli trek ik als huwelijksfotograaf naar New York City.”
Wat als de huwelijksfotograaf ziek is?
“Laat ons zeggen dat ik af en toe al een stevig op mijn tanden heb moeten bijten. Ik heb al gewerkt met koorts, maar ik zal echt niet snel de handdoek gooien. Daarvoor is mijn beroepseer te groot. De mensen hebben ook bewust voor mij gekozen. Dan wil je hen ook niet ontgoochelen.”
Het zijn hoe dan ook intensieve opdrachten. Hoe lang duurt een gemiddelde huwelijksreportage?
“Dat varieert tussen de acht en twintig uur. Gemiddeld ben ik toch veertien uur op de baan. En daarna moet je nog alle beelden verwerken. Een huwelijk capteren is erg intensief. Je brein krijgt geen seconde rust, je moet elk kleinste detail in de gaten houden. Maar daardoor kan je wel de mooiste foto’s nemen. De dankbaarheid die je achteraf krijgt, is dan weer onbetaalbaar. Daarvoor verleg je graag dat extra steentje.”
Ik kan me voorstellen dat je af en toe in ‘eerder ‘speciale’ familiesituaties belandt…
“Ik laat me vooraf zo goed mogelijk briefen. Gevoeligheden weet ik graag vooraf, zodat ik niet ongewild voor een ongemakkelijke sfeer zorg. Vooral bij nieuw samengestelde gezinnen let ik extra op. Zoals ik al zei: als fotograaf ben je onzichtbaar en mag je dus ook niet voor extra hindernissen zorgen.”
Je behoort voor het tweede jaar op rij tot de beste honderd huwelijksfotografen ter wereld van het online platform Fearless Photographers. Wat doet dat me je?
“Het is een enorme erkenning, vind ik. Liefst meer dan 10.000 fotografen stuurden hun beelden in, dat zegt iets over de reikwijdte van de wedstrijd. Het zorgt er ook voor dat ik blijf nadenken over wat ik doe, over hoe ik te werk ga. En het staat ook mooi op mijn cv. Door in die lijst te prijken, krijg je ook extra opdrachten binnen.”
Hoe zie je de toekomst?
“Vooral keihard blijven werken, maar ik wil mijn ‘aanbod’ ook uitbreiden. Ik wil nog bevallingen in beeld brengen en me opnieuw op communiefotografie concentreren. Bij alle belangrijke momenten in het leven wil ik voor de fotografie instaan. In die optiek hoop ik om ooit de laatste dagen of uren van een stervende te mogen fotograferen. Dat lijkt me zeer intens en beklijvend. Ik ben ervan overtuigd dat je, als fotograaf, op dat moment de nabestaanden erg mooie herinneringen kan bezorgen. Het lijkt me erg mooi om zoiets te mógen doen.”
Tips van Maarten
Culinair
“Eén zaak in het Roeselaarse springt er voor mij uit: ‘t Orakel in de Iepersestraat. Een authentiek Grieks restaurant, maar dan wel in het hart van onze Rodenbachstad. De beste chef-kok van Roeselare staat er achter het fornuis, de zaak ademt authenticiteit uit, de mensen zijn er eerlijk én heerlijk… Ik zie ‘t Orakel als de weerspiegeling van mijn werk als fotografie. We dragen dezelfde waarden hoog in het vaandel. De Pub in de Sint-Alfonsusstraat is, wat mij betreft, dan weer de perfecte plaats om een goed glas te drinken. Er staat een goeie cafébaas achter de toog, hij heeft een uitmuntende selectie aan whiskey en er komen regelmatig nieuwe biertjes op de kaart.”
Shoppen
“Oei, dat wordt een moeilijke… Ik winkel amper zelf. Mode zegt me ook weinig. Ik volg geen trends, of zo… Bij Quasimodo in de Noordstraat ga ik wel af en toe langs, maar mijn garderobe verandert nauwelijks. Op citytrip durf ik wel eens een trui of t-shirt te kopen, maar ik zweer vooral bij de simpele jeansbroek. Aan de andere kant: ik kan me wel voorstellen dat Roeselare voor veel mensen een echte shoppingstad is. Je vindt hier op een relatief kleine oppervlakte veel kleding- en handelszaken. Roeselare heeft zijn bijnaam als commercestad niet gestolen, al mogen er gerust wat gedurfdere concepten neerstrijken.”
Mooie plekjes
“Ik wandel graag door Krottegem. Ik heb er nog gewoond en nam er in mijn beginjaren zeer veel foto’s. De wijk leek lang vergeten door de rest van de stad, maar is de laatste jaren herontdekt. Ook ARhus vind ik top. Ik loop er heel graag eens binnen. En dan valt me elke keer opnieuw de drukte op. Ik hoor dat ze tot duizend bezoekers per dag over de vloer krijgen. Voor een bibliotheek! Fenomenaal.”
Reizen
“Mijn vrouw en ik ontdekken graag de wereld. We trokken al naar Zuid-Afrika, Iran, Cuba, New York… De komende jaren willen we Afrika en Zuid-Amerika zien. Mijn fototoestel reist ook mee, maar ik neem ook de tijd om eens níet door de lens te kijken en te genieten.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier