Vijf jaar is het geleden dat Luc Piccavet (60) uit Waregem er in slaagde om Paul Wolfvelde (71) uit Lauwe na een hartstilstand in leven te houden tot de hulpdiensten het overnamen. De twee kenden elkaar helemaal niet maar Luc aarzelde geen seconde, zette zijn auto aan de kant en hielp de onfortuinlijke fietser. “Elk jaar gaan we samen eten, om te tonen hoe dankbaar ik ben”, zegt Paul. “Maar teruggeven wat hij voor mij deed, dat kan ik nooit.”
Hemelvaart 2014 is een dag die voor eeuwig in het geheugen gegrift staat van Luc en Paul. Het leek voor Paul die ochtend nochtans een zondag als een andere te worden. Er stond zoals iedere week een fietstocht van 60 kilometer met een groepje vrienden gepland. Maar op het einde van die rit liep het fout.
“Ik weet nog dat ik de Beerbosstraat was opgereden, op de grens van Bellegem en Sint-Denijs”, zegt Paul. “Dat was een nijdig klimmetje. Toen ik boven kwam, ging het licht uit. Ik zakte in elkaar. Van wat daarna gebeurde weet ik niets meer.”
Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan Luc denk
Er ontstond wat paniek in de groep. Paul had geluk dat op dat moment Luc net met de auto kwam voorbij gereden, met zijn vrouw op weg naar Roubaix om er te gaan shoppen. “Ik merkte meteen dat het ernstig was en stopte direct. Niemand in de groep was al bezig met hartmassage. Dan ben ik zelf Paul beginnen te reanimeren. Ik had kort voordien een cursus EHBO gevolgd bij de vzw Somival in Waregem en wist nog goed hoe het moest. Ik heb Paul ongeveer tien minuten lang hartmassage toegediend. Dan waren de hulpdiensten ter plaatse en namen die het van mij over.”
Diepgelovig
Paul prijst zich gelukkig dat hij toen geholpen werd en dan nog door iemand die hij helemaal niet kende. “Mensen kunnen helpen is enorm belangrijk voor mij”, zegt Luc. “Ik ben diepgelovig en die houding vloeit er uit voort. Ik ben dankbaar dat ik Paul heb kunnen helpen. Dat geeft me nog altijd een heerlijk gevoel.”
Voor Paul was het onduidelijk hoe het verder zou evolueren. “Ik bleef een aantal dagen in een coma en de cardiologen wisten niet hoe ik er zou uit komen. Ik had amper vier procent kans om de hartaanval te overleven. Uiteindelijk heb ik het niet alleen overleefd, maar heb ik er ook geen enkel letsel aan overgehouden. Dat was een klein wonder volgens de cardioloog. Ik moet gewoon een extra pilletje nemen, meer niet.”
Sindsdien zijn Paul en Luc vrienden geworden. “Er gaat geen dag voorbij dat ik niet eens aan Luc denk”, zegt Paul. “Ik besef maar al te goed dat ik er dankzij hem nog ben. Daarom hebben mijn vrouw en ik beslist om Luc en zijn vrouw jaarlijks uit te nodigen op een ontbijt in het Parkhotel in Kortrijk. Teruggeven wat hij voor mij gedaan heeft, kan ik niet. Maar op die manier wil ik toch duidelijk maken hoe dankbaar ik wel ben voor wat hij gedaan heeft.”
Luc geeft Paul een schouderklopje. “Eigenlijk moeten Paul en zijn vrouw dat niet doen”, zegt hij. “Het besef dat Paul nog springlevend is en dat ik daar een stukje heb kunnen toe bijdragen, volstaat eigenlijk voor mij. Toch ga ik graag op die uitnodiging in. Het is telkens een hele aangename voormiddag en ik verlaat de ontbijttafel altijd opnieuw dankbaar, vredevol en blij.”
EHBO
Wat Paul overkomen is, heeft hem en zijn vrouw Mieke wel aan het denken gezet. Ze zijn nu zelf ook helemaal overtuigd van het belang van een EHBO-cursus. Ze hebben er inmiddels ook één gevolgd. “Eigenlijk zou de minister van Onderwijs zo’n cursus verplicht moeten maken in het secundair onderwijs”, zegt Mieke. “Mocht EHBO meer ingeburgerd zijn, zouden meer mensen er overweg mee kunnen en anderen kunnen redden.”
“Ik mag blijven sporten maar mijn cardioloog zegt dat ik geen Koppenberg of Patersberg meer mag oprijden”, vertelt Paul. “Maar in een heuvelachtig parcours zoals we dat in onze streek kennen, ziet hij geen probleem. Dus ik ga nog altijd wekelijks fietsen met vrienden. Schrik heb ik niet. Ik ben altijd sportief geweest en dat blijf ik. Mijn dokter raadt me wel aan om mijn hartslagmeter in het oog te houden bij het sporten. Boven de 140 mag mijn hart niet meer gaan.”
Het is nu Luc die tijdelijk minder aan sport kan doen. “Ik ben geopereerd aan mijn schouder en daardoor moet ik het nu rustiger aan doen. Dat valt me toch wel zwaar.” Luc liep in het verleden 20 marathons, onder meer in New York, Parijs en Berlijn. En hij fietst en zwemt ook graag.
BIO LUC PICCAVET
Privé
Luc Piccavet (60) woont in Smoorken, niet ver van het station in Waregem.
Loopbaan
Luc werkte zijn hele leven als zelfstandig textielagent. Hij verkocht textielgarens van buitenlandse spinnerijen aan Belgische weverijen, waarvan vele gevestigd zijn in deze streek.
Vrije tijd
Hij houdt van reizen, mensen ontmoeten, boeken lezen waar vooral theologie een favoriet onderwerp is.
BIO PAUL WOLFVELDE
Privé
Paul Wolfvelde (71) is getrouwd met Mieke Vandeburie (65). Ze wonen in de Weggevoerdenlaan in Lauwe. Ze hebben drie kinderen: Griet (41), Ward (38) en Fien (31). Miel, Juul, Marthe, Leah en Lars zijn hun kleinkinderen.
Loopbaan
Paul heeft A2 mechanica gevolgd in het VTI in Kortrijk en is technisch tekenaar. Hij werkte het grootste deel van zijn leven bij machineconstructeur Vandewiele in Kortrijk. Inmiddels is hij met pensioen.
Vrije tijd
Fietsen en karweien doen. “Ik heb mee de huizen van mijn kinderen helpen verbouwen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier