Lieva Dejonckheere is al 35 jaar betrokken bij de Chiro in Vleteren

Op zaterdag 4 en zondag 5 mei viert Chiro Vleteren zijn gouden jubileum. Lieva Dejonckheere was erbij toen Chiro Edelweiss, uitsluitend voor en door jongens, omgedoopt werd tot Chiro Pimpernel in 1984. Tot op vandaag gaat ze nog steeds mee op kamp, als lid van de kookploeg.

In 1983 kampte Chiro Edelweiss, opgericht op 15 december 1968 en uitsluitend voor jongens, met een leidingtekort. “De toenmalige leiders speelden met het idee om de Chiro gemengd te maken”, herinnert Lieva Dejonckheere (53) uit Oostvleteren zich. “Via strooibriefjes deden ze bij de Vleterse jeugd een oproep naar nieuwe leiders. Vol verwachting trok ik toen als 17-jarige naar de infoavond van Chiro Edelweiss, die dan omgetoverd werd tot Chiro Pimpernel. Sinds die avond ben ik er blijven plakken.”

“Meteen werd ik tot hoofdleidster gebombardeerd. Het eerste jaar mocht ik – nogal onervaren omdat ik nooit eerder lid noch leidster was geweest – rekenen op heel wat hulp en advies van twee oud-leiders. In de zomer van 1985 gingen we voor het eerst op kamp, met 60 leden naar Zichem. Een hele belevenis, die heel wat indruk op mij maakte. Wanneer zowel groot als klein tien dagen samen doorbrengen, erg dicht op elkaars huid, vorm je als het ware één grote familie. Dat familiegevoel mocht je in ons geval trouwens letterlijk nemen. Van de familie Dejonckheere waren er soms wel tien familieleden tegelijk mee op kamp. Mijn moeder grapte vaak dat de familie leegliep eind juli. Op kamp leerde ik ook mijn echtgenoot Dries Pauwelyn kennen. Toen hij 33 jaar geleden als vrachtwagenchauffeur onze kampspullen van en naar de kampplaats bracht, sloeg de vonk over. Op alle vlakken herhaalde de geschiedenis zich binnen onze familie. Zo werd onze zoon Bram ook leider, hoofdleider en tot vorig jaar volwassen begeleider én leerde hij zijn vrouw in de Chiro kennen. Ook mijn eigen broer werd trouwens nog hoofdleider en onze andere zoon Thijs staat tegenwoordig in voor het vervoer van alle kampmateriaal.”

Versheid troef

Na haar huwelijk in 1987 stopte Lieva als hoofdleidster. “Daarna ging ik nog één zomer gewoon mee op kamp als leidster. Toen al met een mooi bol buikje”, glundert ze. “Sinds 1989 ga ik mee als kookmama, nu al 30 jaar zonder uitzondering. De eerste drie jaar gaf ik mijn ogen flink de kost om zo veel mogelijk te leren over hoeveelheden en ingrediënten. Daarna ging ik mee als chef-kok. Toegegeven, ik was niet meteen een natuurtalent. Soms moesten we zes keer opnieuw beginnen om een eetbare saus bij ons gerecht te bekomen”, lacht ze. “Elk kamp prijken onze kampklassiekers WAP (worst, appelmoes en puree, red.), spaghetti, vol-au-vent en vogelnestjes op het menu.”

Het is een droom om binnen een paar jaar op kamp te kunnen gaan met onze kleindochter Myrthe

“Waar we doorheen de jaren blijven op hameren en waar we nooit van zullen afstappen, is versheid: alle ingrediënten en gerechten zijn zo vers en zelfgemaakt mogelijk. ‘s Ochtends om 7.30 uur beginnen we onze werkdag om pas om 21 uur moe maar voldaan te kunnen neerploffen. Kookouder zijn is hard werken, maar daar hou ik juist van. De vrolijke kinderstemmetjes op de achtergrond zorgen voor veel voldoening. Zo lang de gezondheid het toelaat, blijf ik graag meegaan. Een stille droom is om binnen enkele jaren op kamp te kunnen vertrekken samen met onze kleindochter Myrthe, die nu tweeënhalf jaar is”, vertrouwt Lieva ons toe.

Beroepshalve was Lieva jarenlang verpleegster in het ziekenhuis in Veurne. Sinds twee jaar werkt ze in crèche De Vlindertuin in Ieper. “Een carrièrewending die kan tellen, maar waar ik absoluut geen spijt van heb“, klinkt het. In haar vrije tijd is Lieva bestuurslid van de Gezinsbond en gaat ze verder graag sporten.

Playback

Vooral op materieel vlak is er de voorbije 35 jaar veel veranderd. “Zo hadden we lange tijd geen eigen lokalen. De gewone Chirozondagen werden gehouden in de oude Sint-Maartenszaal. Wanneer het zaaltje niet vrij was, speelden we ofwel gewoon op straat, ofwel op de koer van de toenmalige burgemeester. Ofwel ving Margrietje van Den Engel ons op in haar café of in haar woonkamer. Pas in 2001 kreeg men voor de toen 180 leden een eigen lokaal mét speelweide, de Blekken Doos. Doorheen de jaren kwamen er ook heel wat randactiviteiten bij om de kas te spijzen, zoals de jaarlijkse fuif Bar Canard. Al meteen na het ontstaan van Chiro Pimpernel organiseerden wij een bal. Ons eerste bal, dat ook in de Sint-Maartenszaal plaatsvond, telde zo’n 100 aanwezigen. Om geld in te zamelen daarvoor gingen we vooraf playbacken in de Vleterse huiskamers. Van één van die nummers, ‘Ik weet nog toen ik 18 was’ van Don Mercedes, kreeg ik de opdracht om het samen met twee leiders te playbacken op ons huwelijk. Dat zijn fantastische herinneringen die je de rest van je leven meedraagt.”

Waar Lieva vol bewondering naar opkijkt, is de immense gedrevenheid die de leidingsploeg typeert, generatie na generatie. “Het afscheid van de leiders die afzwaaien, is elk jaar weer een pakkend moment. Zonder ophouden en steeds met evenveel enthousiasme slagen die jonge mensen erin om zo’n grote groep te leiden. Zoiets slaat mij telkens opnieuw met verstomming en brengt een ongelooflijk gevoel van respect naar boven.”

(SVP)