“Levensloop draagt bij aan levenshoop”

Dit weekend vindt de vijfde editie van Levensloop Kortrijk plaats op Overleie. Het evenement straalt hoop uit voor kankerpatiënten en zorgt tegelijk voor extra geld voor kankeronderzoek. Om dat allemaal waar te maken, zetten honderden vrijwilligers zich dagelijks in. Een van hen is Johan Devroe. Hij vecht zelf sinds 2011 tegen kanker maar vond enkele jaren later toch de moed om een Levensloop in Kortrijk te starten. Vijf jaar, bijna één miljoen euro aan steun en duizenden deelnemers later, engageert Johan zich nog altijd voor wat hij een levensnoodzakelijk project noemt.

Johan Devroe werkt voltijds voor ING België, vecht tegen schildklierkanker en heeft een vrouw en drie kinderen. Toch vindt hij nog dagelijks de tijd om zich in te zetten voor Levensloop.

Nu ben je ambassadeur voor Levensloop Kortrijk. Maar je hebt al een lang parcours afgelegd bij de organisatie?

“Dat klopt. In 2014 heb ik op vraag van de Stichting tegen Kanker samen met Lieve Maes en Jean-Marc Mullie een Levensloop gestart in Kortrijk. Daarvoor bestond dat enkel in Limburg. Het concept komt uit Amerika overgewaaid, maar wordt ondertussen over de hele wereld georganiseerd. In 2016 heb ik een officiële erkenning gekregen van de American Cancer Society. Maar eigenlijk vind ik dat niet helemaal eerlijk. Ik heb honderden mensen rond mij die instaan voor van alles en nog wat. Levensloop is absoluut geen onemanshow. Vorig jaar ben ik bij zowat alle Levenslopen in België langs geweest, zo heb ik veel bijgeleerd. Vandaar dat ze mij dit jaar gevraagd hebben om terug te keren naar Kortrijk. Zo kan ik helpen om alles in goede banen te leiden op de vernieuwde locatie. Maar helemaal in het begin snapte ik er eigenlijk niet veel van hoor. Ik dacht dat Levensloop puur over sport ging. Ik ben zelf heel sportief en loop en fiets veel. Dus heb ik maar ja gezegd.”

Gaat het dan niet over sport?

“Neen, Levensloop is een solidariteitsevenement. Bewegen helpt tijdens je ziekte. Lopen, joggen, strompelen, het maakt niet uit, voor mij hielp het enorm. Er is wel een tijd geweest dat het gewoon niet meer lukte en ik tot mijn grote frustratie in mijn zetel moest blijven zitten. Toch had ik iets om naartoe te werken: weer kunnen sporten. Zelf hoop ik zaterdag in drie uur tijd 30 kilometer te kunnen lopen. Maar ook iemand die gewoon een paar rondjes komt wandelen, is heel welkom. Het gaat er vooral om dat je er bent om je naasten te steunen. Dat je toont dat je met hen inzit. Voor veel mensen is het gevoel van ‘iets’ te kunnen doen voor een vriend of familielid met kanker heel belangrijk.”

Hoe je best reageert op iemand binnen je kennissenkring die met de ziekte te maken krijgt, is ook iets waar jij mee bezig bent?

“Ja, ik heb daar al verschillende lezingen over gegeven. Ik breng meestal mijn eigen verhaal omdat ik voel dat sommige mensen het daar toch moeilijk mee hebben. Iedereen reageert anders. Zo had ik een collega die elke dag van mijn behandeling een berichtje heeft gestuurd. En vrienden van mij hebben Cyclo 4 Cancer opgericht. Dat was het eerste team ooit ingeschreven voor Levensloop Kortrijk en ze doen nog elk jaar mee. Daar put ik moed uit. Anderen weten niet goed wat te zeggen en hebben zelfs een beetje schrik voor een kankerpatiënt. Wat als die in tranen uitbarst? Ik geef mensen altijd de raad om gewoon oprecht te luisteren.”

Zijn al die evenementen voor Kom Op Tegen Kanker nog wel nodig? Er is al zo veel vooruitgang geboekt.

“Zeker! Elke dag zijn er 187 Belgen die de diagnose van kanker krijgen. Elk jaar sterven er ook 30.000 mensen aan de ziekte. Iedereen kent wel iemand met kanker, je zou kunnen zeggen dat de ziekte een impact heeft op het leven van élke Belg. En al die medische doorbraken zijn er gekomen dankzij inzamelingen zoals die van Levensloop. Maar we zijn er nog lang niet. Op dit moment bereiken we met al onze Levenslopen in België één procent van de kankerpatiënten. We groeien jaar na jaar, maar dat kan nog beter. Levensloop Kortrijk is trouwens de grootste van West-Vlaanderen. Daar mogen we best wel trots op zijn!”

Had je er ooit bij stilgestaan dat de ziekte jou kon treffen?

“Nee, ik was daar absoluut niet mee bezig. Het was mijn echtgenote die een verdikking in mijn hals zag waardoor ik in de mallemolen van onderzoeken terechtkwam. Eigenlijk was het niet zo’n schok hoor. De dokters geven je die informatie lepeltje per lepeltje zodat je het uiteindelijk een beetje verwacht. Op het moment van de diagnose wordt de pauzeknop van je leven en het leven van je gezin ingedrukt. Je kan alleen maar hopen dat die pauze niet te lang duurt. Ik heb nooit getwijfeld om te vechten. Ik heb een echtgenote en drie kinderen en heb een verantwoordelijkheid tegenover hen. Makkelijk was het wel niet. De week voor Kerstmis heb ik zeven dagen in quarantaine gelegen. Zelfs dokters komen dan niet binnen. Dan put je moed uit de kleine dingen. Mijn familie die eens kwam zwaaien op de parking bijvoorbeeld. Op dat moment was ook de Warmste Week van Studio Brussel aan de gang. Ik volgde dat op televisie en voelde mij daardoor gesteund. Op dat moment heb ik beslist dat als ik zou genezen ik mij zou inzetten voor anderen met dezelfde ziekte.”

Je bent op dit moment genezen, maar ook weer niet?

“Nu gaat alles goed en ik heb mijn leven weer opgepikt. Maar van kanker genees je nooit echt. Ik kan elk moment hervallen. Dat idee sluimert altijd, maar ik probeer er zo min mogelijk bij stil te staan. Ik weet dat het kan maar kies ervoor om uit te gaan van het beste scenario.”

Is dat niet moeilijk als je voor Levensloop werkt? Je wordt constant met de ziekte geconfronteerd.

“Integendeel! Ik heb dat contact met lotgenoten erg nodig. Mijn familie is een enorme steun, maar alleen iemand die ook de diagnose heeft gekregen weet hoe het is om met kanker rond te lopen. Ik zie patiënten die hier jaar na jaar met elkaar afspreken. Op Levensloop ontstaan er levenslange vriendschappen.”

Heeft jouw ziekte en je werk bij Levensloop je veranderd?

“Ik heb veel meer leren relativeren. Ik ben bijvoorbeeld al een jaar aan het plannen voor de Levensloop van dit weekend. Maar dat wil niet zeggen dat ik er compleet kapot van zal zijn als het heel het weekend regent. Ik weet dat er ergere dingen zijn in het leven dan met een paraplu moeten rondlopen. Daar ga je niet dood van. (lacht) Het is misschien vreemd om te zeggen, maar ik ben blij dat ik de patiënt was en niet de naaste. Dat lijkt mij minstens even zwaar, maar je voelt je zoveel machtelozer.”

Waar kijk je dit weekend vooral naar uit?

“De kaarsenceremonie op zaterdag om 21.30 uur. Dan worden er 4.000 kaarsen met persoonlijke boodschappen langs het parcours gezet. De straatlampen gaan uit en dat is altijd een heel intens moment. We staan dan even stil bij zij die het niet gehaald hebben. Dat is naast de sfeer de tweede reden dat we dat in het donker doen. Dan ziet niemand de tranen die op dat moment geplengd worden. Ik kijk ook uit naar de samenkomst van het comité dat al een jaar aan het werk is om alles in goede banen te leiden. Zonder hen was de levenshoop die Levensloop biedt nooit mogelijk geweest.”

Wij duimen toch dat het niet regent.

(ANK)