Lauwse huisdokter neemt afscheid: “Hij was ‘huisarts’, maar thuis was hij bijna nooit”

Na bijna vijftig jaar sluit dokter Stragier de deur van zijn praktijk. Wellicht kon hij nog een aantal jaren verder hebben gewerkt, maar hij kiest er bewust voor om wat meer tijd te maken voor zijn echtgenote en familie. Tot grote spijt van zijn vele patiënten die hem zullen missen. Dat getuigen de honderden dankbetuigingen in de vorm van kaartjes, bloemen en flessen.

Gedurende bijna vijftig jaar was Ghislain Stragier (73) huisarts in Lauwe. Op 1 juli nam hij definitief afscheid van zijn patiënten. Voor hij zijn praktijk begon werkte hij zes maanden als co-assistent in Algerije. In 1970 kwam hij in Lauwe terecht, waar hij niet meer zou vertrekken. Aanvankelijk op Lauwe Plaats, later in de Schoolstraat. Sommige van zijn huidige patiënten zaten toen al bij hem in de wachtzaal. “Eén bedankingskaartje kregen we van een vrouw die sinds 1972 patiënt was“, weet echtgenote Frieda Vanoost.

Wie zo lang huisarts is, ziet meerdere generaties op consultatie komen. “Toch werden mijn klanten geleidelijk aan ouder”, zegt dokter Stragier. “Er is een oude spreuk die zegt: de leeftijd van de wachtzaal evolueert met de leeftijd van de arts. En dat is ook zo. Aanvankelijk ben je meer pediater en sportarts en – vroeger toch – gynaecoloog. Op het einde van je carrière ben je eerder geriater. Dat is een van de vele mooie kanten van de huisartsengeneeskunde, dat je samen met je patiënten ouder wordt.”

Ringarts

Vijftien jaar lang was de dokter als ringarts aan de boksclub Izegem verbonden. Zo heeft hij de hele carrière van Jean-Pierre Coopman van nabij kunnen volgen. Hij steekt zijn bewondering voor de bokssport niet onder stoelen of banken. “Ze moeten de uithouding hebben van een marathonloper, ze springen gedurende acht keer drie minuten op en neer terwijl ze hun buikspieren moeten intrekken, beeld je dat eens in! Bovendien moet je de kracht hebben van een gewichtheffer en de lenigheid van een volleybalspeler. En aan het eind van je carrière word je beloond met een scheve neus, grote oren en riskeer je net die slag te veel op je hoofd gekregen te hebben.”

“Die boksgala’s vinden ook meestal plaats op feestdagen, met Kerst of Pinksteren. En zo was hij weer niet thuis“, zucht echtgenote Frieda.

Zelf was de dokter ook sportief, het was een vertrouwd gezicht in Lauwe: de dokter die na de consultaties ging joggen. “Ik liep 33 halve marathons en op 55-jarige leeftijd de marathon van New-York. Als voorbereiding liep ik niet zo vaak, maar mijn trainingen duurden wel lang. Het is nog gebeurd dat ik vertrok om 10 uur ‘s avonds en om 1 uur ‘s nachts nog onderweg was.” (lacht)

Herinneringen

De geneeskunde heeft in die jaren reuzensprongen gemaakt, indertijd was er nog geen sprake van groepspraktijken, wie iets voorhad belde zijn huisarts. Zowel overdag als ‘s nachts. “Een week waar je maar drie keer ‘s nachts uit je bed werd gebeld was eerder uitzondering dan regel”, zegt dokter Stragier. “Gelukkig is dat veranderd, vooral sinds dringende oproepen door de spoeddienst worden afgehandeld.”

“Eerst ben je een gynaecoloog en een pediater, later word je eerder geriater”

Het spreekt vanzelf dat er in al die jaren heel wat verdriet, maar ook voldoening was. “Als dokter ben je een vertrouwenspersoon. Vaak is het dokterskabinet een plaats waar patiënten hun hart luchten of verdriet de vrije loop laten, en dan zie je dat mensen opgelucht naar buiten gaan terwijl je zelf niet eens zoveel hebt gezegd. Dat geeft zeker voldoening.”

Zovele gezichten die op consultatie kwamen zijn evenveel levensverhalen, en voor de dokter evenveel herinneringen. “Wat ik nooit zal vergeten is een huisbezoek bij een vrouw die toen 90 jaar was”, vertelt hij. “Ze had even voordien een negatieve wilsverklaring getekend, wat betekent dat ze niet meer wou gereanimeerd worden als er zich iets voordeed. Terwijl ik daar aan tafel zat zag ik haar helemaal bleek worden. Ik snelde naar haar toe, maar haar hart klopte niet meer. Onmiddellijk begon ik haar te reanimeren, met succes. Pas toen de hulpdiensten arriveerden herinnerde ik me die negatieve wilsverklaring… Een probleem, want die heeft kracht van wet. Ze is me echter nog jaren dankbaar geweest dat ik haar toen gered heb. Uiteindelijk is ze op 95-jarige leeftijd in haar bed gestorven. Mooi toch?“

Gevangenis

De geneeskunde is geëvolueerd, huisarts zijn betekent een leven lang bijstuderen. “Ik ben trouwens van plan om op de hoogte te blijven van de nieuwe ontwikkelingen in de geneeskunde”, verrast de dokter. “En te blijven sporten, ik loop nog altijd, maar nu vooral op de loopband. Ik zal eindelijk wat meer tijd kunnen besteden aan mijn echtgenote en mijn familie, mijn dochters hebben me al gezegd dat ze een grote tuin hebben.” (lacht) “En mijn oudste kleinzoon Pieter-Jan heeft me al uitgenodigd om mijn tennisvaardigheden weer wat aan te scherpen. Werken in beroepsverband zie ik me niet meer doen, Ik kreeg deze week nog een uitnodiging om arts te worden in een gevangenis, maar toch liever niet, neen.”

Als ik de dokter vraag welke goede raad hij nog wil meegeven aan een beginnende huisarts wil hij toch even nadenken. Zijn antwoord verklaart meteen waarom hij stopt met de praktijk, hoewel hij nog een paar jaar verder had willen en kunnen doen. “Een jonge huisarts moet trachten een goede mix te vinden tussen een professioneel enthousiasme en een gezinsleven, dat is de uitdaging.”

“We hebben heel wat gemist”, vult Frieda aan. “Als vrouw moet je dat aanvaarden. Het enige moment dat we samen aan tafel zaten was ‘s middags en dan nog was de telefoon vaak spelbreker. Op familiebezoeken was ik meestal alleen.” “Dan vraag ik me soms af”, besluit dokter Stragier, “was het eigenlijk allemaal de moeite? En dan moet ik toch altijd toegeven: ja. Het was zeker de moeite.”