Priester Julien Carpentier werd in februari 95 jaar. Op 4 april was hij bovendien 65 jaar priester. “Vieren doe ik later, als mijn gezondheid nog iets beter is”, zegt hij.
Door Els Deleu
Julien werd geboren en groeide op in Rekkem. “Op mijn 14de ging ik al aan het werk, eerst in de tapijtfabriek van Poorters, later in oorlogsomstandigheden op Duitse vliegvelden in Frankrijk. Toen had ik voor het eerst een roepingsbesef en dacht ik ‘ik word priester’. Al kon dat ook een droom zijn die me hielp om goed te leven. Die gedachte stimuleerde me wel om een goed christen te zijn.”
Op het einde van de oorlog trok Julien naar Doornik om er te werken als knechtje bij de Jezuïeten. “Ik werd dan Kajotterleider in Rekkem. We waren vitale jonge mensen die dachten de wereld te kunnen veranderen“, vertelt Julien. Na zes jaar werken begon Julien in de afdeling late roepingen bij Don Bosco. Hij werd op 4 april 1954 op 30-jarige leeftijd tot priester gewijd. “Op mijn eremis in Rekkem is de latere kardinaal Cardijn komen preken. Ik had het geluk hem te kennen en heb mooie herinneringen aan hem. In zekere zin is de geloofsvisie met die tijd verschoven. Wij kenden een periode van geestdrift, durfden risico’s nemen voor anderen en waren zot van God en de mensen, maar in Cardijns leuze ‘zien, oordelen en handelen’ zit een kern die zeer actueel blijft.”
Pensioen op 77
Julien zegt van zichzelf een speciale priester te zijn geweest. “Ik ben er nooit op uit geweest om een ‘post’ te hebben. Misschien komt dit door het feit dat ik ooit ‘knechtje’ geweest was. Mijn talent groeide in de kansen die ik kreeg. Naar traditionele priesters van vroeger keek men op. Ik zou het zeer moeilijk gevonden hebben om democratisch tussen de mensen te staan. Ik denk dat ik nooit dat hoogstaand klerikalisme in mij gehad heb.”
Het was zijn verlangen om ergens onderpastoor te worden maar in 1976 werd Julien toch benoemd tot pastoor op Sint-Eutropius in Heule. Dit deed hij tot hij in 1985 ziek werd. “Op dat moment werd ik aalmoezenier in een woonzorgcentrum in Ingelmunster. Iets rustiger werk. Op mijn 77ste ging ik met pensioen en vestigde ik me op de Dam in Kortrijk.” De laatste negen jaar verblijft hij in woonzorgcentrum De Weister in Aalbeke.
Julien schrijft nog altijd spirituele brochures. “Nu komt nummer 171 uit”, zegt hij daarover. “Het gebeurt dat er twee per maand zijn, maar er kan ook vijf weken tussen de uitgave van twee brochures liggen. Het is volgens het ritme van mijn inspiratie. Ieder blad telt telkens 33 lijnen, naar de leeftijd van Christus.” De brochures verschijnen op 400 exemplaren. De nieuwste brochure gaat over hoe priester Julien Heule zag als priester. Julien schrijft van uit zijn leven als priester, evangelisch gekleurd en met veel menselijkheid.
Veel boeken
Als hij terugblikt op zijn jeugd, ziet Julien een jongetje met dromen. “Het was een fantasie omdat ik een volksjongen was. Ik kreeg echter kansen en kon evolueren. Veel mensen kregen niet de kansen die ze verdienden.” Julien heeft veel gelezen in zijn leven. “Ik las niet om geleerd te worden maar heel mijn lectuur was en is gericht op mijn opdracht. Achter de boeken die ik koos, zat het gezicht van de mensen voor wie ik werkte. Ik had niet veel nodig en was gelukkig in wat ik heb mogen doen. Ik heb nooit een seconde spijt gehad dat ik priester geworden ben. Ik zou liever mijn vlees missen dan mijn eucharistie, al wil dat niet dat ik niet kritisch kan kijken naar de Kerk!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier