Isabel Cossement: “De achterpoortjes van het stadhuis houd ik goed voor mezelf”

Kurt Vandemaele
Kurt Vandemaele Reporter

Kurt Vandemaele trekt door de straten van Kortrijk en stelt aan de voorbijgangers één vraag: “wie ziej gie?”. Een vraag die velen onder ons zo vaak zouden willen stellen. De antwoorden krijg je hier te zien in de videoreeks ‘De Kortrijkzaan’. Leer de mensen uit je buurt kennen. Maak kennis met Isabel. Ze is communicatieverantwoordelijke voor het stationsproject en de heraanleg van de stationsomgeving in Kortrijk en woonde vroeger zelfs in het stadhuis. Ze kent het stadhuis dus door en door, maar de achterpoortjes houdt ze goed voor haarzelf.

Isabel Cossement is een bekend gezicht in Kortrijk. Je ziet haar vaak in de entourage van de burgemeester of de schepenen. Of gewoon op straat, in de buurt van het stadhuis, een gebouw dat ze goed kent, omdat ze er zowat heel haar jeugd heeft doorgebracht. Jaja, Isabel Cossement woonde in het stadhuis. Haar vader was chauffeur van de burgemeester. En haar moeder werkte ook in het stadhuis.

En ook Isabel werkt intussen al verschillende jaren in het stadhuis. Plus ze is nu ook communicatieverantwoordelijke voor het stationsproject en de heraanleg van de stationsomgeving. Zo herinnerde ze er ons aan dat de werken aan de ondergrondse parking en de bouw van een wegtunnel na de grote vakantie van start gaan. Werken die eind ’22 klaar zouden moeten zijn. En daarna zouden aansluitend de werken aan het station zelf beginnen.

En buiten het werk verveelt Isabel zich evenmin. Ze heeft twee kindjes en ze is onlangs verhuisd. Tijdgebrek leidde er recent toe dat Isabel niet meer sport. Dat is een van haar goeie voornemens voor het nieuwe jaar. Ze willen weer lopen en fietsen. En springen over de plassen wellicht. Al houdt dat laatste wel wat risico’s in. Ze kan dus wel degelijk goed fietsen, maar remmen lukt een stuk minder. Gelukkig dat ze nooit ver moet fietsen. Ze voelt zich immers heel goed in Kortrijk. En als het van haar afhangt dan leeft ze nog lang en gelukkig in deze stad en werkt ze tot ze niet meer kan voor de stad. Jaja, dat heet dan gelukkig zijn.