“Ik was verlamd, zeiden ze. En plots bewoog die teen”

Wie Jan De Bruyne (41) kent, ziet hem lachen. Een bon vivant. Tot zijn leven eind juli een heel andere wending nam. Na wat een routine-ingreep heette, kreeg de Kortrijkzaan van zijn artsen te horen dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Twee maanden later was hij mentaal heel snel aan het afglijden, tot hij op een morgen ontwaakte en zijn tenen kon bewegen. “Ik ben van het diepste dal naar de hoogste piek gegaan.”

“Op zaterdag 29 juli hoestte ik plots bloed op. Om kwart voor vijf op zondagmorgen 30 juli, ben ik naar het AZ Groeninge geweest. In de radiografie zagen ze niets en toen zijn ze met zo’n kijkding in mijn longen gegaan, heel pijnlijk. Zo hebben ze gezien dat er sprake was een drietal kleine bloedingen in mijn longen. Inwendige bloedingen die gestopt moeste worden. Een kleine ingreep, werd me gezegd. Opereren moest niet, ze zouden langs mijn lies via een katheter te werk gaan. De oorzaak van die bloedingen? Tja, ik werkte als schilder vaak met zware verven en heb twee jaar aan een stuk zachte vloerbekleding gelegd in het ziekenhuis aan de Reepkaai, met contactlijm. Daar moet je eigenlijk altijd een maskertje voor dragen, maar in de praktijk wordt dat al eens vergeten. En ik ben een verstokt roker. Dat zal ook wel meegespeeld hebben.”

Aflevering van ‘E.R.’

“Een dag later werd Jan al geopereerd. “Eerlijk, ik was er niet helemaal gerust in. Ik had nog nooit in het ziekenhuis gelegen, was nog nooit verdoofd geweest. Maar het ging allemaal vlot. Na de operatie moest ik gewoon blijven liggen omdat de dokter het stukje had laten zitten waarlangs de katheter wordt ingebracht. ‘s Avonds rond 23 uur begon ik opeens helse pijn te krijgen in mijn rug. Ik zei dat ik een klein gezwel voelde ter hoogte van de ruggenwervels D4 en D3. Het deed ondraaglijk veel pijn. Die verpleger gaf me een slaappilletje en zei dat hij het zou melden aan de dokter. Rond vier uur hebben ze me wakker gemaakt. Mijn hele onderlijf sliep. Ik kon wel nog mijn tenen bewegen. En opeens lag ik in een aflevering van ‘E.R.’, helemaal onder de machines. Ik werd tegen een rotvaart naar een MR-scan gebracht en er werden foto’s genomen. Ze dachten dat er een bloedklonter was blijven haperen. Maar ze vonden niets. En intussen verloor ik alle controle over mijn benen. Vier dagen lang ben ik in het ongewisse gebleven en toen stonden ze opeens met vier dokters aan mijn bed. ‘Luister, er is niets meer aan te doen. Wat je kwijt bent, krijg je niet meer terug. We gaan de machines uitschakelen en je mag naar je kamer.’ Er werd gesproken van een complete dwarslaesie. Mijn benen werkten nog wel, maar de sturing ernaartoe was kapot en kon niet hersteld worden. Een half uur later was de hele procedure afgehandeld. Ze hebben me nog twee weken in het ziekenhuis gehouden. Ik kreeg een uurtje kine per dag, om te leren rechtop zitten, en dat was het. Ze wilden me nog langer in het ziekenhuis houden, maar ik kreeg geen behandeling meer, en ben toen zelf vertrokken.”

“Je zag het niet aan mij, maar ik stond op de rand van een depressie”

In een rolstoel naar huis

“Intussen hadden we ook van andere dokters te horen gekregen dat het om een complicatie ging en geen medische blunder. Het was al eerder voorgevallen bij zo’n ingreep dat een bloedklonter het ruggenmerg beschadigde. Dat staat beschreven in de medische literatuur. Wat eigenlijk inhoudt dat je als patiënt een berekend risico neemt als je een dergelijke ingreep ondergaat en niet op een schadevergoeding moet rekenen. Een ongeluk is een ongeluk natuurlijk, maar die dokter kon wel met zijn dikke kar naar huis, terwijl ik in een rolstoel het ziekenhuis verliet.”

“Maar ik moest verder. Ik heb twee kinderen van 11 en 13, die weliswaar meer bij hun moeder zijn dan bij mij, maar ik wil er zijn voor hen. Ik trachtte mijn leven op orde te krijgen, maar opeens waren er veel vragen: van wat zal ik leven? Zal ik kunnen rondkomen? Zal ik een aangepaste woning vinden en me die kunnen veroorloven? De eerste dagen liet ik het hoofd wat hangen. Ik moest het idee nog verwerken dat ik nooit meer rechtop zou staan en werd plots bedolven onder de papieren. Ik ben van nature al geen papiermens. Mijn administratie is altijd een warboel geweest. Stom natuurlijk, besef je op zo’n moment. In het ziekenhuis verwees de sociale dienst me naar K7 in Gent, een prestigieus revalidatiecentrum met Europese faam. Maar daar bleek ik niet welkom. Ik was niet in orde met het ziekenfonds. Twintig jaar lang netjes betaald, maar de laatste maanden had ik de overschrijvingsformulieren laten rondslingeren. Gevolg, die revalidatie zou me 850 euro per dag kosten. Terwijl ik er ook te horen kreeg dat ik niet kon genezen en er vijf maanden zou moeten blijven, voor 125.000 euro. Om te leren hoe ik van mijn rolstoel in een zetel moet geraken en hoe ik op het toilet of in de douche moet. Neen, dank u.”

Plassen is luxe geworden

“Maar ik zat natuurlijk met veel nieuwe problemen. Er kwamen tal van bijkomende en onvoorziene kosten. Ook mijn blaas heeft last van spasmen, ik heb voortdurend sondes nodig, waardoor plassen opeens een dure luxe is geworden. Zelfs een rolstoel is een luxe. Toen ik het ziekenhuis verliet trok men haast de rolwagen van onder mijn kont. Gelukkig was er een cafévriend die nog een rolstoel had staan. Die eerste weken krijg je eigenlijk alleen maar klappen. Zoals onlangs toen ik plat viel toen ik met mijn rolstoel over de hobbelige Kortrijkse straten en voetpaden dokkerde. Opeens viel de regen met bakken tegelijk uit de lucht. Van de stress plaste ik in mijn broek…”

Kracht keert terug

“Ik begon mentaal erg snel af te glijden. Je zag het misschien niet aan mij, maar ik stond op de rand van een depressie. Gelukkig kwam er een kentering. Dinsdagmorgen 3 oktober is het begonnen. Ik was aan het dromen dat ik mijn tenen kon bewegen. Ik werd wakker en zag mijn laken bewegen. Intussen kan ik mijn beide benen al wat optillen. En in de loop van de week heb ik geprobeerd en kon ik aan de rechterkant opeens een beweging maken vanuit mijn heup. Ik voel de kracht in mijn spieren terugkeren. Toen ik het ziekenhuis belde, geloofden ze me niet. Maar intussen ben ik al verschillende keren langs geweest en is het duidelijk dat de dokters een foute diagnose hebben gesteld. Ze hadden me gezegd dat er sprake was van een complete dwarslaesie en dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Dat wil zeggen dat de zenuwen volledig onderbroken zijn en dat dit nooit meer kan genezen. Dat klopt dus niet. Anders zou ik niet kunnen wat ik nu alweer kan.”

“Ik trek me recht aan mijn keuken-kast. En dan sta ik rechtop. Echt zot”

Veel inspanning nodig

“Nu krijg ik te horen dat ik mogelijk weer zal kunnen stappen. Ze staan voor een raadsel. Nu gokken de artsen op een zwelling, een ontsteking die stilaan weer aan het verdwijnen is. Het is afwachten hoe groot de schade is en wat ik nog zal kunnen. Een maand of twee maanden geleden ging er geen signaal meer van mijn hoofd naar mijn voeten. Uit nieuwe testen blijkt dat er weer impulsen zijn. Trager dan bij de doorsnee mens, maar mijn hersenen zenden weer signalen uit. En daar begint het allemaal. Als je gezond bent hoef je niet na te denken om een stap te zetten. Nu moet ik me heel hard concentreren om mijn benen in beweging te krijgen. Het vergt heel veel inspanning.”

“Ik ben euforisch. En tegelijk ook kwaad. Ze hebben maanden van mijn leven afgenomen, en de psychische pijn is nog veel heftiger. Daar wordt niet bij stilgestaan. Het klinkt nu gewoon als: ‘Ja, mijnheer, die wonde waarvan we ervan uitgingen dat ze tot je verlamming geleid heeft, is een speldenkopje groot. We dachten dat je voor de rest van je leven in een rolstoel zou zitten. Het zal dan waarschijnlijk toch niet zo zijn.” Aan procederen denk ik niet. Ik heb daar de middelen niet voor. Ik hoop nu alleen maar op beter worden. Ik trek me al recht aan de kast in mijn keuken. En dan sta ik rechtop. Echt zot. (lacht, red.). Ik ben heel content.”

Krant van West-Vlaanderenhttps://www.facebook.com/krantvanwestvlaanderen/https://www.facebook.comFacebook1281

video1.0https://www.facebook.com/krantvanwestvlaanderen/videos/10155238070168090/500