In woonzorgcentrum Sint-Camillus is een proefproject gestart met Soulo, het digitale levensverhaal. De eerste verhalen zijn al beschikbaar, tot vreugde van bewoners, familieleden en personeel
Door Els Deleu
Rusthuizen zijn vandaag woonzorgcentra, de zorgcultuur evolueert naar wonen en leven. Steven Mesure van woonzorgcentrum Sint-Camillus in Wevelgem weet als geen ander dat de zorg voor ouderen volledig anders is dan vroeger. “Wij zorgen ervoor dat onze bewoners hun leven van toen hier kunnen voortzetten, zoals ze het gewoon waren. Als wij hun levensverhaal kennen, komen we al een hele stap verder.”
Sint-Camillus stapte mee in een proefproject om Soulo uit te proberen. Met Soulo wordt het levensverhaal van de bewoner in een digitale vorm gegoten. Ofwel door de familie, ofwel door de bewoner zelf. “Maar ook het personeel kan door middel van vragen de levenswandel uitschrijven, al is dat natuurlijk altijd evident”, stelt Steven Mesure.
Anna’s verhaal
Mijn mama, Anna Vanneste (83) is ook bewoner van woonzorgcentrum Sint-Camillus. Steven vroeg me of ik mijn moeders leven zou kunnen beschrijven in tien verhalen. Thema’s zoals vrienden, hobby’s, sport, school en werk komen aan bod. Maar ook het woonzorgcentrum zelf is belangrijk. Soulo werkt heel eenvoudig: in één avond had ik tien verhalen geschreven waarbij ik passende foto’s of filmpjes kon toevoegen. Dat de begeleiders in het woonzorgcentrum mijn mama goed kennen, is wel belangrijk. Sporten bijvoorbeeld is nooit haar ding geweest, bakken kon ze als de beste. Het personeel van Sint-Camillus kan daar nu perfect op inspelen. “Heel leuk”, vindt ook Anna zelf. “Het is aangenaam dat de mensen hier nu vlot kunnen meepraten over mijn leven.”
Aanknopingspunten
Leon Dewulf (75) verblijft nu twee jaar in woonzorgcentrum Sint-Camillus. “In het begin sloot ik me op en ging ik nergens naar toe. Ik ben hier opgenomen door gezondheidsproblemen, kort na het overlijden van mijn vrouw. Het was behoorlijk zwaar.” Leon, ooit oprichter van radio WLO in Wevelgem, was vertrouwd met radio, en verdiepte zich na zijn pensioen ook in de computer. De kranige zeventiger schreef dan ook zelf zijn levensverhaal uit. “Dat is heel eenvoudig en ik kreeg verschillende vragen waarmee ik kon werken”, vertelt hij. “Het is bovendien ook nog een leuke bezigheid terwijl ik hier op mijn kamer ben. En ik kan mijn verhalen vlot aanpassen, met filmpjes, met foto’s.”
“Dankzij het lezen van de verhalen kunnen we bewoners goed leren kennen en ontdekken we soms zaken die nog niet verteld werden“, legt Steven verder uit. “Ook nieuwe personeelsleden kunnen de mensen zo vlot leren kennen. Bij het overleg bij een nieuwe bewoner kunnen we de bewoner ook op een visuele manier voorstellen aan het team. Als alles gewoon op een blad genoteerd staat, leeft dit weinig.”
“We werkten zelf al enkele verhalen uit, maar bij Anna en Leon gebeurde dit door de familie of door de bewoner zelf. We hopen dat dit anderen kan stimuleren om dit ook te doen. Bewoners die met de computer werken, kunnen hierdoor ook in contact komen met bewoners die dat niet zelf doen. En op die manier groeit ook de interactie tussen de bewoners.” Steven kan ook netjes sorteren per thema. “Dat kan nuttig zijn om activiteiten aan te bieden aan de bewoners. Zo zien we meteen wie geïnteresseerd is in sport, muziek of andere bezigheden. We vinden er aanknopingspunten voor wonen en leven en kunnen inspelen op unieke wensen van bewoners.”
Dementie
Het project is volgens Steven ook heel nuttig om een gesprek aan te gaan met de bewoners. “Je spreekt veel persoonlijker, je kan meespreken over hun leven en dat komt de band tussen het personeel en de bewoner alleen maar ten goede. Ook bij mensen met dementie kan het vertellen van de levensverhalen helpen om herinneringen terug te brengen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier