Gemeenteraadslid Christoph Deraeve (CD&V) uit Poelkapelle spreekt open over zijn strijd tegen alcoholverslaving

Gemeenteraadslid Christoph Deraeve (CD&V) uit de Houthulstseweg verbleef 9 weken in het psychiatrisch ziekenhuis om af te raken van zijn ziekte van alcoholafhankelijkheid. “Ja, ik ben al terug op café geweest. Maar nu is het Cola Zero”, zweert Christoph.

Vanaf zijn jeugd was Christoph niet vies van een glaasje alcohol. “Mijn probleem was dat ik altijd bleef plakken voor ‘een laatste’ of nooit eens overschakelde op iets zonder alcohol. Ik was expert om tijdens recepties mensen te vinden die ook nog glaasje wilden nuttigen. Tijdens periodes zonder relatie liep het soms de spuigaten uit. Voor wie moest ik immers thuis zijn? Er was wel altijd een reden om eentje te drinken.”

“Het laatste jaar had ik mijn verbruik niet echt meer onder controle. Iets wat ik vroeger nooit deed, was ‘s avonds na het werk een blikje bier halen uit de nachtwinkel. Mijn naaste omgeving waarschuwde mij voor mijn gedrag. Mijn familie was beschaamd. Mijn levensvreugde nam af, ik sliep veel meer en reageerde minder alert. Ik kon minder vlug recupereren, haakte al eens af voor een tochtje met de wielertoeristen of kwam bijna te laat op een voorstelling met de toneelkring waar ik de hoofdrol speelde. Ik was in slaap gesukkeld en pas 10 minuten voor tijd stond ik op de planken. Het eerste deel was duidelijk niet mijn beste acteerprestatie ooit”, bekent Christoph.

Dronken bij opname

In beschonken toestand besliste Christoph om zich te laten opnemen. “Bij een nuchter moment zou ik dat zelfs nooit overwogen hebben. Ik hield mezelf voor dat ik alles onder controle had. Dat was onwaar. Ik had veel pogingen ondernomen om het onder controle te krijgen. Het was belangrijk om zelf de conclusie te trekken om hulp te zoeken en te aanvaarden. Mijn vriendin Fanny Degraeve heeft mijn zus opgebeld en we zijn meteen naar een dokter geweest. De eerste week ben ik in het Jan Ypermanziekenhuis beland, waar ze vaststelden dat ik twee hernia’s en artrose in mijn heup had. Allesbehalve opbeurend nieuws om terug de draad van het leven stevig op te nemen. Eenmaal in het Psychiatrisch Ziekenhuis Heilig Hart stond ik bij aankomst al te badmintonnen met mijn medepatiënten nog voor ik er erg in had.”

“Dit interview moet helpen het taboe te doorbreken”

“Ik ben vertrokken met een klein hartje en vreesde om daar tussen schorremorrie terecht te komen. Niets is minder waar. Daar verblijven mensen van alle leeftijden, arm en rijk en elk met zijn koffertje aan problemen. Na vier weken heb ik een bijkomende module gevolgd om mijn slaagkansen te verhogen. Hoe meer de therapie vorderde, hoe meer ik overtuigd raakte van de noodzaak. De beginperiode was echt wel emotioneel geladen. De ontkenning of hoe zou ik communiceren met mijn omgeving? Later is de therapie overgegaan in een dagformule, wat de overgang naar het dagelijkse leven makkelijker maakt. Ik ben nu terug aan het werk en klaar om het leven aan te pakken. Ik volg nu nog de sessies nazorg op donderdagavond. Ik kan dat ik één jaar doen. Dat moet mij ondersteunen in de moeilijke beginperiode.”

Christoph is blij met de professionele zorgen van het ziekenhuis. “Hun goede aanpak doet jezelf inzien dat je aan jezelf moet werken. Men staat daar niet te zwaaien met het vingertje. Daar spreekt men van een stoornis in het gebruik van middelen. DSM-5 is een erkend internationaal classificatiesysteem voor psychiatrische aandoeningen. Ik beantwoorde aan 10 van de 11 vragen en liep rond met een gezwollen lever. Daar heb ik ook inzicht gekregen in de lichamelijke gevolgen en het gebrek aan slaaphygiëne. Ook de gedraaide films over misbruik van alcohol werkten heel confronterend.”

Pintje gevraagd

Het psychiatrisch centrum in Ieper kent een 300-tal opnames per jaar. “Voor mij was het niet 5 voor 12, maar 12 uur. Dit interview moet helpen het taboe te doorbreken. Ik heb bewust gekozen om open te communiceren. Mijn collega’s en medepatiënten heb ik aangeschreven en op Facebook heb ik een bericht gepost. Ik heb alleen maar positieve reacties gekregen. Dat sterkt me om door te zetten. Doordat iedereen het weet is er sociale controle. In café de Koolmijn heb ik voor een testje al eens een pintje gevraagd. De waardin Sabine keek me meteen boos aan. Ik vond dat echt een correcte reactie. Op vrienden kan je rekenen doordat ze iets niet-alcoholisch voor mij bestellen. Mijn vriendin staat me bij als mijn persoonlijke therapeute. Ik ben heel dankbaar voor de kansen dat ik krijg. Met mijn schoonbroers ben ik gaan vissen om bij het water wat na te denken. Het doet me deugd. Ik leef relaxed en beleef meer van het leven. Ik kan iedereen met problemen hetzelfde aanraden.”

(Philippe Corneillie)