Wielertoeristenclub KSV Deerlijk blikte terug op het 49ste seizoen. Tijdens het eindejaarsfeest werd hulde gebracht aan de nieuwe kampioen. De hoogste eer was dit jaar weggelegd voor Frank Devos, die voor de derde keer met de hoogste onderscheiding mocht pronken.
“Na 1997 en 2015 was het dit jaar nog eens bingo“, blikt Frank Devos terug. “In 2016 was ik derde, vorig jaar tweede. Ik heb in 2017 eigenlijk op een domme manier verloren. Enkele flaters tijdens de nevenproef speelden we toen parten. Ook dit jaar heeft het eigenlijk aan een zijden draadje gehangen. Eind vorig jaar zat ik meer bij de dokter dan me lief was. Het is de gewoonte dat we tijdens de wintermaanden gaan mountainbiken en dat liep langs geen kanten. Tot een doktersonderzoek uitwees dat ik maar 63 procent longinhoud meer had. Het herstel was van langere duur want het moest vanzelf genezen.”
Op weekend
“Het mocht dit keer niet mislukken… Ik heb er het hele seizoen naar toe geleefd en ik heb mijn slag thuis gehaald. Als ik een vierde keer de titel binnen rijf, word ik mederecordhouder maar daar lig ik echt niet wakker van. De jongste vijf jaar heb ik vier keer alle kilometers meegereden. Daar moet je veel voor doen en nog meer voor laten. Ik heb ondertussen tien keer alle km gereden en ik stond daarvan negen keer op het podium. Ik ben relaxed nu. Het hoeft niet echt meer… Ik zou nu ook eens graag op weekend gaan tijdens de zomermaanden. Nu kon het pas vanaf oktober.”
Nevenproef
“Of de nevenproef, die belangrijk is voor het bepalen van de kampioen, een kolfje naar mijn hand is? Ik volg de koers van heel nabij en weet er ook ‘wat’ van… Ik wist sowieso dat er vragen gingen gesteld worden over het wielrennen en had me goed voorbereid. Zo had ik alle namen van de winnaars van de voorjaarsklassiekers op een briefje genoteerd. Ik had ook het nadeel dat ik als eerste moest starten, dan kun je je op niets baseren. Ik werd uiteindelijk tweede na Krist Deschuymere, maar die tweede stek was toch voldoende voor de kampioenstitel.”
“Het mocht niet mislukken… ik heb er het hele seizoen naar toe geleefd”
“Ik heb dit jaar de titel van ploegenkampioen mislopen, maar geef me dan toch maar die individuele titel… Het was een vreemd koersseizoen. De gemiddelde opkomst was heel laag. De seizoensstart was een ramp. De eerste zondag was de vele regen de spelbreker en de tweede zondag vroor het en was de wind ongemeen hard. Het is algemeen geweten dat één rit hebt gemist, er gemakkelijk een tweede volgt. In 2017 nog een gemiddelde opkomst van 44, in 2018 maar 33 leden meer.”
50 jaar
“Behalve die lage komst was het jaar 2018 eigenlijk een meevaller”, vult voorzitter Ludovic Coreelman aan. “De uitschieters waren de meerdaagse uitstap naar Laon en de deelname van de club aan de actie Levensloop ten voordele van Den Hazewind. Volgend jaar vieren we ons 50-jarig bestaan. Er zullen in ieder geval enkele speciale activiteiten op het programma staan die ons doen terugdenken aan het startjaar 1970. Onze club stelt het nog altijd opperbest. Onze werking steunt op twee belangrijke pijlers: enerzijds de financiële en materiële inbreng van de sponsors en anderzijds de inzet van de bestuursleden.”
“We telden het voorbije seizoen 60 leden, drie zijn nieuw: Dieter Callens, Xavier Dekeyster en Kristof Seyns. Er stonden 30 ritten op het programma, goed voor een totale afstand van 2.677 km. Zes leden reden alle ritten mee: Frank Devos, Frederic Tavernier, Dieter Callens, Tony Eggermont, Claude Chantrie en Piet Vanderbeken. De overwinning in het ploegenklassement ging naar het team van Claude Chantrie”, rondt Ludovic Coreelman af. (DRD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier